Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας φανταστούμε μια ομάδα, την οποιαδήποτε ομάδα μας έρθει στο μυαλό, η οποία έχει ακόμα δυο παιχνίδια μπροστά της πριν την ολοκλήρωση των αγωνιστικών της υποχρεώσεων για τη σεζόν. Αν τα νικήσει και τα δυο τερματίζει στην 2η θέση του πρωταθλήματος και μπαίνει στα προκριματικά του Champions League το προσεχές καλοκαίρι. Αν τα χάσει και τα δύο τερματίζει στην 4η θέση και βυθίζεται στον 2ο προκριματικό γύρο του Conference με δίχως το παραμικρό καλοκαιρινο μαξιλαράκι αποκλεισμού. Αν πετύχει κάτι ενδιάμεσο -πάρει για παράδειγμα τέσσερις από τους έξι διαθέσιμους βαθμούς- τότε ο συνδυασμός αποτελεσμάτων στα ματς των αντιπάλων της θα την φέρει από την 2η μέχρι την 4η θέση.
Και τώρα ας κάνουμε μια μαντεψιά: ποιο είναι το κλίμα σε αυτή την ομάδα; Ποια είναι η ψυχοσύνθεσή της ενόψει αυτών των δυο εναπομείναντων «τελικών»; Η λογική λέει πως ο σύλλογος βρίσκεται σε εγρήγορση, ζει και αναπνέει για το 2 στα 2, πολυτέλειες για ψυχαναλύσεις και απολογισμούς δεν υπάρχουν ακόμα, το καλοκαίρι αν και τόσο κοντά χρονικά θα έπρεπε να γίνεται αντιληπτό ως αιώνες μακριά μιας και οι δυο «τελικοί» ισοδυναμούν με δύο ζωές. Ναι, αυτό θα ήταν το κλίμα στην οποιαδήποτε ομάδα του κόσμου λογικά. Όχι όμως στην φετινή ΑΕΚ: αν και δυο αγωνιστικές πριν το φινάλε της σεζόν για την Ένωση, τα αγωνιστικά διακυβεύματα είναι τα παραπάνω, η ομάδα βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό mood…
To 0-2 από τον Ολυμπιακό υπήρξε για την Ένωση η 4η διαδοχική ήττα στην διαδικασία των play off αλλά -μοιάζει απίθανο αλλά ισχύει- η ομάδα παραμένει βαθμολογικά ολοζώντανη στον δεύτερο στόχο που της έχει απομείνει, δηλαδή την 2η θέση. Και αντί αυτό να γίνεται αφορμή συγκέντρωσης, ο νους όλων βρίσκεται στο φινάλε της χρονιάς από τώρα: αν μπορούσαν στην ΑΕΚ να μπουν σε μια χρονομηχανή και να μην παίξουν τα παιχνίδια με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ που απομένουν θα το έκαναν με χαρά.
Οι οπαδοί ήδη συζητάνε μεταξύ τους σαν να είμαστε στον Ιούνιο. Ποιος θα αντικαταστήσει τον Αλμέιδα; Ποιοι να φύγουν; Ποιοι να έρθουν; Πόσοι να έρθουν; Σε ποιες θέσεις; Τι μπάλα πρέπει να παίξει ο αντι-Αλμέιδα για να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό του χρόνου η ομάδα; Το χειρότερο για την ΑΕΚ είναι πως αυτή ακριβώς η διάθεση φαίνεται να διακατέχει και τον επίσημο οργανισμό της ομάδας, δηλαδή διοίκηση, παίκτες και προπονητή. Όμως το ποδόσφαιρο είναι αμείλικτο και η σύγχρονη πραγματικότητά του τιμωρεί τέτοιες συμπεριφορές. Ακόμα και όταν έχεις την αίσθηση πως καμία τιμωρία δεν έχει απομείνει για μια σεζόν που τρέχει, ακόμα και όταν αποζητάς όσο τίποτα αυτή την χρονομηχανή που θα σε κάνει να αποφύγεις τα δυο ματς που απομένουν. Ακόμα και όταν το κίνητρό σου είναι ένα νέο, φρέσκο, ολοζώντανο ξεκίνημα: δυστυχώς για την ΑΕΚ, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ακριβώς «νέα ξεκινήματα». Έχουν περάσει οι εποχές που το τέλος μιας σεζόν και η αρχή της επόμενης οριζόνταν από τέτοιες βολικές ασυνέχειες.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα χατήρι σε αυτόν τον νεκρό οργανισμό και ας τον βγάλουμε από το μαρτύριο: η χρονομηχανή μας μάς έστειλε στα τέλη Μαΐου, η ομάδα τερμάτισε 4η όπως έχει προαποφασίσει εδώ και καιρό και επιτέλους μπορεί να οργανώσει ξέγνοιαστη και ορεξάτη την επόμενη σεζόν. Άντε να έρθει ο νέος κόουτς, κουράστηκε και η κούραση με τον Αλμέιδα. Άντε να βρούμε πως θα ξεφορτωθούμε καμιά δεκαριά παίκτες, άντε να βρούμε άλλους δέκα. Κοπιαστική αλλά ωραία διαδικασία, γεμάτη προσμονή για το αύριο, για το «νέο ξεκίνημα», μόνο που… ουπς! Φτάσαμε με αυτά και με αυτά στη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου, σε μια εβδομάδα ξεκινάνε οι αγωνιστικές υποχρεώσεις και οι εκρεμμότητες στο ρόστερ είναι μεγάλες. Η απαιτούμενη συνοχή για να κάνει η ομάδα το 3 στα 3 στα καλοκαιρινά προκριματικά δεν είναι ούτε κατά διάννοια κοντά, οι εφιάλτες από την Βελέζ και την Νόα επανέρχονται. Και άντε πες τέτοια φιάσκα δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση, άντε και με τα ψέμματα φτάσαμε τέλη Αυγούστου στα play off του Conference… Ουπς! Η ομάδα είναι στους αδύνατους και πέφτει πάνω σε καμιά Λανς όπως ο Παναθηναϊκός πέρυσι. Πότε θα έχει φτιαχτεί η νέα ομάδα, πότε θα έχουμε συνηθίσει την απώλεια των παλιών παικτών; Και αυτός ο νέος προπονητής πότε να προλάβει ο άμοιρος να προσαρμοστεί, δεν είναι και μάγος…
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς να είναι μάντης για να τα προβλέψει όλα αυτά: αρκεί να βλέπει ποδόσφαιρο πάνω από 3-4 χρόνια. Αυτό είναι το χειρότερο για την φετινή ΑΕΚ. Όχι ότι θα βγει 4η, αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι, μια χρονιά μπορεί να καταστραφεί, να πάει κατά διαόλου, να καταρρεύσει προπονητής και παίκτες. Το χειρότερο είναι πως κανείς εντός του οργανισμού δεν μοιάζει να μπορεί να καταλάβει πως το τέλος του σήμερα θα καθορίσει την έναρξη του αύριο: η φετινή τέταρτη θέση οδηγεί σε δεύτερο σερί ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον Αύγουστο. Η αφέλεια των οπαδών που ήδη συζητάνε λες και η ομάδα πρόκειται σύντομα να ξαναβιώσει το καλοκαίρι του 2022, τότε που ερχόταν ο Αλμέιδα και με την ΑΕΚ εκτός Ευρώπης είχε τρεις μήνες μπροστά του να μοντάρει την ομάδα ενόψει των εγχώριων στόχων (εκεί όπου ένα κακό ξεκίνημα μπορεί και να διορθωθεί σε αντίθεση με τα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά προκριματικά) είναι μια αφέλεια αδικαιολόγητη αλλά συγχωρείται: στην τελική, δεν διοικούν οι οπαδοί το μαγαζί. Η αφέλεια των διοικούντων όμως που οδηγούν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι την ομάδα στον δεύτερο συνεχόμενο καλοκαιρινό αποκλεισμό της από τα ευρωπαϊκά κύπελλα είναι μια αφέλεια ασυγχώρητη.