Το παγερό βλέμμα του Ναν...

Όποιος είδε το ματς, ξέρει.

Πώς το λένε οι γραμματιζούμενοι; Α, ναι: must win. Το σημερινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στην έδρα της Εφές ήταν, μετά το break των Τούρκων στο ΟΑΚΑ στο Game 2, μία αναμέτρηση που οι πρωταθλητές Ευρώπης όφειλαν να πάρουν το ροζ φύλλο αγώνα, κι ας υπήρχε το περιθώριο του 4ου αγώνα.

Ωστόσο, με το σκορ στο 2-1 υπέρ της αρμάδας του Μπάνκι τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα. 

Κι αυτό όχι επειδή το Τριφύλλι δεν μπορεί να «γυρίσει» μια σειρά στην οποία βρέθηκε πίσω (πρόσφατο το περσινό παράδειγμα απέναντι στην Μακάμπι, που το 1-2 έγινε 3-2), όμως οι Αναντολού έχει δυνατή έδρα, εν αντιθέσει, ας πούμε, με τους Ισραηλινούς που από το 2024 παίζουν λόγω πολέμου μακριά από τη χώρα τους.

Φυσικά, για να μπορέσει να φτάσει στην επικράτηση ο Επτάστερος θα έπρεπε να υπερκεραστεί ένα «εμπόδιο», μία αγωνιστική τροχοπέδη που έμοιαζε να κρατάει πίσω τους Πράσινους στα δύο ματς της Αθήνας: ο Κέντρικ Ναν δεν ήταν ο… Κέντρικ Ναν.

Κι εξηγούμαστε: ο δικαιότατος- μην αρχίσουμε τώρα την γκρίνια, την έχουμε πει την άποψή μας προσφάτως– MVP της λίγας μπορεί να είχε μέσο όρο 14.5 πόντους, όμως σουτάροντας με ασύλληπτα μεγάλο volume και όντας, το κυριότερο, άστοχος.

Πιο συγκεκριμένα, ο Αμερικανός σούπερ σταρ είχε 6/16 δίποντα και 4/16 τρίποντα σε 64 λεπτά. Στο σύνολο, δηλαδή, εντός πεδιάς είχε 10/32- ένα ποσοστό που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει τον ασταμάτητο γκαρντ που… τρομοκρατεί την Ευρώπη.

Πέραν τούτου, το μείζον ζήτημα του Ναν ήταν πως οι αντίπαλοί του είχαν καταφέρει να «μπουν στο μυαλό του»: τον ανάγκαζαν- με την ανοχή των διαιτητών, είναι η αλήθεια- σε αρκετά λάθη (5 σε δύο ματς) και κακές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να παίρνει τραβηγμένα σουτ, υπό κακές προϋποθέσεις και ούτω καθεξής.

Το χειρότερο όλων; Διαμαρτυρόταν συστηματικά στους γκρι (ξαναλέμε: όχι και τόσο άδικα, μιας και υπήρξαν σφυρίγματα ακατανόητα κατά στιγμές- χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορούσε να είναι στο 2-0 το Τριφύλλι…), φώναζε, εκνευριζόταν και γενικά είχε απολέσει το σήμα-κατατεθέν του, που δεν είναι άλλο από το poker face. Μία αρραγής μάσκα ηρεμίας που δεν άφηνε τίποτα να περάσει προς τα μέσα και, εξίσου σημαντικό, δεν άφηνε και τα συναισθήματα του παίκτη να βγουν προς τα έξω.

Το ζητούμενο του Game 3, λοιπόν, δεν ήταν άλλο από τα βρει την ψυχική του ηρεμία ο Ναν, να κοιτάζει απρόσκοπτα τον στόχο του (το καλάθι, δηλαδή), να μην ανεβάσει παλμούς ανεξαρτήτως του πόσο θα τον χτυπήσουν, τραβήξουν, πατήσουν οι της Εφές, και ν’ αφήσει το παχνίδι να έρθει σ’ αυτόν και όχι να το «εκβιάσει».

Και, κατά πώς φαίνεται, ο 29χρονος γκαρντ έκανε ακριβώς αυτό: πρόσωπο στο οποίο η «σύσπαση μυός» ήταν άγνωστη έννοια, χωρίς την παραμικρή φωνή προς την πλευρά των διαιτητών, προσήλωση στον στόχο, χέρι αλφάδι.

Το πόσο συγκεντρωμένος ήταν στον αγώνα φαίνεται από το κομβικό επιθετικό ριμπάουντ που παίρνει στο 70-70, τις βολές που βάζει… ασάλιωτες αμέσως μετά, μέχρι και η τραβηγμένη προσπάθειά του μετά ήταν, κατά κάποιον τρόπο, «υπολογισμένη» σωστά, καθώς τράβηξε την προσοχή σύσσωμης της άμυνας και ο Γκέιμπριελ κατάφερε να βάλει… γκολ σε άδεια εστία.

Φυσικά, όλ’ αυτά δε θα είχαν καμία σημασία αν δεν ήταν σε αυτή την ημιάγρια κατάσταση ο Ντίνος Μήτογλου. 

Ο Έλληνας φόργουορντ έκανε την καλύτερη εμφάνισή του φέτος με 18 πόντους και 4 τρίποντα, με το τελευταίο εξ αυτών να είναι μαχαιριά, ταφόπλακα και ό,τι άλλη κοινοτοπία θέλετε. Αναφερόμαστε, φυσικά, σ’ εκείνο που έγραψε το 74-79.

Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός δε θα μπορούσε ποτέ να πάρει αυτό το παιχνίδι αν δεν είχε γυρίσει τον διακόπτη ο ηγέτης του.

Αν δεν ηρεμούσε- και δεν έβαζε το ακροτελεύτιο καρφί στο φέρετρο με 2/2 από τη γραμμή της φιλανθρωπίας στο τέλος (ορίστε, κι άλλη κοινοτοπία)-, το break στο break δε θα είχε έλθει και τώρα το Τριφύλλι θα ήταν με την πλάτη στον τοίχο.

Αντ’ αυτού, θα παίξει την επόμενη παρτίδα με τεράστιο πλεονέκτημα.

Και ξέρετε τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις όταν έχεις έναν τύπο με poker face στη δική σου πλευρά, έτσι δεν είναι;