Το μπάσκετ του coach Μπαρτζώκα έχει πάρα πολύ συγκεκριμένες «γραμμές» και οδηγίες, τις οποίες πρέπει ν’ ακολουθούν απαρέγκλιτα οι παίκτες του προκειμένου να είναι αποτελεσματικό- και, όταν όλα δέσουν στον απόλυτο βαθμό, πολύ όμορφο.
Το spacing πρέπει να τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια, η μπάλα οφείλει να γυρίζει έως ότου να βρεθεί η καλύτερη δυνατή επιλογή (κάτι που συχνά «μεταφράζεται» σε ελεύθερο σουτ) και τα cuts στην ρακέτα από τη δυνατή ή την αδύνατη πλευρά είναι πάρα πολύ συγκεκριμένα- που βέβαια όταν έχεις τον Βεζένκοφ, που ξέρει να «κόβει» καλύτερα από τον οποιονδήποτε στην Euroleague, αυτό απλοποιείται σε τεράστιο βαθμό. Όμως…
Όμως, το συγκεκριμένο πλάνο παρά το γεγονός πως δείχνει «αρραγές» και χωρίς κενά- κάτι που, εν πολλοίς, ισχύει- υστερεί σε ένα πάρα πολύ βασικό κομμάτι: του λείπει η δημιουργικότητα, η σκέψη έξω από το κουτί, η (καλώς εννοούμενη) τρέλα.
Δεν είναι τυχαίο πως τις φορές που η αντίπαλη άμυνα διάβαζε το τι έκαναν οι Ερυθρόλευκοι στην επίθεσή τους- ιδίως τις φορές που δεν τους έβγαινε να «χτυπήσουν» στην early offense και η μπάλα γυρνούσε γι’ αρκετά δευτερόλεπτα-, τότε υπήρχαν διαστήματα που κολλούσαν για μεγάλο διάστημα, πελαγώνοντας πολλές φορές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου αγώνα ήταν το Game 3 της σειράς με την Ρεάλ. Στην πρώτη αναμέτρηση στη Μαδρίτη οι παίκτες του Τσους Ματέο διέγνωσαν τις αδυναμίες των Πειραιωτών και τους ανάγκασαν να πασάρουν πολλή ώρα την μπάλα… άσκοπα.
Βέβαια, εκεί υπήρχε ένας αστερίσκος σε μέγεθος ολόκληρου πλανήτη: έλειπε ο Εβάν Φουρνιέ.
Ο Γάλλος, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, είναι εκείνος ο σούπερ σταρ που ναι μεν θα παίξει εντός του μπασκετικού πλαισίου του Μπαρτζώκα, όμως έχει την ασύλληπτη ικανότητα να κάνει και «τρέλες» όταν βλέπει ότι η επίθεση της ομάδας απλά δεν… τσουλάει.
Έχει πρωτοφανή- ειδικά για τα ευρωπαϊκά δεδομένα- ικανότητα να φτιάχνει την προσωπική του φάση και είναι, μαζί με τον Ναν, ο καλύτερος σε ολόκληρη την λίγκα στο να πάρει ένα εκτός λογικής σουτ με το χρονόμετρο να μηδενίζει και να στείλει την μπάλα να βρει μόνο διχτάκι και έτερο ουδέν.. Το τρίποντο που βάζει στην τρίτη περίοδο στα μούτρα του Ταβάρες αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ευλόγως θα πει κανείς πως ο Φουρνιέ ήταν εκπληκτικός μεν σήμερα, όμως στα δύο πρώτα (νικηφόρα) παιχνίδια για τον Ολυμπιακό δεν ήταν ιδιαιτέρως αποτελεσματικός. Σωστό, όμως είναι τέτοια η προσοχή που τραβάει ένας σούπερ σταρ του δικού του βεληνεκούς που επιτρέπει, σε πολλές φάσεις, να παίζουν οι συμπαίκτες του 4 εναντίον 3 λόγω των συνεχών double-teams που του γίνονται.
Αντίστοιχης λογικής μπασκετμπολίστας- αλλά σε καμία περίπτωση και αντίστοιχου ταλέντου- είναι και ο Σέιμπεν Λι, ο οποίος, όμως, ακόμη είναι αρκετά «μαγκωμένος» και δεν παίρνει τις πρωτοβουλίες που θα περίμενε κανείς, γνωρίζοντας το αγωνιστικό του παρελθόν και στιλ.
Σήμερα, με το τεράστιο διπλό-πρόκριση του Ολυμπιακού επί της Ρεάλ, κατέστη περισσότερο σαφές από ποτέ, νομίζουμε, πως για να μπορέσει ν’ αποδώσει στο 101% το «σύστημα Μπαρτζώκα», χρειάζεται μέσα τον Φουρνιέ. Ο (εξωπραγματικός παικταράς) Βεζένκοφ ακριβώς λόγω του τρόπου που αγωνίζεται- πολύ catch and shoot, ελάχιστες ντρίμπλες, συνεχή κοψίματα- δεν «αρκεί» από μόνος του.
Αν προσθέσουμε σε αυτό το μείγμα τον Γάλλο, όμως, τότε μιλάμε για μια τελείως διαφορετική ομάδα. Μία πολύ καλύτερη ομάδα.
Κι αυτό πλέον, μετά το Game 4, το κατάλαβαν όλοι…