Ένα από τα πιο συναισθηματικά συνθήματα των ΑΕΚτζήδων λέει: «ΑΕΚ χάντμπολ, για πάντα μια ζωή, στα δύσκολα τα χρόνια μας κράτησες εσύ». Και όντως έτσι είναι: Παρόλο που δεν είναι εμπορικό άθλημα, παρόλο που δεν πλησιάζει καν τη δημοφιλία ποδοσφαίρου και μπάσκετ, το συγκεκριμένο τμήμα ανέπτυξε έναν μοναδικό δεσμό με τον κόσμο: Σε μια εποχή που ο σύλλογος δεν είχε καν τμήμα σε Α’ κατηγορία (κι όμως συνέβη) ο Μπακαούκας και η παρέα του αποτέλεσαν το αποκούμπι και την παρηγοριά των οπαδών της «Ένωσης».
Αυτό ακριβώς που κατάφερε να κάνει φέτος η μπασκετική ΑΕΚ: Να κρατήσει όρθιο και να δώσει χαρά στον κόσμο του συλλόγου σε μια σεζόν όπου το ποδόσφαιρο τον έχει στείλει στα χάπια!
Ποιος θα το περίμενε δυο χρόνια πριν, όταν η ομαδάρα του Ματίας Αλμέιδα πέρναγε από πάνω τους αντιπάλους, έκανε νταμπλ και φιέστες στη Νέα Φιλαδέλφεια ότι η χιλιοταλαιπωρημένη ΚΑΕ, η ομάδα που διασυρόταν συχνά σε επαρχιακά γήπεδα και χλευαζόταν για τα ΒΑΝ που έπεφταν το ένα μετά το άλλο θα έφτανε να κρατά εκείνη ψηλά τη σημαία του συλλόγου.
Και ότι την ώρα που εκτελούταν κόρνερ σε ένα από τα τραυματικά παιχνίδια των playoffs, η εξέδρα της OPAP Arena, αντί να τραγουδά «ΑΕΚάρα βάλε ένα γκολ», θα τραγουδούσε «ΑΕΚ γερά, με τσαμπουκά, θα γίνεις πάλι πρώτη, μοναδική βασίλισσα σε όλη την Ευρώπη» (true story)!
Γιατί στο μπάσκετ φέτος, παρά την ήττα στον ημιτελικό από τη Μάλαγα, ο κόσμος είδε μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Που βγάζει υγεία. Αυταπάρνηση. Δίψα για διάκριση και οικογενειακό κλίμα. Είδε έναν προπονητή-σημείο αναφοράς, μια ήδη θρυλική φυσιογνωμία σεβαστή εντός και εκτός συλλόγου να δουλεύει στα 72 του με κάψα 20άρη.
Και φυσικά έναν πρόεδρο-οπαδό που παλεύει χρόνια μόνος του. Που «ματώνει» οικονομικά. Που κάνει λάθη, αλλά προσπαθεί να μαθαίνει από αυτά. Που δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. Που προσπαθεί να κρατήσει την ομάδα όσο ανταγωνιστική επιβάλλει το όνομά της απέναντι στους παραδοσιακούς της αντιπάλους που έχουν το πλεονέκτημα λόγω της Ευρωλίγκας. Και παρά τα 22 εκατ. που έχει βάλει (γνωρίζοντας πως δεν θα τα πάρει ποτέ πίσω), δηλώνει ότι δεν μετανιώνει ούτε για ένα ευρώ απ’ αυτά.
Εξάλλου, ακόμα και με αυτές τις αντίξοες συνθήκες, η ΑΕΚ έχει πετύχει ήδη τις δικές της υπερβάσεις. Παρά τις οικονομικές διακυμάνσεις, την ταλαιπωρία με τα BAN, τις αγωνιστικές αστοχίες και τις πάσης φύσεως ατυχίες (ακόμα και τον θάνατο αθλητή της θρήνησε αυτά τα χρόνια) έχει σημαντικά πράγματα να επιδείξει την τελευταία επταετία:
Την κατάκτηση ενός BCL, ενός Διηπειρωτικού και δυο Κυπέλλων Ελλάδας (το ένα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό). Τη διοργάνωση τριών Final Four στην Αθήνα, την ταινία-έπος «1968» και φυσικά (και πάνω απ’ όλα) τη στέγαση της ομάδας στο δικό της γήπεδο:
Μετά από χρόνια προσφυγιάς (από τότε που γκρεμίστηκε το «Γεώργιος Μόσχος») και 13 διαφορετικές έδρες, βρήκε το δικό της «σπίτι». Ανέλαβε ένα κλειστό που ρήμαζε και κόστιζε πάνω από 650.000 ευρώ ετησίως χωρίς να χρησιμοποιείται. Και όχι μόνο το αναμόρφωσε, αλλά το έκανε «κουκλί» (όπως το καμάρωσαν οι φίλοι της στο Final Four).
Μα πάνω απ’ όλα η μπασκετική ΑΕΚ έχει κερδίσει ήδη το δικό της «τρόπαιο» φέτος: Μάζεψε τον κόσμο της στο γήπεδο. Τον έκανε να την ερωτευτεί ξανά. Και έκανε πιο επίκαιρο από ποτέ (με βάση και την κατάσταση της ομάδας του ποδοσφαίρου) το πανό που δεσπόζει στα Λιόσια:
«Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα»…
