Μαγική… σφαίρα δεν έχουμε, αλλά εφόσον επιβεβαιωθεί το ρεπορτάζ, ο Ρουί Βιτόρια θα παραμείνει στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού και θα προσπαθήσει να οδηγήσει την επόμενη σεζόν την ομάδα σε ένα πρωτάθλημα. Έναν τίτλο που για τους πράσινους αγνοείται από το 2010 και κάθε χρόνο που προστίθεται βαραίνει ακόμη περισσότερο τα πόδια των παικτών του συλλόγου.
Όλα θα κριθούν το αμέσως επόμενο διάστημα, αλλά όλα δείχνουν ότι η εξασφάλιση της 2ης θέσης είναι ο παράγοντας που έγειρε την πλάστιγγα οριστικά υπέρ της παραμονής του. Αν αναλογιστεί τι ανέλαβε ο Πορτογάλος, σίγουρα του πιστώνει την επιτυχία. Επιπλέον, ίσως δεν έχουν άδικο και εκείνοι που τονίζουν ότι του αξίζει να πάρει μια… κανονική ευκαιρία. Δηλαδή να επιλέξει αυτός το ρόστερ, να το δουλέψει στην προετοιμασία και να μας παρουσιάσει τη δουλειά του στην πλήρη μορφή της,
Ωστόσο υπάρχει και η αντίθετη άποψη. Εκείνη που λέει ήταν τέτοια τα περάσματα των Φατίχ Τερίμ και Ντιέγκο Αλόνσο, που νομοτελειακά ο επόμενος προπονητής μετά από αυτούς δεν θα γινόταν να τα πάει χειρότερα… Κατά κύριο λόγο, μάλιστα, όσοι προσεγγίζουν με προβληματισμό το ενδεχόμενο ανανέωσης του συμβολαίου του Ρουί Βιτόρια στέκονται σε τρία… κουσούρια του.
1. Δεν βελτίωσε κανέναν παίκτη
Το αντίθετο, μάλιστα συνέβη μάλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εικόνα των παικτών του Παναθηναϊκού σε ατομικό επίπεδο ήταν υποδεέστερη ή στην καλύτερη η ίδια με εκείνη της προηγούμενης χρονιάς.
Επιπλέον είδαμε και ποδοσφαιριστές του τριφυλλιού να απέχουν πολύ και για μεγάλο διάστημα από τον καλό εαυτό τους. Προφανώς όταν ανοίγει μία τέτοια συζήτηση το μυαλό όλων συνειρμικά φτάνει μέχρι τον Φώτη Ιωαννίδη που αποτελεί και το μεγαλύτερο κεφάλαιο και πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο της ομάδας.
Από τις συνεχόμενες αρνητικές απαντήσεις σε προτάσεις που άγγιξαν τα 30 εκατομμύρια ευρώ, τα σερί πρωτοσέλιδα στον πορτογαλικό Τύπο λόγω του ενδιαφέροντος της Σπόρτινγκ Λισαβόνας και το πρέσινγκ ακόμη και συλλόγων από την Αγγλία, φτάσαμε στη φετινή κατάσταση. Προφανώς τραυματισμοί και το κακό κλίμα με αλλαγή προπονητή, γκρίνια της εξέδρας κτλ συνέβαλε και δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά σε τελική ανάλυση μέρος της δουλειάς ενός τεχνικού είναι και αυτό.
Και σε αυτόν τον τομέα το δείγμα γραφής του Πορτογάλου δεν είναι και το καλύτερο, με μοναδική εξαίρεση ίσως τον Φίλιπ Τζούρισιτς. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι με τον Ντιέγκο Αλόνσο, επί ημερών του Ουρουγουανού ήταν που φάνηκε να αποδίδει η αλλαγή θέσης του Σέρβου που ανταποκρίθηκε άψογα όταν του ζητήθηκε (έστω και λόγω ανάγκης αρχικά) να καλύψει το αριστερό άκρο της επίθεσης.
2 Διαχείριση υλικού
Στην ουσία πρόκειται για συνέχεια του προηγούμενου σχολίου. Η περίπτωση του Φώτη Ιωαννίδη δεν ήταν η μοναδική. Απλά η πιο κραυγαλέα, αλλά υπήρξαν κι άλλες και όλες αφορούν παίκτες από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «βαριά χαρτιά». Χωρίς καμία διάθεση καταστροφολογίας αλλά και συνάμα χωρίς παρωπίδες, ποιο από τα… άλογα που θεωρητικά θα έπρεπε να τραβήξουν το… κάρο της ομάδας το έκανε;
Ο Ρουί Βιτόρια δεν βρήκε τον τρόπο ούτε να χωρέσει στην ίδια 11άδα πολλούς από τους παίκτες ούτε έστω να τους «φτιάξει» το μυαλό ώστε να επιτευχθεί κάποια προσωπική υπέρβαση. Ναι ο Τετέ έδειξε καλά στοιχεία, ας πούμε, αλλά το θέμα από παίκτες της δικής του κλάσης δεν είναι να δείχνουν μόνο αυτό. Το ζητούμενο για ποδοσφαιριστές με την ποιότητα του Βραζιλιάνου, του Ιωαννίδη που λέγαμε νωρίτερα, του Ουναΐ, του Πελίστρι, του Μπακασέτα ή του Μαξίμοβιτς (για να αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα μόνο) είναι να χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν ουσιώδη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας.
3. Η αγωνιστική φιλοσοφία
Οι επικριτές του Πορτογάλου στέκονται ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πάντως στην ίδια την αγωνιστική φιλοσοφία του. Προφανώς επί ημερών του τα πράγματα βελτιώθηκαν, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι όπου επί Ντιέγκο Αλόνσο το… σύστημα ήταν γιόμα 30 μέτρων με στόχο τον Ιωαννίδη, αλλά και πάλι, δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι… χορτάσαμε και μπάλα με τον Ρουί Βιτόρια…
Και αν για την επιθετική ανάπτυξη μπορεί κανείς να βρει ένα σωρό ελαφρυντικά που σχετίζονται με τη δομή του ρόστερ, άραγε μπορεί να συμβεί το ίδιο και με άλλα στοιχεία του παιχνιδιού. Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, απόλυτο ζητούμενο τη σημερινή εποχή είναι η δυνατότητά σου να πρεσάρεις ψηλά τον αντίπαλο. Δεν χρειάζεται να έχεις συνεχώς την μπάλα στα πόδια για να δημιουργείς. Αρκεί να την ανακτάς στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου, στο σημείο δηλαδή όπου είσαι επικίνδυνος.
Τέτοιο πράγμα δεν είδαμε από τον Παναθηναϊκό του Ρουί Βιτόρια… Και η αλήθεια είναι, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πως όταν σε κάποια ματς επιχείρησε να το δοκιμάσει, η ομάδα ήταν τόσο ευάλωτη στα μετόπισθεν που το σχέδιο εγκαταλείφθηκε για να αποφευχθούν τα ακόμη χειρότερα.