Πήγε στο Άμπου Ντάμπι ως πρωταθλητής Ευρώπης. Εκείνος που καλείτο να υπερασπιστεί το στέμμα του. Αυτός που είχε στον πάγκο του τον άνθρωπο που μετρούσε τρεις κατακτήσεις σε τέσσερα χρόνια, πράγμα που τον κάνει, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει στον τελικό της Κυριακής, τον πιο πετυχημένο τεχνικό των ’20s.
Η ομάδα που, μεταξύ μας, είχε τη λιγότερη πίεση εξ όλων, μιας και είχε σηκώσει την κούπα πέρυσι στο Βερολίνο και το δικό της «πρέπει» δεν κρεμόταν σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το αγωνιστικό της κεφάλι.
Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν σωρεία καλών λόγων για τους οποίους (σχεδόν) άπαντες έδιναν ως φαβορί στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό.
Ωστόσο, αν αποτραβηχτούμε λίγο από τα γεγονότα και τα σχολιάσουμε (κατόπιν εορτής, προφανώς…) θα δούμε πως η Φενέρ του τελευταίου μήνα ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Euroleague. Εκείνη η οποία «έπνιξε» την Παρί στα playoffs και όχι απλά δεν την άφησε ν’ αναπνεύσει σε κανένα σημείο των 3 παιχνιδιών πριν βγάλει την σκούπα, αλλά χτύπησε ανηλεώς τα mismatch και τη διέλυσε.
Αν βάλουμε στο μείγμα πως στο- πέραν πάσης αμφιβολίας- σπουδαίο σύνολο του Σάρας επιτράπηκε τo physical game στον αγώνα με το Τριφύλλι, τότε καταλαβαίνουμε πως η αναμέτρηση ήταν πολύ πιο ισορροπημένη απ’ ό,τι πιστεύαμε πριν το τζάμπολ.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξ αρχής, γιατί σίγουρα είναι αυτό που οι περισσότεροι θα θέλουν να διαβάσουν: ναι, η διαιτησία δεν στάθηκε στο ύψος της- κι όχι γιατί «χάρισε» σφυρίγματα στη Φενέρ και «έκαψε» τον Παναθηναϊκό, αλλά γιατί κατά την προσφιλή συνήθεια της Euroleague τα κριτήρια άλλαζαν όχι απλά από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο, αλλά ακόμη κι από επίθεση σε επίθεση- και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Πάντως ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα δεν έπαιξε, κι ας εκνεύρισε, κατά διαστήματα, τους παίκτες.
Όμως, υπάρχει κάτι άλλο που πλήγωσε πάρα πολύ τις ελπίδες της ελληνικής ομάδας: το γεγονός πως οι Πράσινοι αναλώθηκαν σε πάρα πολύ iso παιχνίδι, με φοβερή επιμονή στο ένας-εναντίον-ενός και στην πλειονότητα των επιθέσεων το ρολόι να κοκκινίζει (πράγμα που σημαίνει πως έμεναν στην εκάστοτπε επίθεση λιγότερα από 5 δεύτερα για τη λήξη της).
Η αναλογία ασίστ/λαθών είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: 10 ασίστ για 12 λάθη, μία αρνητική ισορροπία που λέει πολλά. Και μόνο το γεγονός πως μια ομάδα με δημιουργούς όπως ο Σλούκας, ο Γκραντ και ο Μπράουν έδωσε μόλις 10 τελικές πάσες (με τις 3 εξ αυτών όταν πια είχε κριθεί ο αγώνας) σε 40 λεπτά μιλάει από μόνο του. Ωστόσο…
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, ακόμη και παρά το ότι ο Ναν αποβλήθηκε με περισσότερα από 5 λεπτά ν’ απομένουν για το τέλος, ακόμη και αν ο αρχηγός του Τριφυλλιού δεν βρέθηκε στο γνωστό, εξωπραγματικό του επίπεδο, οι Τούρκοι χρειάστηκαν δύο τρίποντα… προσευχές από ΜακΚόλουμ και Χολ στο τέλος για να «κλειδώσουν» τη νίκη, πράγμα που δείχνει από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος ο απερχόμενος κάτοχος του θρόνου.
Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός είχε να υπερβεί ένα απροσπέλαστο, όπως αποδείχτηκε, εμπόδιο: η πολύμηνη απουσία του Λεσόρ τον ανάγκασε ν’ αλλάξει άρδην το αγωνιστικό του στιλ, να σταματήσει να έχει σημείο αναφοράς στη ρακέτα και εύκολο, πολλές φορές, σκορ από το ζωγραφιστό και να μένει η μπάλα πολύ, πολύ περισσότερο στα γκαρντ του απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Παρά το γεγονός πως ο Γάλλος έκανε συγκινητική προσπάθεια να επιστρέψει στα παρκέ και μπήκε στην πιο δύσκολη συνθήκη απ’ όλες (δηλαδή σε ένα αγώνα με τρομακτική ένταση, αν και ο ίδιος είχε ελάχιστες προπονήσεις με σωματική επαφή στα «πόδια» του), ήταν πασιφανές πως, απολύτως λογικά, το παιδί δεν μπορούσε να πιάσει την απόδοση που μας είχε συνηθίσει.
Κάπως έτσι, η αρμάδα του Αταμάν «κόλλησε» επιθετικά, δεν μπόρεσε να βρει τις συνεργασίες που ήθελε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού και αν και έκαναν συγκινητική προσπάθεια οι Οσμάν, Ναν (κι ας ήταν άστοχος έξω από τα 6.75) και Γκραντ, η ήττα ήρθε, φυσιολογικά θα λέγαμε, με 82-76.
Calls game @FBBasketbol https://t.co/3vZlKFW0XA pic.twitter.com/Yyl4kP5IKu
— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) May 23, 2025
Και τώρα; Όπως προείπαμε ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα με τη λιγότερη πίεση, μιας και ήταν ο κάτοχος του τίτλου, προερχόταν από ένα απροσδόκητο νταμπλ τη σεζόν 2023-2024 και έχει ήδη κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας φέτος απέναντι στον μεγάλο του αντίπαλο.
Το Τριφύλλι θ’ ανασυνταχθεί (άλλωστε σε λίγες μέρες ξεκινούν και οι τελικοί του πρωταθλήματος, οπότε δεν υπάρχει καιρός για απευκταία «δάκρυα»), θα ετοιμαστεί για άλλη μία σειρά «αιωνίων» και με το πλεονέκτημα έδρας στα χέρια του θα πάει για το repeat εντός των συνόρων.
Είπαμε: ο Παναθηναϊκός έχασε, αλλά δε χάθηκε…