Μπορεί να πει κανείς πολλά: για την τόλμη του Αταμάν να ρίξει, φερ’ ειπείν, τον Σαμοντούροφ στο παρκέ σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Ή, κατ’ αντιστοιχίαν, για το θάρρος του Μπαρτζώκα να ξεκινήσει βασικό τον Πίτερς αλλά και να δώσει μπάλες στα χέρια του (παραγκωνισμένου, εδώ και καιρό) Ντόρσεϊ νωρίς στο παιχνίδι, στην προσπάθεια να βρουν οι Ερυθρόλευκοι σκορ.
Επίσης, υπάρχει η σημαντική χρησιμοποίηση του Παπαπέτρου, η αντίστοιχη μικρή του Γκέιμπριελ για τους γηπεδούχους, το συνεχές «ψάξιμο» στο «1» μ’ εναλλαγές Ουόκαπ, Βιλντόζα ακόμη, για λίγο, και Λι (όλ’ αυτά ελλείψει Γκος φυσικά) για τους φιλοξενούμενους.
Αν θέλει κανείς να είναι ειλικρινής με τα όσα είδε στο ΟΑΚΑ, ωστόσο, θα παραδεχτεί πως για ένα μεγάλο μέρος του πρώτου τελικού το μπάσκετ που παίχτηκε δεν ήταν και το πιο θελκτικό στην ιστορία. Πολλές «άτακτες» επιθέσεις, κακές περιστροφές στην άμυνα, σουτ εκτός λογικής από παιδιά που το μυαλωμένο παιχνίδι είναι το φόρτε τους.
Ωστόσο, η αίσθησή μας είναι πως ο τελικός δεν κρίθηκε στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, στα Χs και τα Os, στον σχεδιασμό στο πινακάκι και την μετέπειτα εκτέλεση των συστημάτων εντός των τεσσάρων γραμμών.
Η αίσθηση που αποκομίσαμε, όντας παρόντες στο γήπεδο, είναι πως αμφότερες οι ομάδες έχουν επιστρέψει «πληγωμένες» από το Άμπου Ντάμπι. Εκεί, δηλαδή, που πήγαν έχοντας πάνω τους την ταμπέλα του απόλυτου φαβορί και τελικά καμία από τις δύο δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό.
Για να το πούμε με πλήρως μπακαλίστικό τρόπο, τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός είναι «τρακαρισμένοι» κι αυτό φαίνεται. Το φλόου της ομάδας του Μπαρτζώκα- το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της, δηλαδή- όχι απλά δεν υπάρχει στα τέλη Μαΐου, αλλά έχει πάει περίπατο.
Αντιστοίχως, τα βαριά χαρτιά του Αταμάν στο iso παιχνίδι δείχνουν να μην αισθάνονται όσο άνετα αισθάνονταν μέχρι πρότινος, με αποτέλεσμα να μην «βγαίνουν» οι εύκολοι πόντοι σε σημείο που κολλάει η επίθεση και το 24άρι προσεγγίζει το μηδέν.
Παρ’ όλ’ αυτά, είναι εμφανές πως σε ψυχολογικό επίπεδο το Τριφύλλι είναι ένα βήμα μπροστά. Κι αυτό γιατί με δεδομένη την περσινή απροσδόκητη επιτυχία με το εκκωφαντικό νταμπλ, αλλά και την κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον «αιώνιο» φέτος, έχει, τρόπον τινά, το περιθώριο να κάνει μια πιο μέτρια σεζόν- χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, πως σύσσωμος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού δεν «καίγεται» για το πρωτάθλημα. Απλά είναι κάπως πιο… χαλαρός.
Στον αντίποδα, οι Ερυθρόλευκοι έχουν ένα κολοσσιαίο ΠΡΕΠΕΙ να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους σαν Δαμόκλειος Σπάθη κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Ακόμη και οι πλέον πεπειραμένοι του παίκτες δείχνουν να σουτάρουν με χέρι που τρέμει, το «διάβασμα» του τι σου δίνει η άμυνα δεν υφίσταται και τα ελεύθερα σουτ (σήμα-κατατεθέν στο μπάσκετ Μπαρτζώκα) από κει που ήταν ο κανόνας έχουν μετατραπεί στην εξαίρεση.
Κάπως έτσι, η ομάδα του Αταμάν έκανε δικαίως το 1-0, με τον Τούρκο, ειρήσθω εν παρόδω, να έχει πάρει μια απολύτως σωστή απόφαση για τον Ματίας Λεσόρ.Πλέον, το Τριφύλλι ψάχνει 2 νίκες σε 4 ματς για να κάνει το back-to-back και να βάλει σε πάρα πολύ δύσκολο μονοπάτι τον νο1 αντίπαλό του.
Όσο για τον Ολυμπιακό; Αίφνης το ματς της Κυριάκης στο ΣΕΦ παίρνει μορφή αγωνιστικής ζωής και μπασκετικού θανάτου, μιας και πιθανό 0-2 ισούται με «καταστροφή».
Οι Πειραιώτες ψάχνουν απελπισμένα ψυχολογία και θέλουν μία πειστική νίκη για να επιστρέψουν στον σωστό δρόμο. Ειδάλλως, σ’ αυτή την άτυπη ισορροπία του τρόμου, θα είναι αυτοί που θα βρεθούν στο καναβάτσο, με τον διαιτητή να έχει μετρήσει ήδη έως το 9.
Και σε κανέναν δεν αρέσει να βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση εν μέσω θέρους, έτσι δεν είναι;