Κεραυνός εν αιθρία. Η επιτομή. Η απόλυτη εφαρμογή του «πιαστήκαμε εξαπίνης». Λαϊκότερα, «ντουβρουτζάς», «κεραμίδα στο κεφάλι», «Τι έγινε ΓΤΣΜ;» και ούτω καθεξής.
Κι όμως.
«Από πού να ξεκινήσω. Στη ζωή, υπάρχουν στιγμές που, ακόμη κι αν ξέρεις ότι έρχονται, παραμένουν απίστευτα δύσκολες να τις αντιμετωπίσεις.
Πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2023, ενώ ταξίδευα στο Κατάρ για την εγχείρηση στο γόνατό μου, μια σκέψη πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό μου: ίσως το ταξίδι μου ως μπασκετμπολίστας να έφτανε στο τέλος του. Οι γιατροί προσπάθησαν να με ενθαρρύνουν, αλλά τα σημάδια ήταν ήδη εκεί.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, σήμερα, μετά από πολλή σκέψη και πολλές ειλικρινείς συζητήσεις, και με τη στήριξη της οικογένειάς μου και των ανθρώπων που αγαπώ και εμπιστεύομαι, εκείνη η σκέψη έγινε απόφαση. Με απέραντη ευγνωμοσύνη για αυτό το ταξίδι, η μέρα έφτασε η μέρα να κλείσω αυτό το όμορφο κεφάλαιο της ζωής μου.
Δεν είναι το τέλος που είχα φανταστεί, πίστευα ότι το τελευταίο σφύριγμα θα ακουγόταν πολύ αργότερα. Αλλά ένας φίλος μου είπε κάποτε: ”Οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή, μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι καλό ή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι κακό. Από το μεγαλύτερο καλό μπορεί να προκύψει κακό και από το μεγαλύτερο κακό, μπορεί να προκύψει κάτι καλό”.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Με αυτή τη νοοτροπία και με σεβασμό προς τον εαυτό μου, έλαβα αυτή την απόφαση».
Με αυτό το εκπληκτικό κομμάτι στα social media (το οποίο συνεχίστηκε μ’ ευχαριστίες σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε κι ένα σπουδαίο, ενωτικό μήνυμα ως υστερόγραφο), ο Ιωάννης Παπαπέτρου αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του, δείχνοντας πως ήταν κάτι που το σκεφτόταν αρκετό καιρό και δεν ήταν μια απόφαση που πήρε… στο φτερό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κι όμως.
Πριν από 3 εβδομάδες ο Έλληνας φόργουορντ παρουσίαζε εικόνα άκρατης αγωνιστικής «υγείας»: στον δεύτερο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος, μέσα στο ΣΕΦ, παραλίγο να γυρίσει σχεδόν μόνος του (με την αρωγή του Σλούκα, για να είμαστε πιο ακριβείς) το παιχνίδι κόντρα στον Ολυμπιακό.
Ο Παπαπέτρου πρόλαβε σε 20 λεπτά και 30 δεύτερα να σκοράρει 16 πόντους με καταπληκτικά ποσοστά (4/6 τρίποντα και 2/2 δίποντα), δείχνοντας πως όχι «τελειωμένος» δεν είναι αλλά έχει πάρα πολλά να δώσει ακόμη στο μπάσκετ.
Κι όμως.
Το πιο προσεκτικό μάτι θα είχε παρατηρήσει πως την τελευταία διετία ο Ιωάννης είχε χάσει κάτι από την εκρηκτικότητα και την αλτικότητά του και έπαιζε πολύ περισσότερο «με το μυαλό»- το οποίο είχε σε μπασκετική αφθονία.
Τα σποτ του μεταφέρονταν ολοένα και πιο κοντά στο τρίποντο- που δεν ήταν και το αγαπημένο του σουτ-, οι κατοχές με πλάτη στο καλάθι μειώνονταν, το ίδιο και οι σωματικές επαφές.
Βέβαια, ήταν τέτοιο το ταλέντο του που ακόμη και σε μια μέτρια- όπως ήταν η φετινή σεζόν για τον ίδιο- χρονιά μπορούσε να πάει στο ΣΕΦ και να βάλει άκοπα 16 πόντους από τον πάγκο, με οικονομία που θα ζήλευε και ο… Πιερρακάκης.
Κι όμως.
Η «μπογιά» του Παπαπέτρου στα 31 του όχι απλά εξακολουθούσε να περνάει, αλλά είναι δεδομένο πως βρισκόταν στο ραντάρ δύο ομάδων- αν, δηλαδή, δεν συνέχιζε στον Παναθηναϊκό: ο Άρης ήθελε να στηρίξει το εξαιρετικά φιλόδοξο πρότζεκτ του πάνω του, κάνοντας τον Έλληνα παίκτη τον ηγέτη του, την στιγμή που η Ντουμπάι BC τον ήθελε για να προσθέσει τόνος εμπειρίας και ποιότητας στο ρόστερ της, ενόψει της καινούργιας σεζόν της Euroleague.
Όμως…
Όμως, όπως δήλωσε και ο ίδιος, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Μία ενόχληση στο πόδι μπορεί να γίνει ανυπόφορη, το γόνατό σου ν’ αποδειχθεί- τι ειρωνεία- αχίλλειος πτέρνα, η αυλαία να πέσει νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Ας είναι: ο Παπαπέτρου υπήρξε ένας κύριος των γηπέδων κι άφησε το στίγμα του εντός των τεσσάρων γραμμών. Αυτό ουδείς μπορεί να το αρνηθεί, κι ας ήταν η καριέρα του πιο σύντομη απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.
Η πρώτη μας αντίδραση όταν μάθαμε ότι σταματάει ήταν ένα ενστικτώδες «Δεν μπορεί».
Εν τέλει, δυστυχώς για όλους τους μπασκετικούς, μπορεί.
Η ζωή, βλέπετε. Είναι απρόβλεπτη- το θυμάστε;