Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Εν προκειμένω, αρκούσαν 2 δευτερόλεπτα. Μόλις 2 καταραμένα δευτερόλεπτα. Το λάστιχο της Λαμποργκίνι έσκασε, το όχημα προσέκρουσε με δύναμη εκτός δρόμου, τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος για τον Ντιόγκο Ζότα και τον μικρότερο αδελφό του, Αντρέ Σίλβα. Το σοκ είναι λίγο ως λέξη για να περιγράψει το πώς νιώθουν όλοι από το πρωί της Πέμπτης (3/7) που μαθεύτηκε η τραγική είδηση…
Ο 28χρονος Πορτογάλος επιθετικός έμοιαζε να έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του. Διάσημος, πετυχημένος, αγαπητός σε όλους. Αυτό θα έπρεπε να είναι το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής του. Είχε κατακτήσει 2 τίτλους (την Premier League με τη Λίβερπουλ και το Nations League με την Πορτογαλία), ενώ μόλις 2 εβδομάδες νωρίτερα και έπειτα από 13 χρόνια σχέσης, νυμφεύτηκε την σύντροφό του και μητέρα των 3 παιδιών τους, Ρούκε Καρντόσο. Η τελευταία ανάρτηση του Ντιόγκο Ζότα στο Instagram, η οποία δημοσιεύτηκε μόλις 18 ώρες πριν από το μοιραίο τροχαίο, ήταν ένα βίντεο από το γάμο τους. Στη λεζάντα, έγραφε τα εξής: «Μια μέρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ». Λέξεις που πλέον αποκτούν μια εντελώς τραγική χροιά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μικρές λεπτομέρειες μπορεί να αλλάξουν δραματικά όλη την αφήγηση. Κάτι που κάναμε, κάτι που δεν κάναμε. Να, ο λόγος που ο Ντιόγκο Ζότα βρισκόταν στο αμάξι εκείνη την ώρα ήταν επειδή ταξίδευε με προορισμό το Σανταντέρ, απ’ όπου θα έπαιρνε το πλοίο για την Αγγλία. Γιατί όχι αεροπλάνο; Επειδή είχε πρόσφατα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον πνεύμονα και οι γιατροί του είχαν συστήσει να μην ταξιδέψει αεροπορικώς.
Δεν είναι πως δεν ξέρουμε το πόσο εφήμερα και εύθραυστα είναι όλα γύρω μας. Όλοι το γνωρίζουμε. Αλλά επιλέγουμε να προσποιούμαστε πως δεν είναι έτσι. Ξεγελιόμαστε για να πορευόμαστε, για να βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε το πρωί και να ξεκινάμε. Δεν θα έβγαινε διαφορετικά. Είναι τραγική η μοίρα μας ως άνθρωποι. «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή», όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική», στο πιο δύσκολο βιβλίο του, ένα μεταφυσικό ταξίδι και ταυτόχρονα μια σπαρακτική κραυγή.
Όμως ακριβώς αυτό πρέπει να μας καθοδηγεί σε κάθε μας βήμα, στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Το πόσο ευάλωτοι είμαστε, ότι κανείς μας δεν είναι άτρωτος. Ούτε η φήμη ούτε τα λεφτά σε προστατεύουν από το οτιδήποτε. Οφείλουμε συνεπώς, στον εαυτό μας πρώτα από όλα, να κάνουμε την καλύτερη δυνατή χρήση του χρόνου που μας δίνεται σε αυτόν τον κόσμο. Να μην ξεχνάμε να λέμε «σ’ αγαπώ» σε αυτούς που νοιαζόμαστε. Να μην αφήνουμε να μας «σπαταλάνε» αυτά που μας τρώνε τη ψυχή. Να μην αφήσουμε το μίσος και την τοξικότητα να κυριαρχήσει. Να μην περιμένουμε το «αύριο» για να ζήσουμε, για να χαρούμε.
Είναι σκληρό να συνειδητοποιείς, πιο σωστά να θυμάσαι, την ευθραυστότητα της ζωής. Για τον Ντιόγκο Ζότα όλα τέλειωσαν σε λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα. Ας γίνει ο χαμός του μια (τραγική) αφορμή να θυμόμαστε, όσο το δυνατόν πιο συχνά, να δίνουμε αξία σε όσα πραγματικά έχουν σημασία. Να μην λούσουμε για παράδειγμα με κατάρες έναν ποδοσφαιριστή την επόμενη φορά που θα «τολμήσει» να χάσει ένα γκολ. Να καταλάβουμε επιτέλους πως όλοι, είμαστε κομμάτι της ίδιας θνητής ιστορίας.