Αν υπάρχει μια λέξη που να περιγράφει τα συναισθήματα των φίλων της ΑΕΚ μετά τη ρεβάνς με τον Άρη Λεμεσού είναι «ανακούφιση». Ήταν μεγάλο το πρέπει, ήταν μονόδρομος η πρόκριση, δεν σήκωνε η ομάδα και η ψυχολογία του κόσμου άλλο ευρωπαϊκό κάζο (μετά απ’ αυτά των προηγούμενων ετών).
Ως παίκτης που έκρινε λοιπόν το ματς θεωρείται ο Ντέρεκ Κουτέσα. Ήρθε από τον πάγκο, πέτυχε το γκολ που έδωσε το πολύτιμο προβάδισμα στην παράταση, ήταν εκείνος που έφτιαξε και το τρίτο.
Κακά τα ψέματα όμως (και παρόλο που είναι κάπως άδικο για τον Ελβετό) άλλος έκλεψε την παράσταση στην OPAP Arena. Ο Κουτέσα κράταγε το… ραβδάκι του Χάρι Πότερ (στον περίφημο πανηγυρισμό του), μα αλλουνού τα μαγικά αιχμαλώτισαν τον κόσμο:
Του Λούκα Γιόβιτς!
Διαχρονικά ο παίκτης που φοράει το «9» έχει… προβάδισμα στην καψούρα των οπαδών. Στην περίπτωση του Σέρβου όμως δεν είναι μονάχα η κλάση και το τεράστιο όνομά του που «φτιάχνουν» την εξέδρα. Είναι και ότι πρόλαβε με το καλημέρα να της θυμίσει πράγματα που κόντευε να… ξεχάσει!
Μετά την παραχώρηση του Πόνσε και αφότου πωλήθηκε και ο Γκαρσία, η ΑΕΚ έμεινε σχεδόν «ορφανή» από φορ. Ο Πιερό το παλεύει, είναι φιλότιμος, κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει αδιαφορία. Κάνει όμως μπαμ. Είναι τσακωμένος με το γκολ. Και μόνο ότι έχει έξι μήνες να ματώσει τα δίχτυα είναι αρκετό.
Σε αυτή την επιθετική ξηρασία λοιπόν (την οποία περιγράφει ενδεικτικά ότι πρώτος σκόρερ ως τώρα είναι ο… Ρέλβας) προέκυψε σαν όαση ο Γιόβιτς. Και αποδεικνύοντας πως αν είσαι παίκτης τοπ επιπέδου, δεν χρειάζεσαι χρόνο προσαρμογής, πρόλαβε σε χρόνο-ρεκόρ να γίνει καθοριστικός.
Κάτι παραπάνω από 20 λεπτά βρέθηκε στο χορτάρι της OPAP Arena ο άλλοτε σταρ της Ρεάλ (μπαίνοντας ως αλλαγή στο 110’ της παράτασης). Και αποδείχθηκαν αρκετά για να δώσει ένα δείγμα των λόγων που έχουν δαπανηθεί καραβιές εκατομμυρίων για χάρη του.
Χωρίς προετοιμασία, με ελάχιστες προπονήσεις, χωρίς να βρίσκεται στην απαραίτητη φυσική κατάσταση και χωρίς να γνωρίζει καλά-καλά τους συμπαίκτες του, ο Σέρβος προσαρμόστηκε αμέσως. Έκανε 10 ενέργειες ως το τέλος και ήταν όλες σωστές: Πέρα από το γκολ, έπαιξε στον χώρο. Κράτησε μπάλα. Έκανε τέσσερις πάσες ακριβείας με το κεφάλι. Ακόμα και ανασταλτικά συνεισέφερε με κεφαλιές-απομακρύνσεις σε κόρνερ και τσαμπουκά με τους αντιπάλους.
Πράγματα ίσως αυτονόητα για σέντερ φορ μεγάλης ομάδας, τα οποία όμως τόσο πολύ είχαν λείψει στην ΑΕΚ και τον κόσμο της. Όπως είχαν λείψει φυσικά και ενέργειες σαν αυτή που έκανε (από την αρχή ως το τέλος) στη φάση που σκόραρε:
Πήρε τα μέτρα στην αντεπίθεση. Τοποθετήθηκε σωστά. Κρατήθηκε onside. Και φυσικά εκτέλεσε με μια χειρουργική προβολή, που μπορεί να μοιάζει εύκολη, αλλά θέλει μαστοριά για να δώσει φάλτσο στην μπάλα και να προσπεράσει τον τερματοφύλακα.
Το ακόμα πιο ενθαρρυντικό είναι ότι έδειξε και αλτρουιστής πέρα από σκόρερ. Εκεί όπου ο Κοϊτά έχασε το άχαστο θα μπορούσε να τελειώσει μόνος του τη φάση. Να ψάξει ένα ακόμα τεμάχιο που θα έκανε ακόμα πιο ονειρεμένο το ντεμπούτο του. Αντ’ αυτού όμως προτίμησε να σιγουρέψει το γκολ (ανεξαρτήτως αν τελικά ο συμπαίκτης του δεν το πέτυχε).
Ακόμα και ο τρόπος που γιόρτασε το γκολ του ο Γιόβιτς είναι ένα πολύ αισιόδοξο σημάδι. Γιατί ο έξαλλος πανηγυρισμός του έδειξε ότι εγκλιματίστηκε άμεσα. Ότι δεν ήρθε μπλαζέ ή… καταναγκαστικά (όπως συχνά γίνεται με ποδοσφαιρικούς σταρ στο ελληνικό πρωτάθλημα). Και ότι είναι «φτιαγμένος» μέσω της ΑΕΚ να κάνει το μεγάλο του come back ως λαμπερό όνομα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.