Το φετινό καλοκαίρι η ΑΕΚ έπεσε απευθείας στα βαθιά. Έπρεπε να συνδυάσει το κλείσιμο μιας ολόκληρης εποχής και το χτίσιμο μιας νέας ομάδας με την εξασφάλιση ευρωπαϊκής προοπτικής. Και όλα αυτά χωρίς κανένα περιθώριο λάθους:
Με αντιπάλους πολύ πιο ισχυρούς απ’ αυτούς που δικαιολογεί το επίπεδο των προκριματικών του Conference League και μέσα σε έξι συνεχόμενες Πέμπτες κλήθηκε να κάνει το απόλυτο. Και όλα αυτά με εύθραυστη ψυχολογία (λόγω του τραυματικού φινάλε στην περασμένη σεζόν), μεταγραφές που καθυστερούν και νέους παίκτες που αναγκαστικά χρησιμοποιήθηκαν αμέσως.
Συνυπολογίζοντας λοιπόν όλα αυτά τα ντεζαβαντάζ, τα έχει πάει καλά μέχρι τώρα. Παρά τις διακυμάνσεις και τα εμφανή κενά, το αποτέλεσμα (που κρίνεται ως αυτοσκοπός σε αυτή τη φάση της σεζόν) είναι αυτό που πρέπει: Πέντε ματς αήττητη, δυο προκρίσεις και ένας «τελικός» στη δική της έδρα (με την Άντερλεχτ) για να πετύχει τον μεγάλο στόχο της league phase.
Δεν είναι λόγος για πανηγυρισμούς (άλλωστε δεν κατάφερε τίποτα ακόμη), αλλά σίγουρα είναι ένα καλό πρώτο δείγμα της δουλειάς του Μάρκο Νίκολιτς. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι του λείπουν βασικά «γρανάζια» της διάταξης που θέλει να εφαρμόσει.
Ο περιβόητος ρόμβος του Σέρβου τεχνικού έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση. Σε κάποιες περιπτώσεις δούλεψε, σε άλλες αποδείχθηκε δυσλειτουργικός, μα ένα είναι βέβαιο: Για να αποδώσει όπως πρέπει (και όπως συνέβη στις προηγούμενες ομάδες του) χρειάζεται σε πρώτη φάση ένα «βαρβάτο» εξάρι. Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει εξάλλου, το παραδέχθηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά το πρώτο ματς με την Άντερλεχτ. Παρόλο που τόνισε λοιπόν ότι δεν θα… κλαίει μέχρι να έρθει, είναι δεδομένο ότι περιμένει πώς και πώς τον παίκτη που θ’ αλλάξει επίπεδο τη μεσαία γραμμή.
Έναν χαφ δηλαδή που θα είναι ο «εγκέφαλος» της ομάδας. Που θα συνδέει ιδανικά τις γραμμές. Έναν ισορροπημένο μπαλαντέρ, που θα μπορεί να κόβει, να κλέβει και να κλείνει χώρους και με την ίδια ευκολία θα κοντρολάρει τον ρυθμό, θα καθορίζει το build up και θα μοιράζει το παιχνίδι. Κάποιον πιο αθλητικό και «ανασταλτικό» από τον Μάνταλο και πιο τεχνίτη και «μπαλάτο» από τον Γιόνσον. Μια… μείξη αυτών των δυο (ή ο Μόρο της Μπολόνια στον οποίο επέμεινε καιρό η ΑΕΚ) περιγράφει ιδανικά αυτό που θα ήθελε ο Νίκολιτς.
Αντίθετα όμως με τον χαφ, για τον οποίο καίγεται η «Ένωση», στην άλλη γραμμή όπου θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει ενίσχυση (την επίθεση) μπορεί να κινηθεί με μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου. Γιατί όντως ο Ντέσερς παραμένει στο στόχαστρο. Όντως υπάρχει η πίστη πως (έστω και μήνες αφότου προέκυψε το θέμα του) θα γίνει η μεταγραφή και θα φορέσει τα κιτρινόμαυρα. Η απόκτηση όμως του Λούκα Γιόβιτς έχει κάνει ξεκάθαρα τα πράγματα:
Από τη στιγμή που θα προορίζεται δεδομένα για βασικός, ο Ντέσερς (ή όποιος άλλος επιθετικός έχει κι αυτός χαρακτηριστικά φορ) θα προορίζεται ως ένα δυνατό back up του Σέρβου. Θα έχει έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν που είχε ο Πόνσε πίσω από τον Λιβάι Γκαρσία. Ειδικά αν ενδιάμεσα έχει πωληθεί ο Μαρσιάλ ή έχει παραχωρηθεί με κάποιον τρόπο (μεταγραφή ή δανεισμό) ο Πιερό.
Εκτός κι αν ισχύει όντως η πεποίθηση που φέρεται να έχει ο Μάρκο Νίκολιτς πως Γιόβιτς και Ντέσερς (παρόλο που αμφότεροι είναι κλασικά «εννιάρια») μπορούν ν’ αγωνιστούν και ως δίδυμο. Ή αν παραιτηθεί εντέλει η ΑΕΚ από την περίπτωση του Νιγηριανού και αποφασίσει να πάει για επιθετικό με διαφορετικά χαρακτηριστικά, που θα κινείται ως περιφερειακός και θα «κουμπώνει» καλύτερα με τον άλλοτε σταρ της Ρεάλ.
