Είναι ένας γενικότερος κανόνας της ζωής- σωστά; «Στο κάθε τι υπάρχουν δύο πλευρές. Η καλή και η κακή».
Μην βιαστείτε να φύγετε, δεν θα το παίζουμε Κοέλιο για πολύ ακόμη. Μια εναλλακτική εισαγωγή προσπαθήσαμε να κάνουμε για την πρεμιέρα της εθνικής μας ομάδας κόντρα στην Ιταλία. Άμα σας έκατσε βαρύς ο Αλχημιστής, αφήνουμε τις αλχημείες και περνάμε στο ψητό.
Ωραία, πάμε στη μία πλευρά. Την καλή: Η Επίσημη Αγαπημένη στο- πάντα δύσκολο- πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης έβαλε με τη μία από κάτω της την ομάδα που την απειλούσε για την πρώτη θέση του ομίλου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη (τουλάχιστον στα χαρτιά, γιατί είδατε τι έπαθαν και οι Ισπανοί από τους Γεωργιανούς…).
Μπορεί να μην έθελξε με το μπάσκετ που έπαιξε (γενικά το επίπεδο στα παρθενικά παιχνίδια των ομάδων στο Eurobasket 2025 είναι για τα… θηρία), όμως η δουλειά έγινε όπως έπρεπε και είμαστε καβάλα στο βαθμολογικό άλογο με το «καλησπέρα». Μην ξεχνάμε πως η κατάληψη της κορυφής του ομίλου είναι κομβικότατης σημασίας για τα διασταυρώματα στους «16» και τους «8».
Προφανώς και στα συν είναι η κατάσταση του Γιάννη, που μόνο δεδομένη δεν ήταν. Όχι, προφανώς, γιατί αίφνης δώσαμε μία στα λογικά μας και τα στείλαμε στον αγύριστο αμφισβητώντας το ταλέντο του, αλλά γιατί ο άνθρωπος από τις 30 Απριλίου που έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι για φέτος στο ΝΒΑ αγωνίστηκε ελάχιστα στην προετοιμασία και ελλόχευε ο φόβος του να είναι εκτός ρυθμού.
Οι 31 πόντοι μάλλον δείχνουν πως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.
Στο θετικά προσμετράται και το γεγονός πως σε ένα «κλειστό» παιχνίδι ο coach Σπανούλης (που έκανε τρομερό διάβασμα αντιπάλου μαζί με το επιτελείο του) χρησιμοποίησε 10 παιδιά, δείχνοντας πως δε διστάζει να πάει βαθιά στον πάγκο του. Κατ’ ουσίαν δεν έπαιξαν Κατσίβελης και Σαμοντούροφ, που γνωρίζαμε a priori πως θα μπουν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις.
Και κάπου εδώ…
Να, και κάπου εδώ πάμε στην έτερη πλευρά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως βρίσκουμε τη μιζέρια θελκτική και μας αρέσει η αγκαλιά της, αλλά με τις διάφορες υπερβολές που ακούγονται εκεί έξω και μόνο κακό μπορούν να κάνουν στην ομάδα.
Δεδομένα όταν «τρως» 66 πόντους από τον αντίπαλό σου δικαιούσαι να λες ότι έπαιξες καλή άμυνα. Μέχρι εκεί, όμως, παιδιά. Το να διαβάζουμε απλά τα στατιστικά και να λέμε «Πω-πω, 7/27 τρίποντα η Ιταλία, με το ζόρι 25%. Τι αμυνάρα, τους βιδώσαμε!» δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς την αλήθεια.
Στην πραγματικότητα οι περιστροφές μας στην περιφέρεια ήταν μετρίως μέτριες. Τα 20 ολόκληρα χαμένα τρίποντα των Ιταλών έχουν να κάνουν με δική τους ανικανότητα να πετάξουν επιτυχώς ένα βότσαλο στη λίμνη και προτίμησαν να τα κάνουν θάλασσα, καθώς τα περισσότερα εξ αυτών ήταν παντελώς αμαρκάριστα ή ελλιπώς μαρκαρισμένα. Το ότι έχαναν οι απέναντι συνεχώς «πέναλτι» δε μας καθιστά ακριβώς masters στο πίσω μισό.
Πέραν τούτου, κατά διαστήματα η Ελλάδα είχε τεράστια ζητήματα στο ζωγραφιστό, εκεί που η Ιταλία ενίοτε έπαιζε βόλεϊ, όπως μαρτυρούν και τα 12 επιθετικά της (έναντι μόλις 4 δικών μας). Η αδυναμία μας στο να εξασφαλίσουμε το εύκολο αμυντικό ριμπάουντ- και, ως εκ τούτου, να κάνει ένα coast-to-coast μέχρι το καλάθι ο Γιάννης, για παράδειγμα- με τις «κανονικές» ομάδες μπορεί να μας στοιχίσει.
Και το κυριότερο εξ όλων: ακόμη και σ’ ένα παιχνίδι που ήμασταν πασιφανώς καλύτεροι βάλαμε μετά βίας 75 πόντους. Έχουμε πει πολλάκις ότι το ημερολόγιο δε δείχνει 2005, αλλά 2025. Τα ματς τα κερδίζει πλέον η επίθεση σε συνδυασμό με την συμπαθητική/καλή άμυνα.
Αν δεν μπορείς να βάλεις στα πέριξ των 85 πόντων τότε είναι εξωφρενικά δύσκολο στο μπάσκετ του σήμερα και με τον ρυθμό που παίζουν οι ομάδες να κρατάς τους πάντες «χαμηλά» για να βγεις από πάνω τους. Απλά δε γίνεται, ιδίως όταν βρεις απέναντί σου εκείνους που κυνηγάνε τα μετάλλια.
Η εθνική μας παίζει ένα αρκετά μονοδιάστατο μπάσκετ (με το ζόρι 13 ασίστ εμείς, 19 το ηττημένο σύνολο του Ποτζέκο), που στηρίζεται σε απαγορευτικό βαθμό στη μοναδική ικανότητα του Γιάννη στο «1-εναντίον-5». Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 75 πόντους μας οι 31 ήταν του σταρ των Μπακς και δεν υπήρξε ούτε ένας άλλος με διψήφιο αριθμό πόντων.
Εν κατακλείδι: ναι, το ροζ φύλο ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικό γιατί αλλιώς θα μπλέκαμε άσχημα. Ναι, προφανώς και χαιρόμαστε με τη νίκη μας και θεωρούμε πως τσάτρα πάτρα θα βγούμε πρώτοι στον όμιλό μας. Ναι, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Αλλά, να: υπάρχει και το υπόλοιπο ήμισυ, έτσι;
Αν πείσουμε τους εαυτούς μας πως είναι όλα ρόδινα, τότε δεν απέχει πολύ η στιγμή που θα δούμε ξανά τα αγωνιστικά ραδίκια ανάποδα.
Π@$στη Κοέλιο, για όλα έχεις μια ατάκα…