Το γκολ του Πιερό στην νίκη της ΑΕΚ κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης ήταν το πρώτο που πέτυχε ο υψηλόσωμος επιθετικός από τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Κατά διαβολική σύμπτωση το γκολ εκείνο ήταν και πάλι με αντίπαλο τον Αστέρα αλλά εκείνη τη φορά στην Τρίπολη. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι που απόλαυσαν οι οπαδοί της Ένωσης την προηγούμενη σεζόν, το τελευταίο που με το τέλος τους μιλούσαν ανοιχτά ακόμα και για νταμπλ. Τρεις μέρες μετά ήρθε ο διασυρμός για το κύπελλο από τον Ολυμπιακό και η χρονιά έκλεισε εφτά ήττες, μια ισοπαλία και μόλις μια νίκη μέχρι το απογοητευτικό τέλος της σεζόν.
Ο Πιερό ήταν από τους ποδοσφαιριστές που σε εκείνο το καταστροφικό διάστημα για την ΑΕΚ βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας των ποδοσφαιριστών που έπρεπε να αποχωρήσουν το καλοκαίρι που φτάνει πλέον στο τέλος του. Η εικόνα του δεν ήταν απλά απογοητευτική αλλά -ας μας επιτραπεί- για λύπηση. Φυσικά, υπήρχαν ελαφρυντικά αλλά τα ελαφρυντικά εκείνο παλαβό διάστημα έμοιαζαν πολυτέλεια σε εκείνη την ΑΕΚ.
Τι κι αν ο Πιερό ήταν δεδομένα ένας επιθετικός με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που όταν αυτά αξιοποιήθηκαν με την έλευσή του, ο παίκτης σκόραρε διαρκώς; Τι και αν τα χαρακτηριστικά αυτά έγιναν λάστιχο επί έξι μήνες, από τη στιγμή δηλαδή που από την ΑΕΚ αποτέλεσαν παρελθόν ο Γκαρσία και ο Τσούμπερ με αποτέλεσμα ο Πιερό, ελλείψει και του τραυματία Μαρσιάλ, να «κακοποιηθεί» με συνεχόμενα παιχνίδια, χωρίς σταματημό και ξεκούραση;
Η νέα εποχή που ξημέρωσε στην ΑΕΚ με την έλευση του Νίκολιτς θα μπορούσε να είναι για τον Πιερό μια νέα ευκαιρία αλλά ο εκνευρισμός γύρω από το όνομά του συνέχισε να αναπτύσσεται με τις πρώτες κακές του εμφανίσεις. Όμως μην το ξεχνάμε: στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και ειδικά στην πραγματικότητα των ελληνικών ομάδων που ξεκινάνε τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις, η έναρξη μιας νέας σεζόν είναιν σε μεγάλο βαθμό η επέκταση της προηγούμενης. Για τον βαρύ Πιερό έμοιαζε εξηγήσιμο το γεγονός ότι οι κακές εμφανίσεις συνεχίζονταν. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που το δεδομένο που τον «κατέστρεψε» την προηγούμενο σεζόν συνέχιζε να υφίσταται: παρέμενε ο μοναδικός καθαρόαιμος φορ για την ομάδα.
Ήταν τέτοιο το ξενέρωμα μαζί του και τόσα τα προαποφασισμένα συμπεράσματα πως πρέπει να αποχωρήσει που ελάχιστοι είδαν την σταδιακή βελτίωση του Πιερό παιχνίδι με το παιχνίδι στα καλοκαιρινά προκριματικά της ΑΕΚ. Όχι τυχαία μάλιστα, αυτή ξεκίνησε από τη στιγμή που άρχισε να μπαίνει στο ροτέισιον ο Γιόβιτς ή/και να την ψάχνει ο Νίκολιτς με σχήματα που δεν συμπεριελάμβαναν ντε και καλά τον παίκτη στην βασική 11άδα βρέξει-χιονίσει.
Στο ματς του Βελγίου με την Άντερλεχτ για παράδειγμα, η συνεισφορά του στο σημείο που η ΑΕΚ καταφέρνει να ισορροπήσει απέναντι στην Άντερλεχτ και τελικά να ισοφαρίσει υπήρξε αθόρυβη αλλά ουσιαστική: μπαίνοντας στο παιχνίδι προκάλεσε πονοκέφαλο στην αμυντική γραμμή των Βέλγων, κατάφερε να κερδίσει μονομαχίες και να μοιράσει μπάλες ενώ και στη φάση του γκολ της ισοφάρισης είναι η παρουσία του στην περιοχή της Άντερλεχτ που δίνει την δυνατότητα στον Ελίασον να πιάσει ανενόχλητος εκείνο το εξαιρετικό πλασέ για το 1-1.
Στον επαναληπτικό της Αθήνας, η εμφάνιση του Πιερό είναι εξίσου βελτιωμένη. Τα κακά του τελειώματα μπορεί να ερεθίζουν το μάτι αλλά στη συλλογική επιθετική λειτουργία της Ένωσης, τα μοιράσματα της μπάλας, οι κερδισμένες του μονομαχίες και τα ανοίγματα του χώρου που πετυχαίνει συμβάλουν καθοριστικά στη μεγάλη νίκη της ΑΕΚ. Και τρεις μέρες μετά, ήρθε και η επιστροφή στα γκολ: η εικόνα του είναι όλο και περισσότερο ανοδική και πλέον, δεν μοιάζει καθόλου δεδομένο πως ο Πιερό πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάποιος που περισσεύει από το ενωσίτικο ρόστερ.
Ίσως το φετινό σύνολο της ΑΕΚ, το οποίο μοιάζει να μην έχει ξεκάθαρους και συγκεκριμένους πρωταγωνιστές αλλά την ομαδική δουλειά ως βασικό όπλο, ο Πιερό να έχει βρει το ιδανικό περιβάλλον, που θα καμουφλάρει τις δεδομένες αδυναμίες του αλλά θα αναδείξει και τα δεδομένα προτερήματά του και τελικά, η υποτίμηση που βίωσε επί μήνες να φαντάζει από εδώ και στο εξής ως μια από τις μεγάλες υπερβολές που παρήχθησαν εν μέσω του κάκιστου περσινού τερματισμού της ΑΕΚ.