Στη ζώνη των μεταλλίων, στους 4 καλύτερους του Ευρωμπάσκετ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Ενώνοντας ικανότητα και πάθος. Ψυχή και πλάνο. Η Λιθουανία δεν μπόρεσε στιγμή πρακτικά να μας κοιτάξει στα μάτια, η Εθνική μας ήταν ένα επίπεδο πάνω και το τελικό 76-87 ήταν ο ορισμός της μπασκετικής δικαιοσύνης. Και ναι είναι η ομάδα του Γιάννη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Βασίλης Τολιόπουλος, σε μια εκπληκτική βραδιά, έφτασε εκεί που ήταν εξ αρχής προορισμένος – κι ας του πήρε παραπάνω χρόνο από όσο θα έπρεπε.
Η σωστή νοοτροπία, το πιο ηχηρό «είμαι εδώ» όταν η μπάλα καίει, όταν κρίνονται τα πάντα σε do or die περιβάλλον. Από τα πρώτα του δείγματα στα παρκέ ήταν εμφανές πως ήταν ένας παίκτης που είχε καταφέρει κάτι το εξόχως σπάνιο: Να γίνει επαγγελματίας χωρίς να χάσει την παιδικότητά του, εκείνο το «σας έχω όλους και δεν χαμπαριάζω τίποτα» που τον χαρακτήριζε ως έφηβο. Ένα «παίζω με το ένστικτο» που όλο και πιο σπάνιο γίνεται σε μια εποχή που ζητάει κατά κανόνα παίκτες – ρομπότ στα συστήματα, στην πειθαρχία.
Όμως ωραίο κι αν είναι ως χαρακτηριστικό, από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να το ενώσεις με τα αδιαπραγμάτευτα «πρέπει» του τοπ επιπέδου ώστε να πετύχεις την ιδανική μίξη. Το ότι ο Βασίλης Τολιόπουλος είναι μικρόσωμος και ότι επίσης δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πραγματικά καλός αμυντικά, του κόστισε πολύ και σε πολλά. Περιπλανήθηκε αρκετά μέχρι τα 26 του, πάντα κάποιοι άλλοι του έπαιρναν τη θέση, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο με αποτέλεσμα να μην παίξει πουθενά με ουσιαστικό ρόλο. Μέχρι που ο Άρης του έδωσε τα κλειδιά. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε πια στην πράξη.
Τι εμφάνιση ήταν αυτή που έκανε το βράδυ της Τρίτης (9/9) στη Ρίγα της Λετονίας ο 29χρονος γκαρντ (πλέον) του Παναθηναϊκού, τα λόγια φτωχά για να πούνε τι νιώθω – για να το πούμε τραγουδιστά, είμαστε άλλωστε στα κέφια μας! Το ξέραμε καλά πως το λέει η καρδιά του, ότι ο Βασίλης Τολιόπουλος έχει πολύ καλό σουτ και πως άμα βρει ρυθμό τα βάζει το ένα μετά το άλλο, από παντού. Αλλά είναι τόσο μα τόσο ωραίο να τον βλέπεις να το κάνει σε αυτό που δημοσιογραφικά συνηθίζουμε να λέμε ως την «πιο μεγάλη ώρα». Πετυχαίνοντας 17 πόντους με 6/8 σουτ, ειδικά τα 3 (στα 4) μαζεμένα του τρίποντα σε λιγότερο από 5 λεπτά μας έκαναν το μέγιστο δυνατό καλό.
Δεν είναι τυχαίο πως στον πάγκο βρίσκεται ο Βασίλης Σπανούλης. Ένας κόουτς που τον έχει πιστέψει πολύ εξ αρχής, ένας κόουτς που δεν τον «πέταξε» επειδή μέχρι πρότινος δεν ήταν στα καλύτερά του σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Εμπιστοσύνη, τι όμορφο, δύσκολο και πολύτιμο πράγμα. Ειδικά όταν ανταποδίδεται, στην πράξη.
ΟΚ και προφανώς: Ο Γιάννης είναι ο απόλυτης ηγέτης και πρωταγωνιστής αυτής της ομάδας. Αυτός που τα μικρά παιδιά κοιτάνε με αστεράκια στα μάτια και ονειρεύονται να του μοιάσουν. Όμως παίκτες σαν τον Greek Freak βγαίνουν μία στο τόσο, όταν το σύμπαν αποφασίζει να γεννήσει κάτι το εξωπραγματικό. Ο Βασίλης Τολιόπουλος, από μεριάς του, είναι ένα (απείρως) πιο προσιτό παράδειγμα. Αν μας ρωτάτε, αυτός που πρέπει να δουν όλοι οι μικροί που ασχολούνται με το μπάσκετ στην Ελλάδα και να αντλήσουν έμπνευση, να κάνουν πρότυπο. Γήινος, αληθινός, αλλά ανά βραδιές και τόσο μα τόσο σπουδαίος, όσο καλή ώρα κόντρα στη Λιθουανία.