«Ντροπή». «Ξεφτίλα». «Όνειδος». Ακόμη και για τον αποκρουστικό κόσμο των social media, που ο καθένας βγάζει ό,τι κόμπλεξ βρει διαθέσιμο στο διάβα του, αυτό πάει πολύ.
Κατ’ αρχάς, τα βασικά: ντροπή και ξεφτίλα παιδιά είναι να είσαι φασίστας, μισογύνης, μισάνθρωπος, ομοφοβικός και λοιπές ομορφιές. Όχι να χάνεις έναν ημιτελικό Ευρωμπάσκετ. (Πρωτ)αθλητισμός είναι και υπάρχουν δεκάδες πιο σοβαρά ζητήματα στη ζωή.
Ναι, σωστά το καταλάβατε: θα σταθούμε- για λίγο, μη φανταστείτε, υπάρχει και το ματς του χάλκινου με την Φινλανδία- στο παιχνίδι της Τουρκίας με την Ελλάδα, εκεί που οι γείτονές μας κατόπιν ενδελεχούς έρευνας του Αταμάν βρήκαν πού είναι ο Αδόξαστός μας και μας τον άλλαξαν πανηγυρικά.
Ναι, προφανώς: είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες για τιτανομαχία και μάχη μέχρις εσχάτων, ένα ντέρμπι ολκής, ο νικητής του οποίου θα έπαιρνε το… Καστελόριζο.
Αντ’ αυτών, με όπλο την εξαντλητική πίεση στους χειριστές μας και ένα ατέρμονο deny στον Γιάννη (οι μόλις 13 προσπάθεις και 1 βολή σε αγώνα «ζωής και θανάτου» από τον Greek Freak είναι σα να μην έπαιξε), οι Τούρκοι έκαναν μπασκετικό πάρτι στη Ρίγα- ένα σενάριο που δε θα φανταζόταν ούτε κάποιος σαν τον Αλέξανδρο Ρήγα.
Ωστόσο, τώρα που βάλαμε μία στοίβα από τεθλιμμένες ώρες μεταξύ του αγώνα και του παρόντος, προς τι οι μαύρες πλερέζες και το εθνικό πένθος; Δε γνωρίζαμε a priori πως κυνηγούσαμε, στην πραγματικότητα, ένα θαύμα;
Η Τουρκία, για όσους δεν το πρόσεξαν, παίζει το καλύτερο μπάσκετ στη διοργάνωση και είναι δικαίως αήττητη (όπως και η αντίπαλός της στον τελικό, μόνο που η Γερμανία κάνει συλλογή από ροζ φύλλα απέναντι σε πολύ πιο βατές ομάδες). Και έχει πολύ, πολύ καλύτερο ρόστερ από εμάς.
Κι επειδή η εθνικοπατριωτική οπτική και οι ευχές για να ξαναπάρουμε την Πόλη θολώνουν την κρίση μας, ας τα βάλουμε κάτω. Στο ρόστερ της εθνικής φιγουράρουν παίκτες όπως:
- Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, που ο άνθρωπος προέρχεται από αποχή σχεδόν ενάμιση χρόνου, και ο Κώστας Αντετοκούνμπο (που, για τα στάνταρ του, κάνει αδιανόητο τουρνουά) που αλλάζει τις ομάδες με τη συχνότητα που άλλαζε γκόμενες ο Μάνθος Φουστάνος στο «Κωνσταντίνου και Ελένης»
- Ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, που είχαν φέτος περισσότερα DNP σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό αντίστοιχα κι από τον Άκη Ζήκο στο Euro του 2004, όταν και δεν εκλήθη από τον Ρεχάγκελ
- Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης που τα δίνει όλα όποτε τον ρίχνει ο Αταμάν στα παρκέ της Euroleague, αλλά ο Τούρκος coach τον ρίχνει από ελάχιστα έως καθόλου
- Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ που- αν εξαιρέσουμε τους τελικούς της GBL, όταν και ξέμεινε από λύσεις ο Μπαρτζώκας- στην εθνική ξεκινάει βασικός, αλλά στον Ολυμπιακό οριακά έμπαινε στη 12άδα
- Ο Βασίλης Τολιόπουλος και ο Δημήτρης Κατσίβελης που έκαναν φοβερές σεζόν μεν, στο Eurocup και ένα κάποιο FIBA Europe Cup δε
- Ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου που βαδίζουν στο 36ο έτος της ηλικίας τους και, αίφνης, τους ζητάμε να κάνουν πράγματα λες και είναι αμφότεροι ο Μπέντζαμιν Μπάτον και με κάθε έτος που περνάει αυτοί γίνονται μικρότεροι κατά 12 μήνες
- Ο Ντίνος Μήτογλου που είναι ξεκάθαρα Euroleague player αλλά, να μας συμπαθάτε, δεν είναι καλύτερος του Ερκάν Οσμανί που χθες μας άλλαξε τα φώτα, κι ας μοιάζει στα 27 του σαν καταβεβλημένος μεσήλικας μια ανάσα πριν την σύνταξη
- Και ο καλύτερος two-way παίκτης στον κόσμο, ο Γιάννης, που αν δεν φορούσε (και) φέτος τη φανέλα με το εθνόσημο το τραγούδι που θα έπρεπε να παίζει στο πούλμαν της ομάδας θα ήταν το «Έχετε γεια βρυσούλες», ένα δημώδες άσμα αφιερωμένο στην ελεύθερη πτώση.
Η Τουρκία, στον αντίποδα, κατεβαίνοντας με 16 νατουραλιζέ στη 12άδα της (άλλη γελοιότητα αυτή, σε λίγο θα έχει παράθυρο μεταγραφών και στις εθνικές…) κι έχοντας στον πάγκο της έναν από τους καλύτερους προπονητές ever στην Ευρώπη, δικαίως στόχευε στην κορυφή της Ευρώπης.
Το αν ήμασταν εξίσου έτοιμοι ψυχολογικά, αν μας έπιασαν στον ύπνο επειδή πατήσαμε πολλές φορές snooze και τα συναφή, είναι τελείως διαφορετική συζήτηση. Πάντως, επειδή πολλά γράφτηκαν για το πόσο ξεφτίλισε τον άμαθο Σπανούλη ο mastermind Αταμάν, φανταζόμαστε πως όταν ο V-Span κέρδιζε με τη Μονακό τον Πανανθηναϊκό προ μερικών μηνών στο ΟΑΚΑ θα έφταιγαν οι παίκτες του Τριφυλλιού που δεν άκουγαν καλά τις οδηγίες του Εργκίν…
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, μια παρένθεση: ουδείς αμφισβητεί πως ο Αταμάν είναι, στην παρούσα φάση, καλύτερος και πιο έμπειρος προπονητής από τον δικό μας. Κι αυτό φάνηκε από την αγωνιστική νοοτροπία που είχαν οι δύο ομάδες όταν έγινε το τζάμπολ.
Όμως, κατά την ταπεινή μας γνώμη, ο Σπανούλης δοκίμασε τα πάντα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού- ή, τέλος πάντων, όσο παιζόταν μπάσκετ και δεν ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα το ματς. Με αυτό το υλικό, όμως, και την κακή ψυχολογία που διαμορφώθηκε μετά το πρώτο δεκάλεπτο, τι ακριβώς να έκανε; Να έβαζε σορτσάκι για να καταφέρουμε να κατεβάσουμε μία φορά την μπάλα στην πίεση; Από την άλλη, τώρα που το σκεφτόμαστε, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα…
Εν κατακλείδι: ηττηθήκαμε από μία σαφώς ανώτερη ομάδα, από ένα καταπληκτικό σύνολο που αν δεν το έλεγαν «Τουρκία» (λόγω των βλακωδών κολλημάτων που έχουμε, ένθεν κι ένθεν, ως λαοί) και στη φανέλα τους έγραφε «Μαυροβούνιο», φερ’ ειπείν, όλοι θα υποκλινόμασταν. Τις ανείπωτες ηλιθιότητες του Σενγκούν θα τις περάσουμε στο ντούκου, αναγνωρίζοντάς του το τεκμήριο της νεότητας.
Μπροστά μας έχουμε έναν πολύ μεγάλο μικρό τελικό με την Φινλανδία με φόντο το χάλκινο, το οποίο μια μεγάλη μερίδα σνομπάρει για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Λες και το να έχεις 5 μετάλλια σε 42 Ευρωμπάσκετ σε καθιστούν δυνάστη του σπορ και το 6ο δεν αξίζει ούτε να το φτύσουμε.
Η παρέα του Μάρκανεν είναι της σχολής «όσα βάλουμε, όσα φάμε» και η αίσθησή μας είναι πως… θα φάνε. Ιδίως από τον Αντετοκούνμπο, που θα βρει πολύ χώρο και στο τρανζίσιον και στο σετ παιχνίδι.
Δεν ξέρουμε για σας, αλλά εμείς δεν είμαστε και τόσο φαν των αηδιών: τους Τούρκους δε γινόταν να τους κερδίσουμε. Τους Φινλανδούς, από την άλλη, ναι.
Κι αν συμβεί αυτό και θεωρείτε πως τα συγκεκριμένα παιδιά μ’ ένα χάλκινο στο στήθος δεν τρύπησαν το ταβάνι τους, τότε δικαίωμά σας. Θα μας επιτρέψετε να έχουμε αντίθετη άποψη.
Βέβαια, καλό θα ήταν να πάρουμε και μια δεύτερη και μια τρίτη γνώμη επί του θέματος.
Έχει κανείς σας, μήπως, το τηλέφωνο του Γιόκιτς ή του Γιαμπουσέλε;