Ένα βασικό ζητούμενο όταν θέλεις να κρίνεις κάποιον ή κάτι, είναι το σημείο που θα μπει ο πήχης ή, αν προτιμάτε, το μέτρο σύγκρισης. Όσο, λοιπόν, τα πεπραγμένα του Ρουί Βιτόρια συγκρίνονταν με εκείνα των Φατίχ Τερίμ και Ντιέγκο Αλόνσο, ήταν μάλλον λογικό το πρόσημο για τον Πορτογάλο να είναι θετικό.
Κάτι που, όμως, έμοιαζε ξεκάθαρο ότι δεν οφειλόταν στην φοβερή και τρομερή πρόοδο του Παναθηναϊκού επί των ημερών του Πορτογάλου, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι οι προηγούμενοι που βρέθηκαν στην ίδια θέση πριν από αυτόν, άφησαν πίσω τους καμένη γη, όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί.
Το χρονικό ενός αναμενόμενου διαζυγίου
Οι έχοντες λίγο πιο δυνατή μνήμη ίσως να θυμούνται ότι για ένα διάστημα προς το τέλος της περασμένης είχε προκύψει σχεδόν από το πουθενά θέμα Ρουί Βιτόρια. Οι ρεπόρτερ της ομάδας μετέφεραν ένα κλίμα που έδειχνε ότι η παραμονή του δεν ήταν και τόσο δεδομένη.
Βέβαια εκ των υστέρων, όταν δηλαδή χάρη και στην τραγική πορεία της ΑΕΚ στα πλέι οφ, ο Παναθηναϊκός εξασφάλισε την 2η θέση και κατά συνέπεια τη συμμετοχή του στα προκριματικά του Champions League, το θέμα υποβαθμίστηκε.
Ωστόσο, η αίσθηση που υπήρχε δεν επέτρεπε πολλές αμφιβολίες. Σίγουρα, με βάση τα παραπάνω, κάποιος ή κάποιοι στους πράσινους έκαναν δεύτερες σκέψεις αναφορικά με το κατά πόσο ο Πορτογάλος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για την αναγέννηση της ομάδας.
Πήρε την ευκαιρία του
Πάντως εν μέρει το περασμένο καλοκαίρι οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι η παραμονή του έμοιαζε λογική επιλογή. Συμφώνησαν ότι ο Ρουί Βιτόρια άξιζε μια ευκαιρία για να στήσει την ομάδα όπως εκείνος επιθυμούσε, να έχει λόγο για τις μεταγραφές, τις αποχωρήσεις και τη διαμόρφωση του ρόστερ.
Να κάνει προετοιμασία και παράλληλα να παρουσιάσει ένα σύνολο που θα φέρει τη δική του σφραγίδα. Πράγμα που τελικά συνέβη.
Υπό αυτή την έννοια, ο Πορτογάλος τεχνικός πήρε την ευκαιρία που φάνταζε μια δίκαιη απόφαση και φυσικά γνώριζε από εκείνη τη στιγμή και μετά πως η κριτική που θα δεχόταν σε περίπτωση αποτυχίας θα ήταν δριμύτατη και δεν θα είχε την παραμικρή σχέση με την… χλιαρότητα της προηγούμενης σεζόν.
Ποιο ήταν, τελικά, το έργο του Βιτόρια;
Πλέον ο Ρουί Βιτόρια αποτελεί παρελθόν. Νωρίς-νωρίς… Συνήθως για τα δρώμενα της Ελλάδας, κάνουμε λόγο για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου για να δείξουμε το σημείο των… αντοχών για την παραμονή ή όχι ενός προπονητή στον πάγκο.
Τελικά, ο πρώην –πια- τεχνικός του τριφυλλιού, ίσα που πρόλαβε οριακά τον αγιασμό των σχολείων για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Με απολογισμό έναν αποκλεισμό από την Ρέιντζερς, δύο ευρωπαϊκές προκρίσεις επί Σαχτάρ Ντόνετσκ και Σάμσουνσπορ και φυσικά τον μόλις ένα βαθμό στην Stoiximan Super League.
Εκεί, δηλαδή, όπου ο Παναθηναϊκός αρκέστηκε σε εντός έδρας ισοπαλία με τον Λεβαδειακό και την απρόσμενη «σφαλιάρα» από την Κηφισιά. Κοινή συνισταμένη και στις 2 σοβαρές γκέλες, το γεγονός ότι οι πράσινοι πληγώθηκαν από δικά τους παιδιά. Ένα γεγονός που έκανε ακόμη πιο τραγική και άσχημη την εικόνα και την αίσθηση των οπαδών τους.
Όμως το πρόβλημα με τον Ρουί Βιτόρια δεν περιορίζεται σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Αν ήταν μόνο αυτό, ίσως να έπαιρνε παράταση ζωής, με αναγνώριση ελαφρυντικών τα οποία έχει αν μπούμε λίγο πιο βαθιά στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας.
Ήδη στην πατρίδα του γράφουν, για παράδειγμα, ότι ζήτησε για την κορυφή της επίθεσης τον Ταρέμι που κατέληξε στον Ολυμπιακό, ενώ ως εναλλακτική είχε προτείνει τον Σιμόν Μπάνζα πριν… του έρθει τελικά ο Ντέσερς. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Μπάνζα είναι όντως παικταράς και ο τύπος του σέντερ φορ που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός (γράφει νούμερα όπου παίζει) όμως ο κόουτς ξεχνάει μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι ο Μπάνζα δεν κόπηκε για οικονομικούς λόγους. Οι άνθρωποι του τριφυλλιού έμαθαν ότι δεν είναι ακριβώς και το καλύτερο παιδί από θέμα χαρακτήρα και κατάλαβαν ότι ο ερχομός του θα μπορούσε να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε.
Αν πάντως το συγκεκριμένο σενάριο ισχύει και ο Ντέσερς ήταν τρίτη επιλογή του Βιτόρια, δεν σημαίνει ότι ο Πορτογάλος είναι άμοιρος ευθυνών.
Το αντίθετο μάλιστα. Δείχνει ότι ο Ρουί Βιτόρια δεν… εγκαλείται μόνο για το ότι δεν μπόρεσε να παίξει όμορφο ή έστω αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Δεν ελέγχεται μόνο για το ότι επί των ημερών του οι περισσότεροι παίκτες δεν έδειξαν θεαματική βελτίωση. Πλέον θα έχει και την «ρετσινιά» ότι δεν είχε το ηθικό ανάστημα να μιλήσει και να επιβάλλει αυτός τα δικά του «θέλω». Και ένας προπονητής που δεν μπορεί να το κάνει, απλά δεν… κάνει για μια ομάδα που θέλει να γίνει πρωταγωνίστρια…