Πάλι ξανά τα ίδια. Τα ίδια από την αρχή. Για ακόμα μια χρονιά, από πολύ νωρίς, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται βυθισμένος στην εσωστρέφεια, στον αρνητισμό. Αναζητώντας έναν προπονητή που θα δώσει ξανά όραμα και πίστη στην ομάδα μετά το φιάσκο (και) με τον Ρουί Βιτόρια. Γίνεται αυτό Σεπτέμβρη μήνα; Μπορεί να βρεθεί o εκλεκτός, ο σωτήρας τέτοια εποχή;
Πρώτα από όλα πρέπει να κάνουμε μια ανοιχτή παραδοχή. Τα περισσότερα από τα μεγάλα ονόματα που ακούμε και διαβάζουμε ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες. Περισσότερο «θέλω» εκφράζουν παρά πατούν σε κάποιο ρεαλιστικό σενάριο. Οι τοπ προπονητές δεν αναλαμβάνουν ομάδες σε τέτοια χρονικά σημεία, κατά κανόνα. Γιατί ξέρουν πως δεν θα χειριστούν ούτε θα δημιουργήσουν κάτι δικό τους, αλλά θα κληθούν να δουλέψουν πάνω σε κάτι δεδομένα δομημένο διαφορετικό από αυτό που θα ήθελαν χωρίς να έχουν το χρόνο πραγματικά να παρέμβουν και να βάλουν τη σφραγίδα τους, σε περίοδο που έχουν τελειώσει οι μεταγραφές. Διαχείριση απαιτείται κυρίως και διαχειριστές δεν γίνονται. Όσα λεφτά κι αν τους δώσεις, δεν ρισκάρουν να λερώσουν τη φήμη τους, να χαλάσουν το όνομά τους.
Κάτι ενδεχομένως που θα μπορούσε να γεννήσει εξαίρεση σε αυτόν τον άτυπο κανόνα, και εδώ μπαίνουν ούτως ή άλλως διαδοχικά και μεγάλα «αν και εφόσον», θα ήταν να έβγαινε επισήμως ο Παναθηναϊκός και να έκανε μια γενναία παραδοχή με τεράστιο, επικοινωνιακά και πρακτικά, βαθμό δυσκολίας. Να πει στους οπαδούς του πως η σεζόν θεωρείται ήδη χαμένη εντός συνόρων και να δοθούν παράλληλα τα κλειδιά σε έναν κόουτς εγνωσμένης αξίας και όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής (στα όρια της καθολικής….) ώστε να φτιάξει εκείνος μια νέα ομάδα από το μηδέν, όπως την θέλει αυτός, με την πίστωση χρόνου που θα επιβαλλόταν σε μια τέτοια περίπτωση. Κάτι δηλαδή σε στιλ «αυτός είναι ο άνθρωπος μας, τον εμπιστευόμαστε απόλυτα και θα τον στηρίξουμε στο δεν πάει περισσότερο». Ωστόσο, το γενικότερο κλίμα στο «Τριφύλλι» στις σχέσεις οπαδών – διοίκησης και η μακροχρόνια, βασανιστική περίοδος του συλλόγου μακριά από το πρωτάθλημα, δεν δημιουργεί κατάλληλες προϋποθέσεις για να προκύψει κάτι τέτοιο. Ειδικά όσο στη ζωτικής σημασίας για κάθε κλαμπ θέση του τεχνικού διευθυντή υπάρχει τέτοια αβεβαιότητα και δυσλειτουργία αναφορικά με τη μακρόχρονη στρατηγική και φιλοσοφία του συλλόγου.
Ως εκ τούτου πάμε στο μόνο σενάριο που μοιάζει εφικτό στην παρούσα φάση. Που φαντάζει παράλληλα και ως η μία και μοναδική λύση για να μην θεωρηθεί από τώρα τελειωμένη η φετινή σεζόν. Τι εννοούμε; Να καταλήξει η διοίκηση σε έναν αντιτουριστικό προπονητή που θα πατήσει στα βήματα και τη φιλοσοφία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Με το ρόστερ που έχει ο Παναθηναϊκός φέτος η μόνη λύση για να διεκδικήσει κάτι είναι να πάει σε ένα πολύ σφιχτό σχήμα, που θα παίζει για το… μισό-μηδέν, θα πιέζει ασφυκτικά και σε όλο το γήπεδο τον αντίπαλο, δίνοντας τη μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα, τουτέστιν «προστατευτούμε πάση θυσία την εστία μέχρι να συμβεί κάτι καλό μπροστά». Έτσι έφτασε, επί Ιβάν, το «Τριφύλλι» μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, παρεμπιπτόντως αν τα είχε καταφέρει τότε, είναι σίγουρο πως θα μιλούσαμε σήμερα υπό άλλη εντελώς βάση. Γενικώς και ειδικώς.
Πού θα μπορούσε αυτός ο «Χ» αντιτουριστικός κόουτς να στηριχτεί από πλευράς προσώπων; Οι εξής 11 θα ήταν η πλέον λογική επιλογή: Ντραγκόφσκι τέρμα, Καλάμπρια, Πάλμερ Μπράουν, Τουμπά, Κυριακόπουλος στην άμυνα, Τσιριβέγια σε ρόλο Πέρεθ, Τσέριν στο 8, Μπακασέτας στο 10, Τετέ δεξιά, Τζούρισιτς ή Πελίστρι αριστερά και Ντέσερς κορυφή. Μια ομάδα δυσκολοκατάβλητη, μια ομάδα αμυντικογενής, αλλά με αρκετό και επαρκές ταλέντο μπροστά προκειμένου να βρίσκει το γκολ (σπανιότερα, τα γκολ) της διαφοράς. Ας βρεθεί βέβαια πρώτα με το καλό αυτός ο (αντιτουριστικός) κόουτς και τα ξαναλέμε…
