Μακάμπι Τελ Αβίβ, Ντιναμό Κιέβου, Ερυθρός Αστέρας. Τρία διαδοχικά «σκαλπ», μια μεγάλη αλήθεια: Η Πάφος μόνο… λουκούμι, για να θυμηθούμε εκείνη την ατακάρα Κύπριου σπίκερ, δεν είναι ως αντίπαλος. Ναι, είναι πρωτάρα σε αυτό το επίπεδο, ναι ιδρύθηκε μόλις πριν από 11 χρόνια. Και; Τώρα παίζει League Phase στο Champions League και καταπώς ο Ολυμπιακός συνειδητοποίησε στην πράξη, τίποτα το τυχαίο δεν υπάρχει σε αυτό.
Ένα 0-0 με αίσθηση ήττας για τους Πειραιώτες, αφού στον προγραμματισμό τους για τη διοργάνωση το είχαν σημειωμένο ως must win αυτό το παιχνίδι, ενώ έπαιξαν και με παίκτη παραπάνω από το 26ο λεπτό. Όμως το αριθμητικό πλεονέκτημα ακυρώθηκε στην πράξη από την κυπριακή ομάδα, που συνόψισε ιδανικά το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Μπαίνουμε στον πειρασμό να το χαρακτηρίσουμε «ηρωικό» αυτό που έκανε η Πάφος, αλλά δεν είναι επαρκές για μια προσπάθεια που αναδεικνύει όλα της τα συν ως ομάδα. Τη refuse to lose νοοτροπία «μπολιασμένη» με τακτική πειθαρχία, άρτια οργάνωση και προσαρμοστικότητα. Είναι ένα σύνολο που δεν σταματάει στιγμή να παλεύει. Για κάθε μπάλα, για κάθε φάση. Είναι επίσης μια ομάδα με εξαιρετική φυσική κατάσταση. Το να αντέξεις τόση ώρα τέτοια πίεση με παίκτη λιγότερο σε δύσκολη έδρα, επιτρέποντας λίγες καθαρές ευκαιρίες, είναι πράγμα σπουδαίο.
Η επιτυχία είναι ομαδική, το σπορ επίσης, αλλά αν η Πάφος πήρε βαθμό στην πρεμιέρα της στο Champions League το οφείλει ένα τικ περισσότερο σε έναν άνθρωπο. Στον αρχηγό της, Νταβίντ Γκολντάρ. Από εκείνες τις εμφανίσεις που υποκλίνεσαι. Pure Gold(ar). Παράδειγμα σε όλα του. Στη σκέψη, στην πράξη. Κράτησε την άμυνα ο Ισπανός στόπερ και μαζί με τον – επίσης πολύπειρο – παρτενέρ του, Ντέρικ Λουκάσεν καθάρισαν όλες τις φάσεις, ειδικά αυτές στον αέρα, που ήταν οι περισσότερες και βούτυρο στο ψωμί τους βάσει των χαρακτηριστικών τους.
Αλλά, ναι, ο Γκόλνταρ ήταν ο ηγέτης, ο μπροστάρης στο Καραϊσκάκη. Με highlight ένα απίθανο τάκλιν στον Ταρέμι. Στα 31 του, προσωποποιεί το ποτέ δεν είναι αργά και δείχνει πως η σωστή επιλογή ομάδας μπορεί να σου βγάλει τον καλύτερο σου εαυτό, αρετές που ενδεχομένως να αγνοούσες και εσύ ο ίδιος πως είχες. Επί μακρόν η καριέρα του ήταν μάλλον αδιάφορη, αλλά στην Κύπρο απελευθερώθηκε και μας κάνει να αναρωτηθούμε δυνατά: Δηλαδή έχουμε πολύ καλύτερους στόπερ στις τοπ ελληνικές ομάδες; Ρητορικό το ερώτημα.
Ο Ολυμπιακός την πάτησε από μια πολύ οργανωμένη ομάδα, που έχει μάθει να υποφέρει χωρίς να ταράζεται, που απέκτησε πίστη και δύναμη βγαίνοντας νικήτρια σε απανωτούς ευρωπαϊκούς «τελικούς». Αν κάτι παρηγορεί τους Πειραιώτες αυτή τη στιγμή είναι πως δεν θα βρουν ξανά ομάδα στο Champions League να τους παίξει τόσο αμυντικά και να τους χαλάσει εντελώς το παιχνίδι που έχουν συνηθίσει να κάνουν, το οποίο και βασίζεται στο ασφυκτικό πρέσινγκ, στα κλεψίματα και στις αντεπιθέσεις. Τόσες ανούσιες γιόμες είναι σημάδι έλλειψης καθαρού μυαλού και ενός κάποιου πανικού. Επίσης, ο χρόνος δουλεύει υπέρ των Ερυθρολεύκων, καθώς ακόμα βρίσκονται πίσω σε επίπεδο ετοιμότητας – σε λίγο καιρό θα δούμε εντελώς άλλα πράγματα από μεριάς τους, φαντάζει δεδομένο.
Ο Ολυμπιακός κρατάει στα θετικά και την εμφάνιση τόσο του Μουζακίτη όσο και του Πνευμονίδη, οι μικροί είναι πανέτοιμοι, «μεγαλώνουν» διαρκώς. Και μπροστά; Όταν βρεθούν Ταρέμι και Ελ Καμπί είναι σε θέση να κάνουν πολύ ωραία πράγματα – μην κάνουμε το λάθος να βιαστούμε να πούμε πως δεν είναι συμπληρωματικοί μεταξύ τους, μην τους ξεγράφουμε ως δίδυμο από τόσο νωρίς. Αρκεί βέβαια να βρει παράλληλα και έξτρα λύση ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ καθώς για να παίξουν οι 2 μαζί στην 11άδα θα πρέπει να αφαιρεί έναν απ’ το κέντρο. Δύσκολη εξίσωση, δύσκολη ισορροπία. Αλλά ο Βάσκος κόουτς ξέρει (το ρόστερ του). Καλά. Καλύτερα από τον καθένα.