Και ξάφνου Σεργκέι Ρεμπρόφ. Μάλλον, γράψτε λάθος για το «ξάφνου». Ο Παναθηναϊκός τον έχει καιρό στη wishlist τον Ουκρανό τεχνικό. Απλά ποτέ προηγουμένως το πράγμα δεν πήγε παραπέρα από την απλή κρούση, δεν υπήρχε πρόσφορο έδαφος. Τώρα είναι διαφορετικά. Δεν λέμε πως θα γίνει, αλλά συζητήσεις, επαφές έγιναν και γίνονται. Με το μεγαλύτερο πρόβλημα να φαντάζει, με τα υπάρχοντα δεδομένα, το ότι δεσμεύεται με συμβόλαιο με την Εθνική Ουκρανίας.
Το γεγονός πως το «Τριφύλλι» έχει εξετάσει ξανά στο παρελθόν την περίπτωση του Σεργκέι Ρεμπρόφ δεν σημαίνει πάντως και ότι ο τρόπος που κινείται για να βρει αντικαταστάτη του Ρουί Βιτόρια έχει κάποια συνοχή ή κατεύθυνση. Ίσα ίσα, αυτό που μοιάζει να γίνεται είναι μια κατάσταση «χτυπάμε πόρτες και ό,τι βγει».
Το σωστό για ένα φιλόδοξο κλαμπ είναι να έχει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική και πολιτική υπεράνω προσώπων. Με λίγα λόγια, να μην κουμπώνει η ομάδα στον όποιον προπονητή, αλλά ο άνθρωπος στην άκρη του πάγκου να υπηρετεί και να συνεχίζει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Τι κάνει τώρα ο Παναθηναϊκός; Το ακριβώς αντίθετο. Κάτι που δεν θα μπορούσε να «ξεμπροστιάζει» περισσότερο το νο1 πρόβλημα της ομάδας αυτή τη στιγμή. Την έλλειψη πλάνου, διοικητικής καθοδήγησης.
Είμαστε υπερβολικοί, λέτε; Μα, τα δεδομένα μιλάνε, από μόνα τους. Να, ακούστηκε τις προάλλες ο Πάολο Βανόλι. Ένας κόουτς-θιασώτης του 3-5-2. Δεν έχουμε τίποτα προφανώς με αυτό το σύστημα, αλλά πώς θα μπορούσε να παίξει κάτι τέτοιο ο Παναθηναϊκός των 4 στόπερ (Τουμπά, Πάλμερ-Μπράουν, Ίνγκασον, Γέντβαϊ), άντε να τους κάνουμε 5, βάζοντας και τον νεαρό Κάτρη; Πόσο μάλλον όταν αρκετοί εξ αυτών των κεντρικών αμυντικών είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Πώς θα μπορούσε επίσης να παίξει το «Τριφύλλι» με 2 φορ – «θυμίζουμε» τον Ιωαννίδη, τον πούλησε…
Και μετά από αυτό το σενάριο, έρχεται τώρα το ενδιαφέρον για τον Ρεμπρόφ. Που παίζει εντελώς αλλιώς. Με 4άδα στην άμυνα (4-3-3 και 4-2-3-1 τα αγαπημένα του συστήματα) και με έμφαση στο ευέλικτο, επιθετικό ποδόσφαιρο με γρήγορα τρανζίσιον, στο πρέσινγκ ψηλά, για άμεση ανάκτηση κατοχής. Ζητάει από τα εξτρέμ να δίνουν στήριξη, από κοντά, στον φορ και από τα μπακ του να ανεβαίνουν ψηλά για να δημιουργούν υπεραριθμίες. Ταχύτητα και δύναμη είναι τουτέστιν οι άξονες που δομεί το παιχνίδι των ομάδων του – είναι συνεπώς ένα βάσιμο ερώτημα αν το νυν ρόστερ των «Πρασίνων» μπορεί να υπηρετήσει τα «θέλω» και τα «πιστεύω» ενός κόουτς που είναι φουλ απαιτητικός σε όλα τα επίπεδα, μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα όπως τον θυμόμαστε και από τα χρόνια του ως ποδοσφαιριστής. Και ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες πρωταθλητισμού σε μεγάλα κλαμπ, με Ντιναμό Κιέβου και Φερεντσβάρος έκανε πολύ ωραία πράγματα.
Τι σχέση έχουν λοιπόν μεταξύ τους τα περισσότερα από τα ονόματα που ακούγονται για μετά τον Ρουί Βιτόρια (και τον Χρήστο Κόντη, για να είμαστε πιο σωστοί); Καμία ή ελάχιστη, απαντάμε εμείς. Και αυτό από μόνο του καταδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα που έχει ο Παναθηναϊκός, ίσως το μεγαλύτερο. Ξέρει πού θέλει να φτάσει (πίσω στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου) αλλά αγνοεί το πώς και πάει ψάχνοντας…