Η αναζήτηση προπονητή στον Παναθηναϊκό συνεχίζεται. Μπορεί να τοποθετήθηκε στον πάγκο ο Χρήστος Κόντης, με τη διευκρίνιση ότι ενδεχομένως θα μείνει και σε επόμενα ματς εκτός από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά εξακολουθεί ν’ αναζητείται ο τεχνικός της επόμενης μέρας. Εκείνος που θα βγάλει την ομάδα από το τέλμα και (κακά τα ψέματα) θα ξορκίσει το «φάντασμα» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ούτε δυο χρόνια δεν έχουν συμπληρωθεί από τότε που ο Σέρβος τεχνικός αποχώρησε και τα πάντα συντελούν στο να νοσταλγείται όλο και περισσότερο από τους φίλους του «τριφυλλιού»:
Οι διάδοχοί του (Τερίμ, Αλόνσο, Βιτόρια) συναγωνίστηκαν ποιος τα πήγε χειρότερα. Η ομάδα δεν διεκδίκησε καν το πρωτάθλημα τις δυο προηγούμενες σεζόν. Και όλα αυτά ενώ ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς τα πάει περίφημα στην Εθνική.
Ίσως όμως η σωστή απάντηση στο ποιος θα μπορούσε να είναι ο προπονητής που θα επαναφέρει τη σοβαρότητα και τη μεθοδικότητα που έλειψε στον Παναθηναϊκό μετά τον Ιβάν να είναι ένας πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός:
Ο Φερνάντο Σάντος.
Ενώ τα ρεπορτάζ παρουσιάζουν ως βασικό στόχο των «πράσινων» τον Σεργκέι Ρεμπρόφ, προέκυψε ως υποψήφιος και ο Πορτογάλος που έχει λατρευτεί στη χώρα μας. Τουλάχιστον αυτό αναφέρει η έγκυρη «Record», σημειώνοντας ότι απέρριψε πρόταση της αιγυπτιακής Αλ Αχλί γιατί έχει ως προτεραιότητα την επιστροφή στην Ελλάδα.
Σίγουρα λοιπόν η πρώτη σκέψη που γίνεται αφορά την ηλικία του. Το ότι θα κλείσει τον Οκτώβρη τα 71 (και με νωπό το παράδειγμα του Τερίμ) είναι σίγουρα λόγος προβληματισμού σε μια ενδεχόμενη κουβέντα για πρόσληψή του.
Και πέραν αυτού, οι επιλογές του την τελευταία τριετία δεν αποδείχθηκαν ιδανικές: Πρόωρα τερματισμένες θητείες στις εθνικές Πολωνίας και Αζερμπαϊτζάν και ένα αποτυχημένο πέρασμα ενδιάμεσα από την Μπεσίκτας.
Όλα αυτά όμως δεν ακυρώνουν τα τεράστια επιτεύγματά του εντός κι εκτός Ελλάδας. Το γεγονός ότι παρουσίασε μια Εθνική που έφτασε μια ανάσα από τα προημιτελικά του Μουντιάλ.
Την κατάκτηση ενός Euro κι ενός Nations League με την Πορτογαλία. Το ότι βρισκόταν μόλις τρία χρόνια πριν στον πάγκο της (και πιθανώς να μην είχε αποχωρήσει αν δεν υπήρχε η ρήξη του με κοτζάμ Κριστιάνο Ρονάλντο).
Και φυσικά τα διαπιστευτήρια που είχε δώσει και σε συλλογικό επίπεδο στην Ελλάδα: Το Κύπελλο που κατέκτησε με την ΑΕΚ (χάνοντας το πρωτάθλημα σε ισοβαθμία με τον Ολυμπιακό).
Το ότι έφτιαξε έναν ανταγωνιστικό ΠΑΟΚ που διεκδίκησε πρωτάθλημα σε μια εποχή που δεν υπήρχε η οικονομική δύναμη του Ιβάν Σαββίδη. Το ότι στη δεύτερη θητεία του στην «Ένωση» πλησίασε τίτλο με τους περιβόητους «Μπουρμπο-Κρασσάδες».
Στον Παναθηναϊκό βέβαια η εμπειρία του ήταν πικρή (και σύντομη): Απολύθηκε πριν καν περάσουν δυο μήνες τη σεζόν που εντέλει το πρωτάθλημα χάθηκε στη Ριζούπολη.
Παρόλα αυτά διαθέτει ακόμα όλα τα στοιχεία για να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία στους «πράσινους»: Είναι οργανωτικός, δουλευταράς και μάστορας στην τακτική. Είναι ψημένος στον πρωταθλητισμό και με άριστη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας.
Και εκτός της εμπειρίας, των παραστάσεων και της επιθυμίας να επανέλθει στις επιτυχίες, έχει ένα ακόμα συν που μοιάζει απαραίτητο στον τωρινό Παναθηναϊκό:
Έχει αποδείξει σε όλους τους συλλόγους που δούλεψε στην καριέρα του την ικανότητα να κάνει το υλικό του να μοιάζει καλύτερο (και όχι χειρότερο όπως συμβαίνει ως τώρα) απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα.