Μπορείς να καμουφλάρεις την αδυναμία, μπορεί επίσης να μην σου κοστίζει παντού και πάντα, αλλά στο τέλος της ημέρας, είναι μάλλον αδύνατο να κρυφτείς. Ο Παναθηναϊκός λίγο έλειψε να πάρει τους 3 βαθμούς με τον Ολυμπιακό και να κάνει μια μεγάλη ρελάνς μετά το καταστροφικό του ξεκίνημα στη φετινή Super League. Μόλις στις καθυστερήσεις ο Ελ Κααμπί απάντησε στο γκολ του Ντέσερς γράφοντας το τελικό 1-1 στο αιώνιο ντέρμπι. Έλα όμως που η αλήθεια φάνηκε αρκετά νωρίτερα. Και έχει να κάνει με τη γύμνια του «πράσινου» ρόστερ σε μια κομβική θέση, με τον δομικά λάθος σχεδιασμό που έγινε μεταγραφικά το καλοκαίρι.
Ο Χρήστος Κόντης, με το status του υπηρεσιακού, την έστησε καλά την ομάδα του. Με μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες, έτοιμους να πάνε σε «όλα για όλα» όπως δηλαδή επιτάσσει ένας τέτοιος αγώνας. Και με ορθολογικές επιλογές. Ξεκίνησε, για παράδειγμα, τον Τσέριν στο κέντρο και όχι τον Ρενάτο Σάντσες, όπως σχεδόν σίγουρα θα έκανε ο προκάτοχός του, Ρουί Βιτόρια. Δικαιώθηκε για την επιλογή του, απόλυτα. Όχι μόνο επειδή ο Σλοβένος μέσος ήταν καλός, αλλά και επειδή όταν πέρασε ο Πορτογάλος στο 75’, είδαμε έναν παίκτη με εικόνα παλαίμαχου – ας μην φοβόμαστε τις λέξεις όταν μεταφέρουν την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, ο Έλληνας κόουτς αξιοποίησε στο έπακρο την – για κάποιο περίεργο λόγο – πειραματική διάθεση του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, το ευρύ rotation που έκανε ο Ισπανός τεχνικός, αφήνοντας εκτός 11άδας παίκτες όπως οι Ποντένσε, Ταρέμι, Τσικίνιο, Έσε με αποτέλεσμα οι Πειραιώτες να παρουσιαστούν αρχικά ασύνδετοι και χωρίς ιδέες στο γήπεδο.
Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ παραπάνω από απλώς αξιοπρεπής στο α’ ημίχρονο. Και δικαίως πήρε το προβάδισμα με τον Ντέσερς αμέσως μετά την ανάπαυλα. Όμως εκεί ακριβώς φάνηκε πως το παιχνίδι είχε χάντικαπ για τον έναν εκ των δύο. Με την έννοια πως την ώρα που ο Μεντιλίμπαρ κοιτούσε στον πάγκο και έβλεπε ένα σωρό παιχταράδες για να ρίξει στον αγωνιστικό χώρο και να απαντήσει στην αναποδιά, όπως και συνέβη, ο Χρήστος Κόντης ήταν μάλλον εγκλωβισμένος.
Πολύ πριν φτάσουμε στο 90’, Τζούρισιτς και Τετέ είχαν «σκάσει», δεν είχαν κάτι (άλλο) να δώσουν. Αλλά το ματς το έζησαν από μέσα ως το τέλος. Όχι επειδή ο προπονητής τους δεν αντιλήφθηκε την κόπωσή τους. Αλλά επειδή, με πόνο ψυχής, γνώριζε πως δεν είχε πρακτικά κανέναν για να τους αντικαταστήσει. Πληρώνοντας αμαρτίες άλλων. Είναι πραγματικά απορίας άξιον το πώς ο Γιάννης Παπαδημητρίου και ο Ρουί Βιτόρια έφτιαξαν το καλοκαίρι μια ομάδα χωρίς αναπληρωματικούς ακραίους της προκοπής. Μαντσίνι και Ζαρουρί δεν είναι, κακά τα ψέματα, αυτό που χρειάζεται μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Γι’ αυτό και ο Κόντης προτίμησε να μην τους βάλει στο ματς, κρατώντας μέσα δύο… κουρασμένα παλικάρια.
Το ότι ο Ολυμπιακός ανέβασε στροφές μετά το εις βάρος του γκολ, πίεσε πολύ, έβγαλε φάσεις και εν τέλει κατάφερε να ισοφαρίσει, έστω ελάχιστα πριν από το σφύριγμα της λήξης, είναι σε μεγάλο βαθμό απότοκο της υπεροπλίας του ρόστερ του, του ότι έχει σχεδιαστεί πολύ πιο ορθολογικά από τον αιώνιο αντίπαλό του. Στράβωσε το ματς, είχε τον τρόπο να το διορθώσει. Ο Παναθηναϊκός αντίθετα, πήγε το πράγμα εκεί που ήθελε, αλλά δεν είχε το βάθος έμψυχου δυναμικού να το «κλειδώσει» και τελικά το πλήρωσε.