Το ποδόσφαιρο έχει μια κάποια ιδιομορφία. Σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος τρέχει γρηγορότερα από το κανονικό. Κάπως έτσι, η αλήθεια του σήμερα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν του αύριο. Και… ακριβώς έτσι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ξάφνου μες στο χαμόγελο και τη χαρά, ενώ νωρίτερα έμοιαζε εγκλωβισμένος στον αρνητισμό και στην εσωστρέφεια. Το επιβλητικό 4-1 στην Ελβετία επί της Γιούνγκ Μπόις στην πρεμιέρα της League Phase του Europa League δεν διορθώνει μεμιάς τις πρότερες ανορθογραφίες της «πράσινης» σεζόν, αλλά είναι σαφώς μια γερή βάση για να πατήσει η ομάδα και να προχωρήσει πολύ πιο δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της και την προοπτική της.
Τα φώτα όλα, τούτες τις ώρες, πέφτουν στον Ανάς Ζαρουρί. Να πούμε την αμαρτία μας; Θα την πούμε, αν την εξομολογείται άλλωστε κάνεις, παύει να είναι τέτοια. Δεν του το ‘χαμε ότι μπορεί να βγάλει τέτοιο ματς, το χατ τρικ αυτό μας έπιασε εντελώς εξ απήνης. Είναι, όμως, μια καλή υπενθύμιση πως καλό είναι να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε έναν ποδοσφαιριστή. Να σκεφτόμαστε επίσης αν χρησιμοποιείται σωστά από τον προπονητή του, αν αξιοποιούνται ως πρέπει τα ταλέντα του. Ο Χρήστος Κόντης φαίνεται να βρήκε το «κλειδί» για να τον απελευθερώσε . Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, Ρουί Βιτόρια.
Το γκολ είναι η (πεμπτ)ουσία και αυτό που κοιτάμε όλοι πρώτα, αλλά αν μας ρωτάτε, κάτι άλλο μας χτύπησε στο μάτι, περισσότερο ακόμα και από το εντυπωσιακό ομολογουμένως επίτευγμα του Μαροκινού με τα 3 «τεμάχια». Κι εδώ είναι που γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Γιατί ήταν ένας 100% παίκτης-επιλογή του Πορτογάλου κόουτς, αυτός που αναδείχτηκε στην Ελβετία ως ικανός να κάνει να μελλοντικά τη διαφορά για το «Τριφύλλι». Αναφερόμαστε στον Ρενάτο Σάντσες.
Παναθηναϊκός: Αυτός, ναι, μπορεί να τον ανεβάσει επίπεδο
Ναι, o 28χρονος χαφ δεν έκανε το μεγάλο ματς, αυτό που σε κάνει να χαζεύεις, φέρει μάλιστα και μερίδιο ευθύνης και στο γκολ που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός. Αλλά έδειξε, ξεκάθαρα, στοιχεία του ταλέντου του. Παρότι ούτε τρεξίματα έχει ακόμα, ούτε είναι σε θέση να μπορεί να πιέζει. Ανά στιγμές θύμισε κάτι από τον παλιό καλό Ρενάτο, που άνηκε στην ελίτ του αθλήματος. Με γλυκές επαφές με την μπάλα, με άψογο διάβασμα του ρυθμού και των απαιτήσεων του αγώνα, με πηγαία δημιουργικότητα. Το λέμε δυνατά: Εάν καταφέρει να μείνει μακριά από τραυματισμούς και να βρει ρυθμό και φυσική κατάσταση, αυτός ναι, είναι ένας παίκτης που μπορεί να ανεβάσει επίπεδο τον Παναθηναϊκό και να αποδειχθεί ο game changer.
Μία ομάδα πρέπει να έχει την ικανότητα ως οργανισμός να κοιτάζει πολύ πιο μακριά από ένα ματς. Από μια στιγμή, καλή ή κακή. Να βλέπει την προοπτική, να φτιάχνει το μέλλον της. Ώστε να μπορεί να αντισταθεί στην ταχύτητα που αλλάζουν συχνά τα πράγματα στο ποδόσφαιρο, ώστε να βρει την πολυπόθητη σταθερότητα και την ισορροπία και να μειώνει την πιθανότητα των εκπλήξεων. Αυτή είναι μία ικανότητα που ξεχωρίζει τον καλό από τον σπουδαίο, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που έχουν όλα τα κλαμπ που πρωταγωνιστούν.