Εννιά νίκες. Τέσσερις ισοπαλίες. Καμία ήττα. Τα 13 πρώτα επίσημα παιχνίδια του Μάρκο Νίκολιτς στον πάγκο της ΑΕΚ ολοκληρώθηκαν με το σφύριγμα της λήξης της αναμέτρησης με τον Βόλο και το νικηφόρο αποτέλεσμα για την Ένωση επεκτείνει κατά ένα ματς το αήττητο σερί του Σέρβου στον πάγκο της ομάδας. Τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς ήττα σε ξεκίνημα σεζόν, η ΑΕΚ είχε να βιώσει από την αρχή της μακρινής σεζόν 2002-2003. Τότε, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στην πρώτη του επιστροφή στην Ένωση είχε μετρήσει 15 επίσημα παιχνίδια χωρίς ήττα, ανάμεσα στα οποία και οι δυο θρυλικές ισοπαλίες με την Ρεάλ Μαδρίτης. Αν η ΑΕΚ δεν ηττηθεί κόντρα σε Τσέλιε και Κηφισιά, ο Νίκολιτς ισοφαρίζει το ρεκόρ του συμπατριώτη.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, δεν χρειάζεται καν η ισοφάριση του συγκεκριμένο στατιστικού για να μιλήσουμε με βεβαιότητα για το πρώτο πόρισμα αναφορικά με την φετινή ΑΕΚ: είναι μια ομάδα που χάνει πολύ δύσκολα και αυτό φαίνεται θα το κουβαλήσει όλη τη σεζόν. Ξέρει να «σβήνει» ματς, ελαχιστοποιεί τις απειλές στην εστία της, είναι αυτό που λέμε… compact. Όμως η ΑΕΚ είναι μια ομάδα πρωταθλητισμού και το να ξέρει να μην χάνει δεν της αρκεί. Πρέπει να ξέρει και να κερδίζει. Και το κάνει αλλά για την ώρα όχι πολύ πειστικά.
Η εικόνα του 1-0 με τον Βόλο για την 5η αγωνιστική του πρωταθλήματος μοιάζει με τον ιδανικό καθρέφτη όλων των προτερημάτων και όλων των μειονεκτημάτων της φετινής ΑΕΚ για την ώρα. Μεγάλη δυσκολία να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, δύσκολη στο να δημιουργήσει φάσεις όταν το ματς είναι στο 0-0, απελευθερωμένη, κεφάτη και όμορφη στο μάτι όταν και αν τελικά ανοίξει το σκορ με τα πολλά αλλά με αδυναμία να το τελειώσει με ένα δεύτερο γκολ.
Περίπου το σχεδόν ιδανικό του ξεκίνημα, ο Νίκολιτς έχει ακόμα δυο σοβαρά μειονεκτήματα να διορθώσει και αυτά αποτελούν αθροιστικά την εικόνα της αναμέτρησης με τον Βόλο. Η ΑΕΚ πρέπει να μάθει να ανοίγει πιο αποτελεσματικά τις κλειστές άμυνες και ταυτόχρονα, να μην σπαταλάει τόσες ευκαιρίες όταν οι άμυνες ανοίγουν. Ναι, οι νίκες έρχονται έστω και έτσι αλλά σε έναν μαραθώνιο το να παίζεις διαρκώς με τη φωτιά ελλοχεύει τον κίνδυνο παραπάνω στραβοπατημάτων από τα ανεκτά: κάπως έτσι έχασε μέσα από τα χέρια της την νίκη με την Λάρισα.
Η αλήθεια είναι πως στο ματς με τον Βόλο δεν βοήθησε καθόλου ο σχηματισμός του Νίκολιτς: ένα 4-4-2 με δυο βαριά φορ στην κορυφή (Γιόβιτς-Πιερό) και μοναδικούς οργανωτές στον άξονα δυο παίκτες που παίζουν σε χαμηλά μέτρα (Μάνταλος-Πινέδα) υπήρξε ένα ιδανικό σκηνικό για το… πούλμαν που παρέταξε ο φιλοξενούμενος Βόλος. Το 1-0 με τον Πιερό μάλιστα έρχεται κόντρα στην φυσιογνωμία της αναμέτρησης αφού η Ένωση σκοράρει έπειτα από μια ιδανικά διαμορφωμένη αντεπίθεση. Χωρίς, με άλλα λόγια, να ανοίξει την κλειστή άμυνα του αντιπάλου της, που φαντάζει αυτή τη στιγμή βασικό διακύβευμα.
Βέβαια, για μια ομάδα είναι ευλογία να νικάει κόντρα στα προβλήματά της. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο να κάνεις πρωταθλητισμό και το… να μην κάνεις. Στην πραγματικότητα, πρωταθλητισμό δεν κάνουν οι ομάδες που νικάνε στις καλές τους περιόδους αλλά εκείνες που μετράνε νίκες ακόμα και στις κακές τους περιόδους. Και για την ΑΕΚ το να ξέρει πως πρέπει να βελτιωθεί ενώ ταυτόχρονα, μετράει συνεχόμενες νίκες, το να ξέρει με άλλα λόγια πως δεν πληρώνει μια προβληματική περιοδό της είναι πολυτέλεια και λόγος αισιοδοξίας. Μεγάλο πράγμα να θες βελτίωση χωρίς ταυτόχρονα να το πληρώνεις με πεταμένους βαθμούς.