Η αλήθεια ότι αν η κακούργα μοίρα σε έριξε για κάποιο λόγο στην Ελλάδα, τότε δεν είσαι και ο πιο τυχερός παίκτης στον κόσμο. Αν μάλιστα είσαι αναγκασμένος να αποτελείς μέρος αυτού που ονομάζουμε Superleague και κάθε Κυριακή να παίζεις σε συναρπαστικά ματς με τον Πλατανιά και τη Βέροια, τότε ό,τι και αν κάνεις δικαιολογείται.
Ακόμα και αν κάθε βράδυ είσαι στου Βέρτη για να διασκεδάσεις τον πόνο σου με Τζόνι με ξηροκάρπιο! Γι’ αυτό πριν βιαστείτε να κατηγορήσετε αυτά τα 5 παλικάρια που βλέπουν τη νυχτερινή ζωή όπως ο Πανόπουλος τις ανακοινώσεις, ελάτε λίγο στη θέση τους. Εσείς δηλαδή θα κάνατε κάτι διαφορετικό;
Αν αναρωτιέστε ποιοι είναι οι 5 πιο σεσημασμένοι…πότες τότε πρέπει να διαβάσετε τη συνέχεια. Το menhouse.gr πίνει στην υγειά τους και σας τους παρουσιάζει:
1) Σίντνεϊ Γκοβού
Ή, αλλιώς, «Η γαλλική νεροφίδα»: ο Γκοβού ήρθε στα 31 του στον Παναθηναϊκό ως πολύ μεγάλο όνομα, καθώς είχε διαπρέψει για μια ολόκληρη δεκαετία στη Λυών (με 292 συμμετοχές και 49 γκολ), όμως μ’ εξαίρεση εκείνο το γκολ στο «Καμπ Νου» σκόραρε μονάχα μακριά από το χορτάρι.
https://www.youtube.com/watch?v=3Fg5g3R9Hcs
Οι φήμες λένε πως όταν ο Γκοβού είχε προπονηθεί καλά μπορούσε να κατεβάσει περίπου δυο αλκοολούχους καταρράκτες του Νιαγάρα στην καθισιά του, ενώ στην παραλιακή αν πήγαινε η ώρα 02:00 και δεν είχε εμφανιστεί εξέπεμπαν Silver Alert και ρωτούσαν τους περαστικούς αν μπορούνε να βοηθήσουν- «Έχετε δει αυτόν τον επιθετικό;».
Κάποιοι, ναι, τον είχαν δει, ωστόσο η αλήθεια ήταν πως ο Σίντνεϊ δε βλεπόταν. Στο γήπεδο, πάντα…
2) Ντιόγκο
Οι πρώτες εκτιμήσεις έλεγαν, όταν ήρθε στον Ολυμπιακό, ότι αυτός ο παίκτης θα γράψει ιστορία. Και, πράγματι, είχαν δίκιο: έγραψε- όχι όμως στο χορτάρι.
Ο Βραζιλιάνος επιθετικός είχε κάνει μια εξαιρετική συμφωνία με τα μπουζούκια της Αθήνας, καθώς παρά το γεγονός πως ουσιαστικά έμενε σ’ αυτά, δεν πλήρωνε ουδέποτε ενοίκιο, παρά μονάχα αυτά που κατανάλωνε με την παρέα του στο τραπέζι.
Οι κακεντρεχείς λένε πως πρέπει να είχε κάποια συγγένεια με τον Κόμη Δράκουλα, μιας και ήταν ξύπνιος όλο το βράδυ, όμως κανείς δεν τον είχε δει να σηκώνεται πριν δύσει ο ήλιος.
Kαι είχε- σαν τον Κόμη- κι αυτή την ακόρεστη «δίψα» (όχι για μάθηση)…
3) Ζλάταν Μουσλίμοβιτς
Ήρθε στον ΠΑΟΚ το 2008 και πολλοί πίστεψαν πως ο Βόσνιος, λόγω συνωνυμίας με τον υπέρτατο (ένας είναι ο υπέρτατος), θα ξεκινήσει να κάνει παπάδες στο γήπεδο κι εν συνεχεία θα «προαχθούν» τα πεπραγμένα του σε αρχιμανδρίτες.
Η αλήθεια είναι πως ο «Μούσλι» δεν ήταν κακός, όμως το δυνατό του σημείο, εκεί που δεν είχε ταίρι, ήταν όταν αποφάσιζε να βγει στα κλαμπ της Θεσσαλονίκης- και αυτή ήταν μια απόφαση που έπαιρνε αρκετά συχνά.
Ο Ζλάταν σκόραρε με κάθε τρόπο στα μπουκάλια των μπαρ, ήταν αθεράπευτα ρομαντικός (σπανίως πήγαινε σπίτι του αν δεν έβλεπε την χαραυγή), ενώ μετά τις 3 τα ξημερώματα ισχυριζόταν πως ο Λευκός Πύργος είναι πράγματι λευκός– σαφές δείγμα πως η κρίση του είχε θολώσει.
Είναι, εν μέρει, εξηγήσιμο: ο Ζλάταν ήταν επιθετικός, άρα είχε ερωτική σχέση με το γκολ. Απλά αντί να πετυχαίνει, προτιμούσε να γίνεται…
4) Έρικ Μίκλαντ
Ο Νορβηγός υπήρξε από τους ελάχιστους που είχε καταφέρει να κάνει εξίσου μεγάλη καριέρα εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων: μεθυστικές εμφανίσεις στο γήπεδο από τη μία, μέθη σκέτο έξω από τις 4 γραμμές από την άλλη.
Ο Μίκλαντ, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έλεγε πως «Έχω πιει μονάχα 2 μπύρες», παραβλέποντας εντέχνως να προσθέσει το «χιλιάδες». Την τριετία που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό (1997-2000) σύμφωνα με κάτι πρόχειρες μελέτες του πανεπιστημίου Αθηνών η κατανάλωση στα οινοπνευματώδη αυξήθηκε κατά 28% (27.5 λόγω Έρικ και το υπόλοιπο 0.5 εξαιτίας του Φρανκ Στράντλι).
Όταν ο Μίκλαντ έπαιρνε σβάρνα τα μαγαζιά, αποδεικνυόταν ξανά και ξανά πόσο λάθος επιλογή εντόμου είχε γίνει στο παρατσούκλι που του είχε δοθεί: τον έλεγαν «κουνούπι».
Θα έπρεπε να λέγεται «σκνίπα».
5) Ρόι Τάρπλεϊ
Θα μπορούσε να έχει τρυπήσει τον ουρανό, όμως προτίμησε να πατάει σταθερά στη γη και να δείχνει απλά με το χέρι του τ’ αστέρια: το ταλέντο του (αδικοχαμένου: πέθανε μόλις στα 50 του το 2015 από προβλήματα στο συκώτι) Ρόι ήταν ικανό να κάνει τους πάντες να παραμιλάνε. Το «ταλέντο» του στο ποτό και τις καταχρήσεις, ωστόσο, αρκούσε για να τον κάνει να παραμιλάει ο ίδιος: ο Τάρπλεϊ πρωτοήρθε στα μέρη μας το 1992 για να φορέσει τη φανέλα του Άρη και παρά τα όσα μυθικά έκανε στο παρκέ, τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις επιδόσεις του στο ποτό.
Θυμηθείτε για ποιον παικταρά μιλάμε…
Φημολογείται πως κάποτε ήπιε 50 μπύρες σ’ ένα βράδυ, κουβαλούσε σχεδόν παντού ένα καφάσι (όχι ροδάκινα…), ενώ ο- αρκετά πιστευτός- μύθος λέει πως στον τελικό με την Μπανταλόνα στο Τελ Αβίβ ο Αμερικανός παίκτης του Ολυμπιακού αγωνίστηκε με hangover, κάνοντας τον Ιωαννίδη, έναν πράο και μειλίχιο προπονητή, να βγάζει καπνούς από τ’ αυτιά.
Αχ βρε Ρόι.
Αχ βρε Ρόι…