Δεν είναι υπερβολή, είναι μια πραγματικότητα που κανείς πλέον δεν μπορεί να αρνηθεί: Ο Ανδρέας Τετέι είναι ο πιο φορμαρισμένος Έλληνας επιθετικός. Όχι ακριβώς το «next big thing» του ποδοσφαίρου μας (αφού βαδίζει στα 24), αλλά σίγουρα ένας παίκτης που μπορεί ν’ αφήσει εποχή. Και βάσει των φετινών του εμφανίσεων, δικαίως αντιμετωπίζεται ως «ξερολούκουμο» από ΟΛΕΣ τις μεγάλες ομάδες.
Παράλληλα λοιπόν με τη συζήτηση για το ποιος από το big-4 θα καταφέρει να τον κάνει δικό του (μιας και είναι δεδομένη η πρόθεση της Κηφισιάς να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ και να τον μοσχοπουλήσει τώρα), γίνεται και η κουβέντα για το που μπορεί να ταιριάζει περισσότερο. Όχι μόνο λόγω αγωνιστικού στιλ, αλλά και λόγω προοπτικής όσον αφορά στον ρόλο και τον χρόνο συμμετοχής που θα έχει.
Γιατί ο Ολυμπιακός φέρεται να έχει το προβάδισμα στην υπόθεση της μεταγραφής του, αλλά έχει ήδη και τρεις σέντερ-φορ. Και όχι τρεις όποιους κι όποιους, αλλά τους Ελ Κααμπί, Ταρεμί, Γιάρεμπτσουκ, που άπαντες θεωρούνται βασικοί ή εν δυνάμει βασικοί.
Ο ΠΑΟΚ, από την πλευρά του, δεν μπορείς να πεις πως είναι καλυμμένος με Γιακουμάκη-Τσάλοφ (αφού κανείς δεν εγγυάται συνέπεια στο σκοράρισμα), αλλά εκεί υπάρχει άλλο ζήτημα: Ο Ραζβάν Λουτσέσκου παίζει συνήθως με έναν στην κορυφή.
Όσο για τον Παναθηναϊκό, μοιάζει όντως να χρειάζεται περισσότερο τον Τετέι, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Ντέσερς. Αγωνίζεται όμως κι εκείνος με έναν φορ, ο Νιγηριανός προορίζεται δεδομένα για βασικός όταν θα είναι καλά (γι’ αυτό δαπανήθηκαν εξάλλου και τόσα χρήματα στη μεταγραφή του), ενώ υπάρχει και ο Σφιντέρσκι, που υπολογίζεται φουλ από τον Χρήστο Κόντη.
Από την άλλη η ΑΕΚ (και όχι μονάχα επειδή φέρεται να έχει συναισθηματικούς δεσμούς μαζί της) μοιάζει ο πιο ταιριαστός προορισμός και αγωνιστικά για τον Τετέι. Καταρχάς αγωνίζεται με διάταξη που συχνότατα προβλέπει δυο επιθετικούς. Και έπειτα έχει έναν φορ που θεωρείται αδιαπραγμάτευτα βασικός, όπως ο Γιόβιτς, αλλά και χώρο πίσω του για τον Έλληνα φορ:
Ο Πιερό είναι μαχητής, αλλά (κακά τα ψέματα) δυσκοίλιος στο γκολ. Και ο Ζίνι αποτελεί επίσης «στοίχημα» (όσον αφορά στην προσαρμογή του στις απαιτήσεις μεγάλης ομάδας), αλλά είναι και πασπαρτού: Μπορεί να υπολογίζεται τόσο ως δεύτερος επιθετικός, όσο και στο αριστερό άκρο.
Εκείνο που κάνει όμως τον Τετέι να μοιάζει ακόμα περισσότερο «ταμάμ» για την ΑΕΚ είναι μια ενδεχόμενη συνύπαρξή του με τον Λούκα Γιόβιτς. Γιατί όχι απλά μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια ενδεκάδα, αλλά τα χαρακτηριστικά τους δείχνουν να κουμπώνουν άψογα ως δίδυμο:
Ο Σέρβος με την τεχνική, τη δύναμη, τη δυνατότητα να παίξει (και) πλάτη. Και ο Τετέι με την ταχύτητα, το ξεπέταγμα στον χώρο, την ντρίμπλα και την εκτελεστική δεινότητα που δεν μοιάζει να υπολείπεται αυτής του σταρ της «Ένωσης». Οι δυο τους μπορούν ακόμα και να εναλλάσσονται στις θέσεις της επίθεσης (ο ένας ως περιφερειακός και ο άλλος ως κορυφή).
Συνυπολογίζει λοιπόν κανείς ότι ο Μάρκο Νίκολιτς βασίζει μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του (ειδικά σε ματς υψηλών απαιτήσεων) στο transition. Και συνδέοντάς το με τους… εφιάλτες που έζησαν ο Τσιριβέγια, ο Μουκουντί και όποιοι άλλοι επιχείρησαν φέτος ν’ αντιμετωπίσουν τον Τετέι σε τέτοια συνθήκη, καταλαβαίνει κανείς γιατί το δίδυμό του με τον Γιόβιτς δείχνει βγαλμένο από κιτρινόμαυρη ονείρωξη.
