Το πρώτο «αιώνιο» μπασκετικό ντέρμπι της σεζόν τελείωσε χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στην ψυχολογία των δυο μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ. Μία ενδεχόμενη νίκη του Παναθηναϊκού μέσα στο ΣΕΦ θα είχε εντελώς άλλο αποτέλεσμα, μια πολύ μεγαλύτερη νίκη του Ολυμπιακού το ίδιο. Αλλά η τελική διαφορά των τεσσάρων πόντων υπέρ των «ερυθρόλευκων» είναι ένα σκορ που επιτρέπει στους δυο μονομάχους να συνεχίσουν χωρίς να υπερεκτιμάνε -είτε θετικά είτε αρνητικά- την σημασία αυτού του ματς.
Άλλωστε, κακά τα ψέμματα, όσο μεγάλο και αν είναι ένα παιχνίδι κάθε φορά που ο Ολυμπιακός συναντάει τον Παναθηναϊκό, δεν έχουν όλες οι συναντήσεις την ίδια σημασία. Όταν αναμετρώνται άλλωστε οριακά διψήφιο αριθμό φορών μέσα στη σεζόν, αυτονόητα το πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι περισσότερο ως εισαγωγικό μπορεί να εκληφθεί παρά ως ζωής και θανάτου.
Συν τοις άλλοις, όταν από το ματς λείπει από τη μια ο Φουρνιέ και από την άλλη ο Ναν, τα συμπεράσματα αυτονόητα θα είναι περιορισμένα και «μερικά». Στην πραγματικότητα, αν θέλει κανείς να σταθεί σε μια στιγμή που πραγματικά να μετράει από αυτή την αναμέτρηση θα την βρει μάλλον στο περιθώριο του αγώνα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Και για την ακρίβεια, στο τετ-α-τετ των Μπαρτζώκα και Αταμάν πριν την έναρξη.
Οι δύο προπονητές χαιρετήθηκαν στο κέντρο του γηπέδου μπροστά στη γραμματεία με θερμή αγκαλιά και εν μέσω ενός πολύ θερμού κλίματος μεταξύ τους. Χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, τα είπαν σαν δύο καλοί συνάδελφοι. Μια φράση: εξέπεμψαν «κανονικότητα». Να μια παρακαταθήκη σοβαρή- έτσι δεν είναι;
Το ελληνικό μπάσκετ, κακά τα ψέμματα, έχει πλεόνασμα σε δυο στοιχεία πλήρως αντιφατικά μεταξύ τους. Αφενός, στην ποιότητα. Αφετέρου, στην έντονη αντιπαλότητα. Και οι αντιφάσεις έχουν κοντά ποδάρια (ακριβώς ως τέτοιες…): στον συνδυασμό αντιπαλότητα-ποιότητα, αργά ή γρήγορα η μια πλευρά του διπόλου θα επικρατήσει της άλλης.
Όμως είναι ακριβώς η εικόνα των δύο αυτών προπονητών που μας κάνει να αισιοδοξούμε για το εγγύς και απώτερο μέλλον…