Το πρόβλημα της ΑΕΚ (όπως έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον στην τελευταία σειρά αγώνων) δεν είναι ένας παίκτης. Μακάρι να ήταν δηλαδή γιατί θα ήταν και εύκολη η λύση. Το ζήτημα που έχει προκύψει από τον αγώνα με την Τσέλιε και μετά είναι η συνολική εικόνα της «Ένωσης». Όχι τόσο τα αποτελέσματα (αφού οι ήττες είναι πάντα στο πρόγραμμα) αλλά κυρίως οι εμφανίσεις που έχουν δικαίως κλονίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Με εξαίρεση το ματς με την Αμπερντίν (όπου η δυναμικότητα του αντιπάλου δεν ήταν και τόσο μεγάλη), οι «κιτρινόμαυροι» κάνουν βήματα προς τα πίσω το τελευταίο διάστημα. Αντί να βελτιώνονται και να πλησιάζουν το επίπεδο που υπολόγιζε ο Μάρκο Νίκολιτς (όταν υποσχόταν ότι τον Οκτώβρη θα άρχιζε να ρολάρει η ομάδα), βγάζουν διαρκώς αδυναμίες σε αγωνιστικό, μα και σε πνευματικό, επίπεδο.
Όταν δέχεσαι λοιπόν τρία γκολ από μια (καλή, αλλά άσημη) ομάδα της Σλοβενίας, χάνεις με κάτω τα χέρια δυο κολλητά ντέρμπι (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός) και ακόμα και σε ματς που κερδίζεις προκαλείς προβληματισμό (όπως αυτό με την Κηφισιά) η γκρίνια είναι αναπόφευκτη. Και αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο επιλογές του προπονητή που σηκώνουν (το λιγότερο) κουβέντα: Όπως η διαχείριση του Γενς Γιόνσον.
Γιατί προφανώς είναι δικαίωμα του προπονητή να μην υπολογίζει έναν ποδοσφαιριστή. Να θεωρεί ότι τα χαρακτηριστικά του δεν ταιριάζουν στο πλάνο του. Να μην τον χρησιμοποιεί καθόλου αν κρίνει ότι είναι σκόπιμο. Όταν όμως οι επιλογές του στο ίδιο σημείο του γηπέδου, όχι απλά δεν δικαιώνονται, αλλά φαίνονται να εξελίσσονται και στο βασικό αγωνιστικό πρόβλημα, είναι δικαίωμα και του κόσμου να απορεί. Και ν’ αναρωτιέται τι στο καλό συμβαίνει με τον Δανό και δεν μπορεί να παίξει ούτε δευτερόλεπτο;
Όσες φορές έχει ερωτηθεί ο ίδιος ο Νίκολιτς έχει αποφύγει να απαντήσει. Με την αιτιολογία ότι δεν κάνει προσωπικές αναφορές, δεν έχει εξηγήσει γιατί ένας παίκτης με τόσο μεγάλη προσφορά την προηγούμενη τριετία (και σημαντική συμβολή στην κατάκτηση του νταμπλ έχει αγωνιστεί μόλις 16 λεπτά φέτος. Αυτό που πραγματικά μοιάζει ανεξήγητο όμως είναι για ποιον λόγο τον παίρνει στην αποστολή, τον σηκώνει για ζέσταμα, αλλά δεν τον βάζει καθόλου ούτε καν σε παιχνίδια Κυπέλλου με το Αιγάλεω και την Ηλιούπολη.
Να πεις ότι ο Λιούμπιτσιτς που έχει πάρει τόσες ευκαιρίες ανταποκρίνεται; Κάθε φορά που χρησιμοποιείται καταφέρνει να φαίνεται και χειρότερος. Να πεις ότι ο Γκρούγιτς έχει δικαιολογήσει τον λόγο που αποκτήθηκε; Έχει βάλει υποψηφιότητα ν’ αναδειχθεί ένας από τους πιο αργούς παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΚ και πρόλαβε ήδη ν’ αποδοκιμαστεί (κακώς) από την εξέδρα.
Κι όλα αυτά ενώ ΚΑΝΕΝΑ από τα υπόλοιπα χαφ δεν διαθέτει το στοιχείο της έντασης που χαρακτηρίζει τον Γιόνσον (και τόσο πολύ μοιάζει να λείπει από την ομάδα): Ο Μαρίν είναι περισσότερο «8» απ’ όσο είναι «6», ο Πινέδα δεν φτάνει να τρέχει για όλους (όπως συνέβη στο «Καραϊσκάκη»), ο Μάνταλος δεν έχει (ειδικά στα 35 του) τρεξίματα για χαφ, ο Λιούμπιτσιτς είναι… ο Λιούμπιτσιτς και ο Περέιρα είναι τραυματίας (αλλά και όταν έπαιζε αργός).
Καλή είναι λοιπόν η αιτιολογία ότι ο προπονητής προτιμάει «μπαλάτους» μέσους που να μπορούν (εκτός από το να κόβουν) να προωθούν και την μπάλα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όμως δεν είναι αρκετό μόνο αυτό. Χρειάζεται και ένταση. Και όποτε αντιμετώπισε αντιπάλους με τέτοια χαρακτηριστικά (κυριότερα παραδείγματα η Τσέλιε και ο Ολυμπιακός) η ΑΕΚ ηττήθηκε κατά κράτος.
Πέραν του αγωνιστικού όμως, η διαχείριση Γιόνσον μπορεί να προκαλέσει κι άλλη ζημιά. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η ομάδα εξακολουθεί να μοιάζει αργή (έχοντας κόψει με συνοπτικές διαδικασίες το καλοκαίρι και τον Σιμάνσκι). Ότι αχρηστεύει έναν παίκτη με συμβόλαιο 1,3 εκατ. ευρώ, που ήταν πάντοτε μάχιμος και απόλυτος επαγγελματίας.
Ότι από τη μία της λείπουν προσωπικότητες και από την άλλη πετάει έναν παίκτη ανέκαθεν ανταγωνιστικό (με χαρακτηριστική τη δήλωση «όποιος δεν πιστεύει ότι μπορούμε να ξανακάνουμε την ΑΕΚ πρωταθλήτρια, να φύγει»).
Είναι και ότι η περίπτωση του Γιόνσον δημιουργεί εύλογα το συμπέρασμα πως ο προπονητής έχει εμμονές. Πώς αρνείται να παραδεχθεί ότι μια επιλογή του ίσως και να ήταν λανθασμένη. Πώς δεν επικεντρώνεται στο πώς θ’ αξιοποιήσει το υπάρχον υλικό του μέχρι να έρθει η απαραίτητη ενίσχυση τον Γενάρη. Και πως υπονομεύει ο ίδιος την αποδοχή και τη στήριξή του από τους φίλους της ΑΕΚ όταν εκείνοι (ελλείψει κάποιας εξήγησης) θεωρούν ότι συντελείται μια ποδοσφαιρική αδικία.