«Δεν ανησυχώ για το πως θα δείχνουμε τον Οκτώβριο ή τον Απρίλιο και τον Μάιο, όταν όλα κριθούν. Πρέπει πρώτα να αντέξουμε αυτόν τον 1,5 μήνα του καλοκαιριού. Τον Νοέμβριο τα πάντα θα είναι πιο εύκολα».
Αυτή ήταν μια από τις βασικές δηλώσεις του Μάρκο Νίκολιτς τη μέρα που παρουσιαζόταν από την ΑΕΚ. Και αν μη τι άλλο αντιμετωπίστηκε με θετική διάθεση τότε: Η ζωτική σημασία που είχε συνολικά για τον σύλλογο το ν’ αγωνιστεί στην Ευρώπη τέθηκε εύλογα ως απόλυτη προτεραιότητα.
Το πρόβλημα όμως για την «Ένωση» (ειδικά μετά την γκέλα απέναντι στη Σάμροκ Ρόβερς) είναι ότι βαδίζει ανάποδα. Και αντί να προοδεύει και να βελτιώνεται όπως είχε αφήσει να εννοηθεί ο προπονητής, μοιάζει να χειροτερεύει όλο και περισσότερο.
Αν μη τι άλλο λοιπόν ήταν σπουδαίο επίτευγμα οι 3/3 προκρίσεις και μάλιστα με αντιπάλους ισχυρότερους απ’ αυτούς που έκαναν ζημιές τα προηγούμενα χρόνια στους «κιτρινόμαυρους». Όπως πιστώθηκε όμως αυτή η επιτυχία στον Σέρβο τεχνικό και στον Χαβιέρ Ριμπάλτα, έτσι τους πιστώνεται και η καθίζηση που απειλεί να βγάλει πρόωρα την ομάδα εκτός στόχων.
Γιατί δεν χρειάζεται να σταθούμε συγκεκριμένα στις ευθύνες του Νίκολιτς για την διαχείριση των αγώνων και των παικτών. Ούτε σε αυτές που επιρρίπτονται από κοινού στον ίδιο, τον τεχνικό διευθυντή και τη διοίκηση για το ότι δεν καλύφθηκαν κραυγαλέες τρύπες στο ρόστερ (στόπερ, δεξί μπακ) και σε μια θέση που επίσης είχε χαρακτηριστεί κομβική (όπως το «6») ακούστηκαν παίκτες όπως ο Μόρο και ήρθε τελικά ο Γκρούγιτς.
Αρκεί απλά να δούμε τον απολογισμό από την πρεμιέρα της ΑΕΚ στη league phase του Conference League και έπειτα:
Σε σύνολο 8 αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη η «Ένωση» μετράει τρεις ήττες (Τσέλιε, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός), τρεις νίκες στις καθυστερήσεις (Κηφισιά, Ηλιούπολη, Παναιτωλικός) και μια ισοπαλία που απέσπασε στο 90’ από μια ομάδα, η οποία τελείωσε το παιχνίδι χωρίς να κάνει σουτ (Σάμροκ Ρόβερς).
Με εξαίρεση λοιπόν το 6-0 επί της Αμπερντίν, τα γεγονότα (και όχι η υποκειμενική άποψη του καθενός) δείχνουν τα εξής: Η ΑΕΚ απέτυχε στα ντέρμπι (δείχνοντας μάλιστα ότι έχει απόσταση από τους εγχώριους αντιπάλους της) και έθεσε σε αμφιβολία όχι απλά το αν θα βρεθεί στην οκτάδα του Conference League, αλλά και το αν θα εξασφαλίσει ακόμα και την παρουσία στους πρώτους 24.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Έστω και με αυτά τα αποτελέσματα, η «Ένωση» δεν έχει καταστραφεί. Το χειρότερο είναι η εικόνα της. Και ότι αυτό που βλέπει ο κόσμος αντί να του δίνει δείγματα ότι κάτι καλό χτίζεται (ώστε να υπομένει ακόμη και βαθμολογικές αποτυχίες), τον οδηγεί να χάνει συνεχώς την εμπιστοσύνη του.
Μια ομάδα αργή, προβλέψιμη, που εμφανίζεται όλο και συχνότερα πλέον χωρίς ιδέες. Με πολλούς παίκτες κραυγαλέα ντεφορμέ, με πρόβλημα (ποιοτικό και ψυχολογικό) στα τελειώματα των φάσεων, με πανικό, βιασύνη και σπασμωδικές αντιδράσεις όταν ένα παιχνίδι «στραβώνει». Μα κυρίως με έλλειμμα αυτοπεποίθησης και πρωτοβουλιών.
Το ότι ο Πέτρος Μάνταλος (με όλο τον σεβασμό στην τεράστια προσφορά του και στο γεγονός ότι είναι από τους λίγους που ανταποκρίνονται και φέτος) μοιάζει απαραίτητος και σχεδόν αναντικατάστατος στα 35 του λέει πολλά.
Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε ο Νοέμβρης και η ομάδα φωνάζει ήδη ότι χρειάζεται ενίσχυση. Κάνει «μπαμ» ότι χρειάζεται παίκτες που δεν θα διαθέτουν μόνο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (όπως η ένταση), αλλά και προσωπικότητα.
Και την περίοδο που υποτίθεται ότι θα έστρωνε και θα βελτιωνόταν η ΑΕΚ μπορεί να θέσει ρεαλιστικό στόχο ως τον Γενάρη το να μην έχει τελειώσει πρόωρα η σεζόν.