Είναι εντελώς αντιποδοσφαιρική και μακριά από κάθε ουσία του αθλήματος αυτή η μόδα που θέλει διάφορες αναλύσεις για την εικόνα μιας ομάδας ή ενός αγώνα να βασίζονται αποκλειστικά στα στατιστικά στοιχεία και στα νούμερα. Και αυτό διότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα πολυπαραγοντικό που δεν μπορείς να το προσεγγίζεις με στυγνή αριθμολογία. Για την ακρίβεια, πολλές φορές η στείρα παράθεση αριθμών είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα. Όμως είναι και φορές που οι αριθμοί είναι τόσο αμείλικτοι που δεν μπορούν παρά να λένε μεγάλες αλήθειες.
Η φετινή ΑΕΚ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι αριθμοί επιβεβαιώνονται θριαμβευτικά και είναι τέτοια η μορφή των στατιστικών που δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως απέχουν από την αληθινή εικόνα. Η Ένωση σε 11 ματς πρωταθλήματος (συμπεριλαμβανομένου αυτού με τον Άρη που έκλεισε το κυριακάτικο πρόγραμμα) έχει πετύχει μόλις 12 γκολ. Πρόκειται για νούμερο απογοητευτικό, οριακά ντροπιαστικό για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και δεν παλεύει για την παραμονή της.
Ταυτόχρονα ωστόσο, η στατιστική λέει και κάτι παντελώς αντικρουόμενο σε σχέση με αυτό. Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που έχει μακράν τις περισσότερες τελικές από κάθε άλλη στο πρωτάθλημα και τις περισσότερες ενέργειες μέσα στην αντίπαλη περιοχή επίσης από κάθε άλλη. Πρόκειται με άλλα λόγια για μια ομάδα που παράγει φάσεις που κανονικά θα έπρεπε να αντιστοιχούν σε μεγάλα σκορ και εύκολες νίκες. Και όμως, το 1-0 έχει γίνει συνήθεια για την ομάδα του Νίκολιτς: από τις 8 νίκες που έχει πετύχει σε 11 ματς, αυτό είναι το σκορ στις έξι!
Το παιχνίδι με τον Άρη, που έλαβε χώρα σε ένα κλίμα συγκινησιακής φόρτισης εξαιτίας της έλευσης του Μανόλο Χιμένεθ στην Νέα Φιλαδέλφεια, αποτελεί τον τέλειο αντικατοπτρισμό της συνολικής παρουσίας της Ένωσης στο φετινό πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, επρόκειτο μάλλον για την καλύτερη, την πιο πειστική φετινή εμφάνιση της ΑΕΚ στο φετινό πρωτάθλημα: πολλή ενέργεια, πολλή κίνηση, πανεύκολη μετάβαση στην αντίπαλη περιοχή. Και ταυτόχρονα, κακές τελικές πάσες, «σκοτωμένες» τελικές…
Έπαιξε βέβαια ρόλο για όλο αυτό και η προσέγγιση του Χιμένεθ που ειδικά στο πρώτο ημίχρονο και με πλήρη επίγνωση πως η ομάδα του δεν θα μπορούσε να σταθεί για 90 λεπτά σε υψηλό τέμπο, επιχείρησε περισσότερο να κλείσει χώρους και λιγότερο να κρατήσει μπάλα. Για την ακρίβεια, έδωσε απλόχερα στην ομάδα της ΑΕΚ τη μπάλα. Δεν κατάφερε ωστόσο να την αποτρέψει από το να πατάει διαρκώς την περιοχή του.
Αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στην παραγωγή φάσεων και το σκοράρισμα αναδεικνύει δυο μεγάλες αλήθειες για την ΑΕΚ: μια θετική και μια αρνητική. Η θετική είναι πως ο Μάρκο Νίκολιτς έχει «κουρδίσει» καλά τη «μηχανή» του, της έχει προσδώσει μια ικανοποιητική συλλογική λειτουργία. Η αρνητική είναι πως η ατομική παρουσία πολλών παικτών -και μάλιστα, ορισμένων υπεράνω υποψίας- είναι από απογοητευτική ως εκνευριστική. Και όταν μια ομάδα προοδεύει συλλογικά αλλά υπολείπεται σε ατομικό επίπεδο, αυτόματα αχρηστεύεται το βασικό κέρδος της καλής συλλογικής λειτουργίας της: ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να μην βασίζεται στην ατομική ποιότητα, καταλήγει πρακτικά να περιμένει από συγκεκριμένους παίκτες να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Ευτυχώς για την ΑΕΚ, ο μεγάλος της αρχηγός, ο βετεράνος πλέον Πέτρος Μάνταλος μοιάζει να διανύει φέτος την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Ναι, ο πρωταγωνιστής της νίκης με τον Άρη είναι αυτοδίκαια ο μοναδικός σκόρερ, δηλαδή ο Ζίνι, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί οι τρεις βαθμοί είναι του Μάνταλου, ο οποίος σε ένα σημείο που ο εκνευρισμός είχε αρχίσει να θολώνει το μυαλό των παικτών, εκείνος με μια ψύχραιμη ενέργεια και με κρύο αίμα έδωσε έτοιμο γκολ στον Ζίνι.
Ο Πέτρος κυριολεκτικά κουβαλάει στις πλάτες του τη φετινή ΑΕΚ. Το βασικό ερώτημα είναι για πόσο θα αντέχει να το κάνει…