Η θέση του αριστερού μπακ είναι καταραμένη για την ΑΕΚ. Πιθανότατα καμία άλλη δεν έχει συζητηθεί τόσο πολύ στο πέρασμα των χρόνων -και όχι άδικα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως ο Εχσάν Χατζισαφί τη σεζόν του νταμπλ), μπορείς να το πεις με βεβαιότητα: Πρέπει ενδεχομένως να γυρίσεις στην εποχή του Μιχάλη Κασάπη για να θυμηθείς παίκτη που απ’ αυτό το σημείο του γηπέδου να μπορεί να κάνει τη διαφορά για την «Ένωση».
Σε κάθε μεταγραφική περίοδο λοιπόν οι φίλοι των «κιτρινόμαυρων» ζουν τη μέρα (ή μάλλον τον μήνα) της μαρμότας. Αναζητείται αριστερός μπακ που θ’ αναβαθμίσει τη θέση και είτε τελικά δεν έρχεται (όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια), είτε έρχεται κάποιος που δυσκολεύεται ν’ ανταπεξέλθει πλήρως στις απαιτήσεις (όπως συμβαίνει προς το παρόν με τον Πένραϊς).
Κάπως έτσι, διατηρήθηκε και στο φετινό ρόστερ της ΑΕΚ ο Σταύρος Πήλιος. Αν και δεν είχε δικαιολογήσει στις προηγούμενες σεζόν τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει η απόκτησή του (και κάποιες ελπιδοφόρες εμφανίσεις στο ξεκίνημα) ο Έλληνας μπακ προτιμήθηκε από τον Μάρκο Νίκολιτς. Και μ’ εκείνον βασικό η «Ένωση» έκανε 3/3 προκρίσεις ως τη league phase του Conference League.
Παρόλα αυτά ήταν εμφανές πως δυσκολεύεται ακόμα να σηκώσει τη θέση του βασικού. Δέχθηκε (και δικαίως) κριτική για εμφανείς αδυναμίες του παιχνιδιού του, όπως οι συνεχείς πάσες προς τα πίσω και η πενιχρή συνεισφορά του στο επιθετικό κομμάτι. Ώσπου την Πέμπτη εμφανίστηκε ένας… άλλος Πήλιος. Και έκανε τους φίλους της ΑΕΚ να τρίβουν τα μάτια τους.
Γιατί στο σπουδαίο διπλό επί της Φιορεντίνα η ομάδα του Νίκολιτς είχε πολλούς διακριθέντες. Ο Μαρίν έκανε εντυπωσιακό come back, ο Πινέδα συνέχισε στα γνωστά υψηλά του στάνταρ, ο Γκατσίνοβιτς ήταν ραγδαία βελτιωμένος και σκόρερ. Ωστόσο η παρουσία του Πήλιου (ειδικά σε μια περίοδο που φαινόταν ότι έχει χάσει τη θέση από τον Πένραϊς) ήταν… θεαματικά ευχάριστη έκπληξη.
Στην αναμφίβολα καλύτερή του εμφάνιση με τη φανέλα της ΑΕΚ ο Πήλιος τα έκανε όλα: Ήταν σταθερότατος στο ανασταλτικό κομμάτι, αντιμετωπίζοντας αντιπάλους πολύ υψηλότερου επιπέδου απ’ ό,τι συνήθως. Είχε 2/2 τάκλιν, 2 αναχαιτίσεις, 2 κλεψίματα, 3 ανακτήσεις της μπάλας και 3/7 κερδισμένες μονομαχίες.
Εκεί που εμφανίστηκε όμως κατακόρυφα βελτιωμένος ήταν στο επιθετικό σκέλος. Στο πρώτο τέταρτο του αγώνα είχε βρεθεί ήδη τρεις φορές σε επίκαιρη θέση μέσα στην περιοχή (είτε για να εκτελέσει, είτε για να πασάρει). Ολοκλήρωσε το παιχνίδι έχοντας 69 επαφές με την μπάλα (τις περισσότερες μετά τους Μαρίν, Ρότα και Πινέδα). Και φυσικά είχε δραστική συμμετοχή στο νικητήριο γκολ του Γκατσίνοβιτς:
Όχι μόνο κινήθηκε ως κρυφός φορ μέσα στη περιοχή, αλλά έκανε έξυπνα (και σκόπιμα) αυτή τη μικρή επαφή με το κεφάλι, που ήταν καθοριστική για να φτάσει η μπάλα στον σκόρερ. Αν ο Γιόβιτς, δε, ήταν στοιχειωδώς εύστοχος, θα είχε γράψει και δεύτερη ασίστ στο παιχνίδι: Ήταν πραγματικά πάρε-βάλε η σέντρα στην οποίο ο Σέρβος κατάφερε να στείλει την προβολή πάνω από την εστία.
Όπως δικαίως τα άκουγε λοιπόν για το γεγονός ότι αδυνατούσε να προσφέρει επιθετικά, δικαίως απέσπασε κολακευτικά σχόλια για την εμφάνισή του στο «Αρτέμιο Φράνκι». Όσο βάσιμη ήταν η κριτική για την ατολμία και τις κακές τελικές του αποφάσεις, τόσο βάσιμη είναι η ελπίδα που δημιούργησε ότι δουλεύει σε αυτό το κομμάτι.
Κι ακόμα κι αν παραμένει υπαρκτή (και απαραίτητη) η ανάγκη για ενίσχυση στη θέση, είναι καλοδεχούμενη η εμφάνιση-δήλωση του Πήλιου ότι ως τότε τουλάχιστον μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς ως μπακ επιπέδου ΑΕΚ.