Πριν το παιχνίδι με την Κραϊόβα ο Ντομαγκόι Βίντα ήταν ήδη μια τεράστια φυσιογνωμία για την ΑΕΚ: Από τις κορυφαίες μεταγραφές όλων των εποχών, κομβικός στην κατάκτηση του νταμπλ, τοτέμ εντός κι εκτός των αποδυτηρίων. Και φυσικά πρωταγωνιστής σε μια εμβληματική (για πολλούς λόγους) στιγμή της «Ένωσης» με το γκολ-πρόκριση επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ.
Μέσα σε ένα 90λεπτο όμως (ή μάλλον στα 110 λεπτά που κράτησε το θρίλερ με τους Ρουμάνους) ο Κροάτης πέρασε σε άλλο επίπεδο. Έκανε ακόμα πιο ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην ιστορία του συλλόγου. Θα έλεγε κάποιος χωρίς να γίνει πολύ βλάσφημος ότι πήρε θέση ανάμεσα σε θρύλους όπως αυτούς που κοσμούν τους πυλώνες της Αγια-Σοφιάς.
Γιατί ναι, δεν πλησιάζει ιερά τέρατα όπως οι Νεστορίδης, Παπαϊωάννου και Μαύρος. Δεν θα γίνει ποτέ σύμβολο αφοσίωσης όπως ο Σεραφείδης. Δεν θα φτάσει ποτέ σε προσφορά τον Μανωλά (του οποίου η μορφή επίσης θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί).
Ωστόσο με την κλάση του, την αρχηγική του φυσιογνωμία και τον τρόπο που εξακολουθεί να εμπνέει στα 37 του ο Βίντα εξελίσσεται κι εκείνος σε σύμβολο στη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ.
Σε μια σεζόν που έπρεπε ν’ αποδεχθεί τον ρόλο της εναλλακτικής λύσης, ο Κροάτης όχι απλά δεν εμφανίστηκε… θιγμένος, μα αποδεικνύει πως οι μεγάλοι παίκτες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να γίνονται κομβικοί:
Μπήκε «από το παράθυρο» στην ενδεκάδα (λόγω του τραυματισμού του Μουκουντί στη Σαμψούντα). Βοήθησε κι εκείνος να γυρίσει το σκορ και να έρθει το διπλό. Ώσπου την Πέμπτη έκανε μια πραγματική κατάθεση ψυχής (και cojones). Μια επιβλητική εμφάνιση που έγινε πηγή έμπνευσης και παρέσυρε τους πάντες να πιστέψουν σε ένα φαινομενικά αδύνατο come back.
Τα επιτεύγματα του Βίντα απέναντι στην Κραϊόβα είναι σχεδόν μη ρεαλιστικά. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι τα έχει κάνει ένας κεντρικός αμυντικός, αν δεν έχεις παρακολουθήσει το ματς. Χωρίς ίχνος υπερβολής μοιάζουν βγαλμένα από σελίδες κόμικ (εκεί όπου οι ποδοσφαιρικοί ήρωες μπορούσαν να κάνουν τα πάντα).
Έβαλε ένα παλικαρίσιο γκολ (παίρνοντας αμπάριζα τους αντιπάλους του). Άναψε τη σπίθα της ανατροπής σ’ ένα σημείο που δεν το πίστευε κανείς. Ξεσήκωσε τον κόσμο και τους συμπαίκτες του (βγαίνοντας πρώτος σε όλες τις μπάλες και ανεβαίνοντας ο ίδιος στην επίθεση). Κέρδισε το πέναλτι της ανατροπής στο… 105’, βάζοντας το πόδι του στη φωτιά.
Και πρωταγωνίστησε σε μια φάση που ελάχιστα συζητήθηκε, μα μπορεί και να ήταν εκείνη που γύρισε πραγματικά το παιχνίδι: Με σωτήριο τάκλιν στο 62’ απέτρεψε βέβαιο γκολ και το 0-3 που δεδομένα θα γινόταν ταφόπλακα για τις ελπίδες της ΑΕΚ.
Τα στατιστικά του Κροάτη στο ματς μαρτυρούν από μόνα τους το πόσο… iconic εμφάνιση έκανε με την Κραϊόβα: Νίκησε τους πάντες στα μαρκαρίσματα, μετρώντας 8/9 κερδισμένες μονομαχίες (6 εκ των οποίων στον αέρα και 2 στο τερέν). Είχε 5 επεμβάσεις στην άμυνα, 2 κλεψίματα και 2 ανακτήσεις.
Κι όλα αυτά ενώ ήταν αλάνθαστος ΚΑΙ στο παραγωγικό κομμάτι, πασάροντας με ποσοστό 91% (53/58) σε ένα χρονικό σημείο που η μπάλα έκαιγε και ο ίδιος έπαιρνε συνεχώς πρωτοβουλίες.
Πώς να μην υποκλιθείς σ’ έναν παίκτη που τα κάνει αυτά στα 37 του (και όχι στα ντουζένια του); Πώς να μη θαυμάσεις την αγωνιστική πείνα ενός ποδοσφαιριστή που έχει παίξει σε τελικό Μουντιάλ, αλλά «σκυλιάζει» για να βρεθεί στους «16» του Conference League;
Πώς να μην τον χειροκροτήσεις όταν τον βλέπεις να έχει ως πρώτο του μέλημα μετά από έναν τέτοιο θρίαμβο (σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο) το να παρηγορήσει αντίπαλό του;
Και πώς να μην συγκινηθείς στην εικόνα του ν’ αγκαλιάζει τον γιο του, λίγο αφότου ο μικρός λύγισε από την πίεση και την αποθέωση του πατέρα του και ξέσπασε σε κλάματα;
