Ο μάνατζερ ράγκμπι έχει κάνει τους τραυματισμούς δεύτερη φύση του και ο άνθρωπος είναι ανέκδοτο πλέον.
Κανονικά όμως δεν πρέπει να γελάμε με τραυματισμούς.
Εντάξει, να γελάμε όταν τραυματίζεται ο μάνατζερ ράγκμπι αλλά γενικά, να μην γελάμε όταν τραυματίζονται παίκτες.
Διότι έχουν περάσει παίκτες που ήταν μεγάλες παικτούρες αλλά είχαν ένα κακό: τραυματίζονταν πιο συχνά ακόμα και απ’ τον μάνατζερ ράγκμπι. Και αν δεν τραυματίζονταν τόσο συχνά θα άφηναν ιστορία.
Δες πέντε τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
1. Ρονάλντο
Ένας είναι ο Ρονάλντο. Μιλάμε για τον «κανονικό» Ρονάλντο τώρα, όχι για τον Κριστιάνο. Και θα μου πει κάποιος: «πλάκα μας κάνεις ρε φίλε; ο “κανονικός” Ρονάλντο άφησε έτσι κι αλλιώς ιστορία, τι κι αν τραυματίστηκε μερικές φορες;».
Κούνια που σε κούναγε αγαπητέ αναγνώστη. Διότι αυτά που έκανε στην Μπαρτσελόνα την μια και μοναδική χρονιά που έπαιξε εκεί δεν υπάρχουν, ήταν ασύλληπτα πράγματα. Μετά πήγε στην Ίντερ και δεν σταμάτησε να τραυματίζεται. Κάθε τρεις και λίγο τραυματισμένος ήταν.
Για πέντε χρόνια έπαιξε ελάχιστη μπάλα. Όταν ξαναγύρισε όλοι μίλησαν για την μεγάλη επιστροφή. Και εντάξει, παικταράς ήταν και πάλι αλλά αυτά που έκανε την πρώτη του χρονιά στο «Καμπ Νου» δεν ξανάγιναν ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=HWUkSSFaWso
2. Μάρκο Φαν Μπάστεν
Τα ίδια με τον Ρονάλντο. Ακούς το όνομα του Μάρκο Φαν Μπάστεν και σκέφτεσαι την γκολάρα με την Σοβιετική Ένωση και τα όσα κατέκτησε με την Μίλαν αλλά και πάλι: μεγάλη ατυχία ρε παιδί μου.
Αν δεν είχε τόσο ευαίσθητα πόδια και αν δεν τραυματιζόταν κάθε τρεις και λίγο, η συζήτηση για το ποιός είναι ο καλύτερος επιθετικός όλων των εποχών ίσως και να μην γινόταν ποτέ.
Η απάντηση θα ήταν αντικεμενική: ο Μάρκο Φαν Μπάστεν.
3. Αριέν Ρομπέν
Ποιός είναι ο καλύτερος σύγχρονος ποδοσφαιριστής. Οι πιο πολλοί θα σου απαντήσουν ότι είναι ο Μέσι. Μια μειονότητα θα σου απαντήσει ότι είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτή η δυάδα δεν σπάει με τίποτα.
Ε, λοιπόν εδώ θα λέμε αλήθειες: αν ο Ρομπέν δεν ήταν τόσο επιρρεπείς στους τραυματισμούς θα ήταν ο τρίτος της παρέας αυτής. Ο παίκτης της Μπάγερν Μονάχου τα έχει όλα: είναι τεχνίτης, είναι γρήγορος, έχει καλά τελειώματα και το κυριότερο, είναι ο ορισμός του ηγέτη.
Τα ηγετικά του χαρακτηριστικά δεν συγκρίνονται με κανενός – κάποιοι τον θυμούνται ακόμα να μαζεύει γύρω του τους συμπαίκτες του στην Ολλανδία και να τους δίνει οδηγίες ενώ ο Φαν Γκάαλ απλά κοιτούσε. Ε, τραυματίζεται διαρκώς όμως.
Δεν λέει να βγάλει μια χρονιά χωρίς έναν σοβαρό τραυματισμό. Πέρασαν τα χρόνια, δεν θα γράψει ποτέ την ιστορία που μπορούσε. Πολύ κρίμα.
4. Χρήστος Κωστής
Χαρακτηριστική περίπτωση μιας τέτοιας λίστας, ο «δικός μας» Χρήστος Κωστής δεν μπορούσε να μείνει έξω. Όταν η ΑΕΚ τον είχε πάρει από τον Ηρακλή επικρατούσε αμοκ ανάμεσα στους ΑΕΚτζήδες.
Γρήγορος, μπουκαδόρος, γκολτζής, δεν μπορούσες να του πάρεις την μπάλα ούτε με αίτηση, σμπαράλιαζε κάθε άμυνα στην ημέρα του.
Ήρθε εκείνος ο καταραμένος τραυματισμός με την Στουρμ Γκρατς που τον έστειλε εκτός γηπέδων για ένα χρόνο περίπου και μετά πήρε την κάτω βόλτα.
Γυρνούσε, έπαιζε λίγο, ξανατραυματιζόταν και στο μεσοδιάστημα όσοι τον κοιτούσαμε στο χορτάρι με την ελπίδα πως θα ξαναδούμε τον παιχταρά των προηγούμενων χρόνων, βλέπαμε έναν άλλο παίκτη.
5. Χρήστος Πατσατζόγλου
Ο έτερος Έλληνας της λίστας και μεγάλος προδομένος των ευπαθών ποδιών του αν και τεράστιο ταλέντο, ο Χρήστος Πατσατζόγλου «έβγαζε μάτια» τις πρώτες χρονιές του στον Ολυμπιακό και τα δημοσιεύματα της περιόδου έκαναν μονίμως λόγο για ενδιαφέρον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ ήταν το καθοριστικό σημείο της καριέρας του.
Τραυματίστηκε και έκανε τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι να μπορέσει να ξαναπατήσει με διάρκεια χορτάρι: Eπί τρία χρόνια γυρνούσε στις προπονήσεις και μετά από λίγο τραυματιζόταν ξανά.
Κάποια στιγμή επέστρεψε για τα καλά στα γήπεδα αλλά όλοι είχαν να το λένε: O Πατσατζόγλου των πρώτων χρόνων δεν γύρισε ποτέ.