Όποιος το είδε (η μισή τηλεοπτική γη, δηλαδή…), ξέρει πως μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες αθλητικές ειρωνείες στα χρονικά της αθλητικής ειρωνείας: οι «Μαχητές» μόνο τέτοιοι δεν ήταν χθες, καθώς έχασαν με κάτω τα… πόδια στον χθεσινό ποδοσφαιρικό αγώνα του Survivor. Πού ακούστηκε «μαχητής» να ηττάται με 10-3; Δηλαδή, αν δε «μάχονταν» πόσο θα έληγε;
Βλέποντας, λοιπόν, την απόδοση των μαχητών, στο μυαλό κάθε ακραιφνούς ποδοσφαιρόφιλου ήρθαν εικόνες από το μοναδικό πρωτάθλημα στον κόσμο που οι συγκεκριμένοι παίκτες θα μπορούσαν όχι απλά να παίξουν, αλλά να διεκδικήσουν ακόμα και φανέλα βασικού: την Supeleague- εκεί που τα «παλτά» όχι απλά ευδοκιμούν, αλλά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Γιατί δεν μπορεί να μην είδατε κι εσείς την ομοιότητα ανάμεσα σε…
Ελισάβετ Αϊνατσιόγλου- Τζόζεφ Ενακαρίρε
Όλοι περίμεναν πως λόγω κορμοστασιάς και με δεδομένο ότι οι κόντρες της με τον Τσανγκ εντάσσονται στην κατηγορία «Αίμα κι άμμος» θα κάνει παπάδες στην άμμο του beach soccer. Αμ δε- η ποδοσφαιρική ζωή αποδείχτηκε bitch: η Ελισάβετ δεν έβρισκε την μπάλα ούτε με αίτηση από τον πρόεδρο της διοργανώτριας αρχής (Τανιμανίδης) και παρά τις προσδοκίες περί «Πάνθηρα», αποδείχτηκε γατάκι. Όπως ακριβώς, δηλαδή, και ο Τζόσεφ Ενακαρίρε στον Παναθηναϊκό…
Κώστας Αναγνωστόπουλος- Κόφι Αμπονσά
Ο τίμιος, όχι-και-τόσο-αγαθός, Κώστας μπορεί να τα έδωσε όλα στον αγωνιστικό χώρο κάνοντας αισθητή την παρουσία του στον εαυτό του, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για μισθοφόρο- θα μπορούσε, δηλαδή, με το κατάλληλο ποσό να φορέσει τη φανέλα των διάσημων. Κάτι σαν τον Κόφι Αμπονσά, δηλαδή, που έπαιξε σε Πανελευσινιακό, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Αιγάλεω, Απόλλωνα Καλαμαριάς, στο 3ο ΚΑΠΗ Περιστερίου, στο 6ο δημοτικό σχολείο Ηλιούπολης, στο εργασιακό πρωτάθλημα με τους εργαζομένους της ΔΕΗ, στο πρωτάθλημα πολυκατοικίας με τον 3ο όροφο κ.α…
Πάνος Αργιανίδης- Μίκαελ Εσιέν
Ως γνώστης του ευρύτερου αθλητικού χώρου (μάνατζερ ράγκμπι γαρ…), είναι βέβαιο πως αν αγωνιζόταν θα έβγαζε μάτια (τα δικά του), αλλά… Αλλά άτιμος τραυματισμός που έχει διαρκέσει περισσότερο κι από τον εκατονταετή πόλεμο: ο Πάνος της καρδιάς μας αναγκάστηκε να μείνει τραυματίας στα πιτς, θυμίζοντας τον τεράστιο Μίκαελ Εσιέν που (κα)μία έπαιζε- 24 καθόταν…
Κωνσταντίνος Βασάλος- Νιρέν Ντεμπά
Έπρεπε να το περιμένουμε: ο Κωνσταντίνος είναι, λόγω σωματοδομής, «άγαλμα» και δικαίωσε πέρα ως πέρα αυτό τον χαρακτηρισμό, καθώς δεν κουνιόταν με τίποτα. Μπορεί να ήταν τίμιος, να πάλευε, όμως στην τελική προσπάθεια χρειαζόταν τέρμα του American Football για να βρει δίχτυα. Σαν τον Νιρέν Ντεμπά, δηλαδή, ο οποίος το 2004 στον Παναθηναϊκό είχε κλοτσήσει 2004 ευκαιρίες για να σκοράρει μόνος του σε κενή εστία, με τον τερματοφύλακα στην εξέδρα, τους αμυντικούς να κάνουν καθιστική διαμαρτυρία και το goal-line technology να δείχνει εκ των προτέρων “GOAL”…
Ελένη Δάρρα- Αμπντεσλάμ Ουαντού
Ελένη- ένα όνομα, ένας ποδοσφαιρικός θρύλος: το κορίτσι που απέδειξε εμπράκτως πως μπορείς να είσαι πέρα από τσεκούρι κι όλη η υπόλοιπη εργαλειοθήκη, κόντεψε να τραυματίσει ακόμα και τους εικονολήπτες στον Άγιο Δομήνικο. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην Αγγλία προ εικοσαετίας, καθώς σέντραρε περισσότερο κι από τον Μπέκαμ, ενώ στ’ ανασταλτικά της καθήκοντα θύμισε τον έναν, τον τεράστιο, τον αξεπέραστο Αμπντεσλάμ Ουαντού του Ολυμπιακού: περισσότερες πιθανότητες είχε να σε σταματήσει η κακή σου η μοίρα, παρά ο Μαροκινός στόπερ…
Σάρα Εσκενάζυ- Φέλιξ Μπόρχα
Εντάξει, μπορεί να συμβεί στον καθένα: ξεκινάς να παίξεις ποδόσφαιρο, μπερδεύεις τ’ αθλήματα και καταλήγεις να παίζεις μπάσκετ. Η Σάρα «πόσταρε» συνεχώς παίζοντας με πλάτη στο καλάθι τέρμα και το μόνο που χρειαζόταν ήταν έναν Διαμαντίδη να της δίνει την μπάλα στο σωστό σημείο μετά το pick and roll. Άπαντες περίμεναν από αυτήν να σκοράρει σαν τον Φέλιξ Μπόρχα όταν ήρθε στον Ολυμπιακό, όμως αποδείχτηκε κι αυτή «Κόμπρα του Ισημερινού»: ήταν η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα μαζί.
Μάριος Ιωαννίδης- Κώστας Μαλέκκος
Η κυπριακή απάντηση στον Forrest Gump: ο Μάριος έτρεχε προς πάσα κατεύθυνση ασταμάτητα καλύπτοντας κάθε κόκκο άμμου στο γήπεδο, όμως καθυστερούσε αισθητά σε όλα του τα ραντεβού με την μπάλα, με αποτέλεσμα αυτή να παίρνει τα μπογαλάκια της και να φεύγει. Κάτι σαν τον συμπατριώτη του Κώστα Μαλέκκο, δηλαδή, ο οποίος ήρθε στον Παναθηναϊκό το 1997, έτρεξε περίπου 6 φορές το γύρο της γης, όμως την στρογγυλή θεά την συνάντησε τυχαία μια φορά στ’ αποδυτήρια. Πέραν αυτού, η σχέση τους παρέμενε πεισματικά ψυχρή…
Ειρήνη Κολιδά- Μάρκο Νε
Συμπαθητική σε σχέση με τους συμπαίκτες της, έδωσε όλο της το είναι, όμως με την τεχνική η Ειρήνη βρίσκεται σε ξεκάθαρο πόλεμο. Αν ο όρος «ατσούμπαλος» έψαχνε το απόλυτο παράδειγμά του, μόλις βρήκε τη φωτογραφία του για το ποδοσφαιρικό λεξικό: η Ειρήνη θύμισε τον Μάρκο Νε που υπέγραψε στον Ολυμπιακό το 2006 για ν’ αποτελέσει τον διάδοχο του Γιαγιά Τουρέ, όμως ο Ιβοριανός μέσος αγωνιζόταν σαν το μικρό όνομα του Τουρέ. Ναι, ναι: σαν γιαγιά.
Ορέστης Τσανγκ- Γιοχέι Καζιγιάμα
Φιγούρα να φαν και οι κότες απ’ όλα τα κοτέτσια της γης κι από ουσία τίποτα: ο Ορέστης Τσανγκ γέμισε τον κόσμο προσδοκίες με τα τσαλίμια του, όμως μπορεί το λάδι να ήταν πολύ, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Ο, κινέζικης καταγωγής, Τσανγκ έφερε στο νου τον γίγαντα Ιάπωνα Καζιγιάμα, ο οποίος ήρθε στον Παναθηναϊκό και ανάγκασε μέσα σε ένα εξάμηνο τους πάντες να κάνουν χαρακίρι με την απόδοσή του. Εντάξει, δεν τον αδικούμε τον Ορέστη- το παιδί προφανώς σκεφτόταν πώς θα κερδίσει την ασυλία για να ψηφίσει την Ελισάβετ. Πού μυαλό για μπάλα…
Bonus material: Μπο- Ερίκ Ραμπεσαντρατανά
Μιλάμε, εμφανώς, για πολλά κιλά μπάλα…