Όχι, τούτη τη φορά δεν πρόκειται περί των γνωστών δημοσιογραφικών υπερβολών- πράγματι, σ’ ένα υποθετικό σπριντ 100 μέτρων ο επιτάφιος θα τους άφηνε πίσω τουλάχιστον 30 μέτρα (και με τους πιστούς να περνάνε από κάτω καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα).
Για να μη συμβεί αυτό και να κερδίσουν οι ποδοσφαιριστές θα έπρεπε να συντελεστεί θαύμα αντίστοιχο της Ανάστασης, όμως όπως όλοι ξέρουμε τα θαύματα σπανίζουν στις μέρες μας. Επομένως…
Επομένως, το να ισχυρίζεται κανείς πως αυτοί οι συγκεκριμένοι 7 ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα είναι πιο αργοί κι από την ίδια την καθυστέρηση και το μοναδικό ηχητικό soundtrack που θα ταίριαζε στα σπριντ τους είναι η φωνή του Νίκου Χατζηνικολάου όταν λέει τις ειδήσεις, δεν είναι καθόλου τραβηγμένο από τα μαλλιά.
Πάμε να τους δούμε και θα καταλάβετε.
Με το πάσο μας, φυσικά- δεν πρόκειται να πάνε πουθενά…
1) Ντάνιελ Τόζερ
Έστω ότι ο Ούγγρος (που έπαιξε μια διετία στα μέρη μας, 2006-2008, με τη φανέλα της ΑΕΚ) έμπαινε στο Survivor. Κι έστω, σαν φύσει μαχητικό παιδί που είναι, πήγαινε στην ομάδα των Μαχητών. Έστω, επίσης, ότι η μοίρα τα έφερνε έτσι και αγωνιζόταν κόντρα στη Λάουρα με το σκορ στο 9-9.
Ξέρετε τι θα γινόταν; Θα έχανε. Ναι, οι Διάσημοι θα έπαιρναν τη νίκη χάρη στη Λάουρα, η οποία συγκριτικά με τον Τόζερ θυμίζει Γιουσέιν Μπολτ που έχει φάει καυτερή πιπεριά και πήρε τους δρόμους.
Ακριβώς: τόσο αργός ήταν.
2) Ιγκόρ Μπίσκαν
Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ πως ήξερε 100 καντάρια μπάλα (άλλωστε, διάολε, πριν τον Παναθηναϊκό έπαιζε στη Λίβερπουλ), ούτε πως ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής στο χώρο της μεσαίας γραμμής.
Όμως, το να βλέπεις τον Κροάτη να τρέχει ήταν μια επίπονη, για τα μάτια, διαδικασία: ο Μπίσκαν σου έδινε την αίσθηση πως κινείται μονίμως μέσα σ’ ένα βάζο γεμάτο μέλι και δυσκολευόταν να φέρει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.
Εν τέλει, όσοι ήθελαν να τον καμαρώσουν να σπάει το φράγμα του ήχου, έμειναν με τη γλύκα.
3) Ερίκ Ραμπεσαντρατανά
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιάζουσα περίπτωση: όταν ήρθε στην ΑΕΚ το 2001 μετά πολλών επαίνων λόγω έντιμου πρότερου ποδοσφαιρικού βίου (Παρί Σεν Ζερμέν), όλοι περίμεναν πως θα έχουμε να κάνουμε με έναν βράχο.
Και ο Γάλλος ήταν αυτό ακριβώς: βράχος. Μόνο που ουδείς σκέφτηκε πως οι βράχοι δεν κινούνται. Επομένως, δεν μπορεί κανένας να του ζητήσει τα ρέστα: ο Έρικ δεν πήγαινε, κυριολεκτικά, βήμα.
Εξαιρείται η περίπτωση που ο ντελιβεράς με τα πιτόγυρα του χτυπούσε την πόρτα. Τότε γινόταν ο μπιπ- μπιπ.
4) Χόρχε Μπερμούδες
Ο Κολομβιανός αμυντικός φόρεσε τα ερυθρόλευκα το 2001 (είχε ξεκινήσει την προσπάθεια να βάλει τη φανέλα από το 2000, γιατί δεν τον έλεγες και «φως» για να κινείται με την αντίστοιχη ταχύτητα) και στις 9 ολόκληρες εμφανίσεις του μέχρι το 2003 πρόλαβε ν’ αφήσει το στίγμα του ως ο πρόγονος του Μπο.
Γιατί, ναι: μέχρι να πάει από το ημικύκλιο του κέντρου στη μεγάλη περιοχή ο Μπερμούδες, εσύ προλάβαινες να πας κολυμπώντας μέχρι τις Βερμούδες και να γυρίσεις πίσω στον Πειραιά.
Με πεταλούδα.
5) Φερνάντο Γκαλέτο
Δεν ήταν απλός παίκτης, ήταν παικταράς: ο Αργεντινός αμυντικός μέσος του Τριφυλλιού την τριετία 1999-2002 ανάγκασε πολλούς φιλάθλους να μείνουν με το στόμα ανοιχτό με τα όσα έκανε εντός των τεσσάρων γραμμών.
Βέβαια, σταδιακά αυτό το ανοιχτό στόμα μετατρεπόταν σε ατελεύτητο χασμουρητό, μιας και ο Γκαλέτο δεν ήταν ακριβώς σφαίρα- περισσότερο θύμιζε φτερό του μπάντμιντον που όσο δυνατά κι αν το χτυπούσες, αυτό δεν έλεγε να πιάσει με τίποτα ταχύτητα άνω των 2 χλμ./ μιλένιουμ.
Τιτάν-ασ’ τα να πάνε το διάολο.
6) Ίλια Ίβιτς
Σκόρερ ολκής- το απέδειξε, άλλωστε, τόσο με τη φανέλα του Ολυμπιακού, όσο και με του Άρη και της ΑΕΚ. Μπορούσε να βάλει την μπάλα στα δίχτυα με χίλιους και έναν τρόπους. Σκεφτόταν πιο γρήγορα κι από τη σκιά του πριν «εκτελέσει».
Αυτό το τελευταίο, όμως, ήταν το μοναδικό γρήγορο που έκανε. Γιατί, κατά τ’ άλλα, όταν έβλεπες τον Ίβιτς να τρέχει νόμιζες ότι κάποιος τον έχει βάλει στο VLC σε ταχύτητα x0.25. Στην αρχή ενός σπριντ του Ίλια μπορούσες να είσαι φέρελπις μαθητής του νηπιαγωγείου και στο τέλος του να έχεις βγει στη σύνταξη- και μάλιστα με συμπληρωμένα όλα τα χρόνια, όχι πρόωρη.
Η φράση «πιο αργός, πεθάνεις» είναι πέρα για πέρα σωστή και συμφωνούν όλοι.
Με τα χ-Ίλια.
7) Βασίλης Τσιάρτας
Η ελληνική απάντηση σε όλους τους παραπάνω- ο άνθρωπος του χρυσού μεταλλίου: ο Τσιάρτας ήταν πραγματικός αρτίστας στο χορτάρι και είχε το κορυφαίο, ίσως, αριστερό πόδι που έχουμε δει ποτέ στα γήπεδα της Α΄ Εθνικής.
Σαν «καλλιτέχνης», όμως, ήθελε το χρόνο του για να δημιουργήσει. Πολύ χρόνο. Εντάξει, πάρα πολύ χρόνο. Οk, ok: χρόνια, όχι «χρόνο»: ο άσος της ΑΕΚ θύμιζε πλάνο του Αγγελόπουλου- μπορούσες να τον βλέπεις στο ίδιο σημείο με τις ώρες, καθώς το να κουνηθεί και να πάει από το Α στο Β έμοιαζε με σενάριο ακραίας επιστημονικής φαντασίας.
Η έλλειψη ταχύτητας ήταν για τον Τσιάρτα κάτι φυσιολογικό.
Σα να βάζει να πιει οποιοσδήποτε άλλος ένα ποτήρι νερό.