Παρά τη μικρή του διάρκεια, ήταν ένα σήριαλ με τα όλα του: είχε τον κεντρικό, «δραματικό» πρωταγωνιστή (Μάντζαρης), είχε την απαραίτητη παρασκηνιακή πλοκή (συναντήσεις με το «αντίπαλο» στρατόπεδο εν μέσω τελικών), είχε την κορύφωση («Συμφώνησε μ’ εμάς και μετά άλλαξε γνώμη!»), είχε την ανατροπή («Ο Βαγγέλης θα συνεχίσει για τα επόμενα 3 χρόνια να φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού»), ενώ τα πάντα συνέβησαν με φόντο χιλιάδες ευρώ που χόρευαν πίσω από το κεφάλι του κεντρικού ήρωα (τα χρήματα, δηλαδή, των Αγγελόπουλων και του Γιαννακόπουλου).
Τελικά, το «Με λένε Βαγγέλη: αυτή είναι η ομάδα που θα παίξω του χρόνου» έληξε με happy end για τη πλευρά του Ολυμπιακού, ενώ άφησε αυτήν του Παναθηναϊκού να «βράζει» κάνοντας λόγο για αθέτηση συμφωνίας.
Όταν καταλάγιασε ο ντόρος από την παραμονή του Έλληνα πλέι- μέικερ στον Πειραιά, πολλοί άρχισαν τη προσπάθεια αποδόμησης του παίκτη λέγοντας πως τα 800.000+ ευρώ που θα παίρνει ετησίως είναι πάρα πολλά γι’ αυτόν (παραβλέποντας, φυσικά, πόσο πολύτιμο εργαλείο είναι για τους Ερυθρόλευκους).
Ωστόσο, σας έχουμε νέα: από την Ελλάδα έχουν περάσει παίκτες χειρότεροι (βάσει της προσφοράς τους) από τον Μάντζαρη που πήραν, όμως, πολύ περισσότερα από τον 27χρονο γκαρντ.
Να, για παράδειγμα…
Τόνι Ντελκ, 2006-2007 Παναθηναϊκός
Ήρθε στο «Τριφύλλι» χάρη στα… μαγικά του Θανάση Γιαννακόπουλου, ο οποίος (φημολογείται ότι) είπε στον Ομπράντοβιτς «Εγώ στον παίρνω, εσύ άμα θέλεις μην τον βάζεις!».
Και, πράγματι, επιτεύχθηκαν και τα δύο: και ο Θανάσης τον πήρε δίνοντας στον Mr. Basketball κοντά 1.500.000 δολάρια και ο Ζοτς δεν τον έβαζε να παίξει σχεδόν ποτέ.
Ο Ντελκ ήρθε στον Παναθηναϊκό με τις δάφνες του παίχτη που έχει σκοράρει 50 πόντους σε ματς του ΝΒΑ, όμως στην Ελλάδα σ’ έκανε ν’ αναρωτιέσαι αν μπορεί να βάλει έστω κι ένα δίποντο. Ένα λέι απ. Χωρίς αντίπαλο. Στο ζέσταμα. Με τους υπόλοιπους παίκτες να κάνουν διατάσεις. Και να μην τον κοιτάζει κανείς.
Μπορεί οι Πράσινοι να έκαναν το τρεμπλ εκείνη την χρονιά (2007), όμως ο Τόνι ποτέ δεν δικαίωσε τα λεφτά που πήρε.
Τουλάχιστον έφυγε σαν κύριος- με το “π” από το «Παλτό» κεφαλαίο.
Ρομπέρτας Γιαφτόκας, 2006-2007 Παναθηναϊκός
Παρεμφερής περίπτωση με τον Ντελκ: ο Θανάσης τον ήθελε σαν τρελός και τον έφερε στην ομάδα (επίσης με συμβόλαιο… Ντελκ), ο Ομπράντοβιτς δεν τρελαινόταν σε βαθμό που να συζητείται εντόνως ο εγκλεισμός του στο άσυλο ανιάτων κάθε φορά που έβλεπε τον Λιθουανό και, κάπως έτσι, τα πολλά λεφτά πήγαν με μαθηματική ακρίβεια στον κάλαθο των αχρήστων (σ.σ. αυτό το «αχρήστων» θυμίζει έντονα το παρατσούκλι του Ρομπέρτας στον ΠΑΟ).
Μπορεί στη Λιέτουβος Ρίτας και στην Εθνική της πατρίδας του να ήταν σούπερ, όμως στην Ελλάδα έπαιξε λίγο και τις περισσότερες φορές δεν βλεπόταν ούτε μετά την κατάποση δύο Βόσπορων από βότκα.
Μετά από μόλις μία σεζόν έφυγε κακήν κακώς.
Και, μεταξύ μας, καλώς.
Τζέισον Καπόνο, 2012-2013 Παναθηναϊκός
«Δεν τον θέλω- θα τον πάρεις» part 3: ο Αργύρης Πεδουλάκης στην πρώτη του παρουσία στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν πέταξε ακριβώς από τη χαρά του μόλις του… ανακοινώθηκε πως έρχεται στην ομάδα ο δύο φορές νικητής του διαγωνισμού τρίποντων στο ΝΒΑ.
Ο Καπόνο πήρε βασιλικό, για τα δεδομένα της εποχής, συμβόλαιο (εκεί γύρω στα 850.000 ευρώ), έπαιζε παραπάνω απ’ όσο θα ήθελε ακόμα και ο ίδιος ο Πεδουλάκης, όμως δεν έβγαλε ακριβώς μάτια- εκτός κι αν λογίζεται ως βγάλσιμο το γεγονός πως οι φίλοι του Παναθηναϊκού ήθελαν να ξεριζώσουν τους αμφιβληστροειδείς τους τις περισσότερες φορές που πατούσε παρκέ.
Πρόλαβε και πήρε το κύπελλο Ελλάδας τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, όμως μετά- δυσαρεστημένος από τον χρόνο συμμετοχής του- μάζεψε τα πράγματά του και επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου και βρήκε συμβόλαιο… πουθενά.
Μοιραία, σταμάτησε το μπάσκετ.
Πολλοί είπαν πως αυτό ήταν το σπουδαιότερο τρίποντο της καριέρας του.
Ροντ Χίγκινς, 1992-1993 Ολυμπιακός
Ήταν, το μακρινό 1992, η αθλητική είδηση του καλοκαιριού: σε μια εποχή που οι NBAers δεν έρχονταν στην Ευρώπη ακριβώς σωρηδόν, ο Ολυμπιακός- που τότε ετοίμαζε τη αντεπίθεσή του για να «γκρεμίσει» την παντοκρατορία της μπασκετομάνας Θεσσαλονίκης- κατάφερε να φέρει τον «τίμιο», αγωνιστικά, Ροντ Χίγκινς που είχε παίξει στο πλάι του Τζόρνταν στο Σικάγο το 1986.
Με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής ο Αμερικάνος στοίχισε περίπου όσο η Άρτα μαζί με ένα μέρος των Ιωαννίνων (περισσότερα, εν ολίγοις, από τον Μάντζαρη), όμως μετά από μόλις 6 παιχνίδια τον ρώτησαν οι Ερυθρόλευκοι αν βλέπει το “Exit” που γράφει στο ΣΕΦ, εκείνος είπε «φυσικά» και αυτό ήταν- τον έδιωξαν από την ομάδα για χάρη του Ουόλτερ Μπέρι.
Το λες και “extreme makeover” προς το καλύτερο…
Τζος Τσίλντρες, 2008-2010 Ολυμπιακός
Όχι, δεν ήταν κακός παίκτης- όχι. Ωστόσο, δεν ήταν και εξωπραγματικός παίκτης– όπως θα «επέτασσε» το συμβόλαιο των 6 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο (μισό να βρούμε το θαυμαστικό… εδώ είμαστε: !!!!!) που υπέγραψε με τον Ολυμπιακό, στη μεγαλύτερη «τρέλα» των Αγγελόπουλων.
Ο Αμερικάνος την πρώτη χρονιά αδυνατούσε να καταλάβει τις διαφορές ΝΒΑ και Ευρώπης και τα έκανε τόσο συχνά- πυκνά μαντάρα, που ακόμα και ο όρος «μαντάρα» ήταν ανεπαρκής για να περιγράψει την απόδοσή του.
Τη δεύτερη σεζόν (2009-2010) ήταν σαφώς καλύτερος, έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας κόντρα στην Μπαρτσελόνα, όμως και πάλι μιλάμε για 6 εκατομμύρια δολάρια.
ΕΞΙ.
Θα περίμενε κανείς πως ο Τζος θα έπαιρνε από τον χέρι τον Ολυμπιακό και θα τον οδηγούσε σε κάνα δυο triple-crowns. Αντ’ αυτού, είδε έναν απλά συμπαθητικό παίκτη (υπολογίζοντας και τις δυο χρονιές που φόρεσε τα Ερυθρόλευκα).
Κάπως έτσι, με το «6» έφεξαν μόνο δύο πράγματα.
Το δεύτερο είναι ο τραπεζικός λογαριασμός του Τσίλντρες.