Ο Παναθηναϊκός των αγώνων κόντρα στη Φενέρμπαχτσε κι εκείνος στα ματς με τον Ολυμπιακό ήταν η ίδια ομάδα. Ίδιος προπονητής, ίδιοι παίκτες, ίδια διοίκηση, ίδιοι οπαδοί. Κανένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα ενός συλλόγου δεν είχε προλάβει να αλλάξει. Κι όμως η μεταμόρφωση ήταν τόσο διακριτή που θα μπορούσε κανείς να της δώσει ακόμη και μεταφυσική υπόσταση. Αλλά τα θαύματα στο μπάσκετ είναι σπάνια. Και όταν συμβαίνουν, συνήθως έχουν ορθολογική εξήγηση.
Για τους πράσινους το ζητούμενο μιας επόμενης μέρας που τους βρίσκει έχοντας «αποκαταστήσει» την τάξη που τους θέλει κυρίαρχη δύναμη εντός των συνόρων, είναι να το… ξεχάσουν. Να απολαύσουν την επιτυχία τους, μεν, αλλά να θυμηθούν ότι με βάση την ιστορία και την τροπαιοθήκη τους, άλλες «αρένες» -εκτός των τειχών- είναι εκείνες που τους καθορίζουν. Με λίγα λόγια, για τον οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις από τον Ολυμπιακό, το «σπάσιμο» του ΣΕΦ ή το ελληνικό πρωτάθλημα. Πράγμα που βεβαίως ισχύει και για τους ερυθρόλευκους. Είναι τέτοια τα μεγέθη τους που δεν δικαιούνται να αναλώνουν όλο το κεφάλαιό τους στις μεταξύ τους κόντρες.
Το «εξάστερος» είναι ένα έξυπνο, αλλά πια ξεπερασμένο προσωνύμιο για το τριφύλλι. Και 5 χρόνια χωρίς παρουσία σε Final-4 πολλά. Πάρα πολλά.
Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα «τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για να επανέλθει στον ευρωπαϊκό θρόνο» είναι «Παύλο Γιαννακόπουλο, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρη Διαμαντίδη». Ο εντυπωσιακός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η φετινή σεζόν έδειξε όμως πως κανείς δεν κέρδισε μένοντας εγκλωβισμένος στο παρελθόν του. Το νταμπλ την επόμενη σεζόν της αποχώρησης του μεγαλύτερου συμβόλου στην ιστορία του συλλόγου το μαρτυρά περίτρανα. Και οφείλεις να σεβαστείς τους ανθρώπους που το κατάφεραν.
Επομένως το πρώτο βήμα μέχρι το Βελιγράδι είναι η διατήρηση του κορμού της ομάδας.
Εκείνων των παιδιών που διασύρθηκαν στο ΣΕΦ στο ματς του πρώτου γύρου. Που δυσκολεύονταν να πάρουν εκτός έδρας νίκη στην Euroleague. Που τερμάτισαν 4οι στην κανονική περίοδο κερδίζοντας το πλεονέκτημα. Που υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα της Φενερ. Που γύρισαν με περισσότερα του ενός μεταφορικά μέσα από την Κωνσταντινούπολη. Που πήραν το Κύπελλο με μεγάλα «διπλά». Που έκλεισαν στόματα κόντρα στον Ολυμπιακό και μετά τα έσπασαν στα μπουζούκια. Χρειάζεσαι, δηλαδή, την ομάδα έτσι όπως αυτή γαλουχήθηκε και σμιλεύτηκε μέσα από τα σκαμπανεβάσματα μιας παλαβής σεζόν. Μέσα από αυτό το ρόλερ-κόστερ δημιουργήθηκε ο τωρινός Παναθηναϊκός, που ελάχιστα μοιάζει με εκείνον του παρελθόντος, αλλά ακόμη κι έτσι έχει βρει μια φόρμουλα επιτυχίας.
Όταν ο Πασκουάλ αξιολόγησε πλήρως το ρόστερ και πάντρεψε τις δικές του τακτικές στην επίθεση, με την αθλητικότητα των παικτών του και τη δυνατότητά τους στην επιθετική άμυνα, βρέθηκε η ζητούμενη χημεία.
Και η χημεία είναι το μοναδικό πράγμα (μαζί με την εμπειρία) που δεν αγοράζεται στον αθλητισμό. Υπό αυτή την έννοια, προς το συμφέρον του τριφυλλιού είναι η παραμονή των περισσότερων περσινών θριαμβευτών, που μέχρι να γίνουν τέτοιοι θεωρήθηκαν περίπου τελειωμένοι. Αυτό σημαίνει πως Σίνγκλετον, Γκιστ, Φώτσης έχουν θέση στην ομάδα της επόμενης μέρας. Ειδικά για τον τελευταίον, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που αρμόζουν στην ιστορία, την προσφορά και την ιδιοσυγκρασία του. Στον παρορμητικό και απρόβλεπτο (ξεκινώντας από τη διοίκηση) Παναθηναϊκό, η ήρεμη δύναμη που εγγυάται η «σημαία» σε παρκέ και αποδυτήρια, είναι προαπαιτούμενο και ασφαλιστική δικλείδα. Παράλληλα, η παραμονή -χωρίς μα και μου- δύο εκ των… ανταρτών του πούλμαν θα περάσει και το μήνυμα πως εφόσον ο καθένας κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν υπάρχει χώρος για εκδικητικές καταστάσεις και ρεβανσισμούς.
Το μέγα θέμα που έχει να διαχειριστεί ο Πασκουάλ ακούει στο όνομα Μάικ Τζέιμς.
Εφόσον αποφασίσει (συνυπολογίζοντας τις οικονομικές απαιτήσεις του παίκτη) να τον διατηρήσει στο ρόστερ, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο ώστε ο Αμερικανός να παρουσιάζει με μεγαλύτερη συχνότητα το πρόσωπο των δύο τελευταίων αγώνων πλέι οφ. Για να συμβεί αυτό, ο Καταλανός θα πρέπει να περιορίσει το χρόνο που κρατά την μπάλα στα χέρια του ο «natural». Να τον φέρνει σε επαφή μαζί της όταν πρέπει να εκτελέσει και όχι όταν απαιτείται δημιουργία. Ακόμη και εκείνοι που παίζουν κυρίως για τον εαυτό τους μπορούν να γίνουν χρήσιμοι στο σύνολο όταν χρησιμοποιηθούν σωστά. Επομένως η απόκτηση ενός περιφερειακού που θα είναι κατά βάση πλέι μέικερ και θα μπορεί να λειτουργεί συμπληρωματικά με τους υπόλοιπους (Καλάθη, Τζέιμς, Παππά, Μποχωρίδη, εάν παραμείνει). Ιδανικά, θα έπαιρνε στο ρόστερ τη θέση του Φελντέιν, που στα χρόνια της παρουσίας του με την πράσινη φανέλα έδειξε πως έχει «ταβάνι» χαμηλότερο του «Εξάστερου».
Η ανάγκη απόκτησης ενός παίκτη με τέτοια χαρακτηριστικά ήταν εμφανής από πέρυσι κιόλας, αλλά δεν καλύφθηκε ποτέ.
Η εξαφάνιση αυτής της… ανορθογραφίας θα συνιστούσε μια καλή αρχή για τις φετινές προσθήκες. Ενώ το επόμενο βήμα αφορά επίσης περσινό χρωστούμενο κι έχει να κάνει με τη θέση του σέντερ. Τα ελαφρά σχήματα με Γκιστ, Σίνγκλετον και η προσπάθεια «συντήρησης» του… μοναχικού Μπουρούση δεν θα σώζουν για πάντα τον Παναθηναϊκό. Το κενό ενός ψηλού που, με απλά λόγια, να μπορεί να παίρνει ριμπάουντ και να καρφώνει ή να μην επιτρέπει στον προσωπικό του αντίπαλο να το κάνει, είναι θεόρατο. Η διαπίστωσή του είναι το εύκολο σκέλος της υπόθεσης. Η εξεύρεση ενός τέτοιου, όχι. Ευρωπαίοι με τέτοια χαρακτηριστικά σπανίζουν και όταν βρίσκονται, προτιμούν το NBA. Επομένως, εδώ είναι που το τμήμα σκάουτινγκ οφείλει να δουλέψει περισσότερο από κάθε άλλη περίπτωση. Ένας τέτοιος ποιοτικός… και κανονικός σέντερ είναι παραπάνω από απαραίτητος και σε ένα σύνολο με τα χαρακτηριστικά των πρασίνων, θα μπορούσε να μετατραπεί σε σημείο αναφοράς.
Για το τέλος μένει το… παράπονο για τον Χαραλαμπόπουλο, του οποίου η μικρή εξέλιξη πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πλέον είναι το τρίτο καλοκαίρι που γίνεται η ίδια κουβέντα περί αξιοποίησής του. Ο Πασκουάλ περνά από την ίδια διαδικασία στην οποία είχαν μπει Πεδουλάκης και Τζόρτζεβιτς. Το θα κάνουν με τον πιτσιρικά που δεν είναι πια τόσο πιτσιρικάς όσο ήταν. Συνεχίζει, όμως, να είναι πολλά υποσχόμενος και κεφάλαιο που δεν γίνεται να απαξιώσεις εύκολα. Ίσως το καλύτερο και για τις δύο πλευρές να είναι ένας προσωρινός χωρισμός. Ο Βασίλης να βρεθεί ξανά σε ένα περιβάλλον που θα νιώθει σημαντικός και θα βρει τον χρόνο που θα του επιτρέψει να ενηλικιωθεί επιτέλους μπασετικά και ο Παναθηναϊκός έναν παίκτη που μαζί με τον Ρίβερς, θα «κουμπώσουν» στη θέση «3». Δύσκολη απόφαση, αλλά κάποιος πρέπει να την πάρει. Ο ΠΑΟΚ του Παπαθεοδώρου (που ακούγεται πως τον θέλει) ίσως να είναι η μεγάλη ευκαιρία του.
Οπότε με έναν άσο, ένα τριάρι κι ένα σέντερ ο Παναθηναϊκός θα στεφθεί ξανά πρωταθλητής Ευρώπης;
Η απάντηση είναι πως ακόμη κι έτσι η κατάκτηση της κορυφής παραμένει εξαιρετικά φιλόδοξος και αμφίβολος στόχος. Ιδιαίτερα όταν όλα κρίνονται σε ματς και 72 ώρες, όσο διαρκεί ένα F-4. Ο αυτοσκοπός είναι, όμως, το να βρεθείς εκεί και να διεκδικήσεις τις πιθανότητες που σου αναλογούν. Πέρυσι η ομάδα βρέθηκε -στη θεωρία- πολύ κοντά. Ένα βήμα πριν. Ωστόσο η πραγματική απόσταση φάνηκε πως ήταν μεγαλύτερη. Κατά τη διάρκεια των πλέι οφ ένα μέρος της καλύφθηκε. Το τριφύλλι και οι παίκτες του έμαθαν και πια ξέρουν τι σημαίνει να κερδίζουν. Τι σημαίνει να ανατρέπουν προγνωστικά, έδρες, διαφορές. Με αυτήν την κληρονομιά στο dna τους και με μετρημένες προσθήκες, έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν στο δρόμο των επιτυχιών. Ένα δρόμο που μπορεί να τους βγάλει μέχρι το Βελιγράδι. Το ζητούμενο είναι να φτάσουν ξανά στο μέρος και στην εποχή που γεννά πρωταθλητές, φτιάχνει μύθους και χαρίζει αστέρια.