Η εικόνα του Γιάννη Μπουρούση να παλεύει μόνος του με την πολύ πιο διαφημισμένη front line του Ολυμπιακού αλλά και όσα ακολούθησαν στο γλέντι τίτλου στα μπουζούκια, έφεραν πιο κοντά τον διεθνή σέντερ στις καρδιές των φίλων της ομάδας. Υπό αυτή την έννοια, ίσως τους κακοφάνηκε η απόφασή του για φιλικό, πολιτισμένο και συναινετικό διαζύγιο. Βέβαια, πολλοί από αυτούς είχαν την ίδια έκφραση στο πρόσωπό τους και ανάλογη αντίδραση ακριβώς ένα χρόνο πριν. Όταν δηλαδή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τα «έσπρωχνε» για να τον ντύσει τα πράσινα.
Μια δύσκολη σχέση
Δεν είναι μυστικό πως η εξέδρα είχε τους ενδοιασμούς της για τον Γιάννη. Η προϋπηρεσία του στον «αιώνιο», το περίφημο «ρε Μπουρούση 10 μέρες έλεγες», αλλά και άλλα που δεν είναι του παρόντος, είχαν παίξει τον ρόλο τους. Ωστόσο -και παρά τις εμφανίσεις του που δεν έπειθαν σε σχέση με τα «μαγικά» στην Μπασκόνια- στάθηκαν στο πλευρό του. Προς τιμή τους. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όμως, η απουσία του Μπουρούση είναι πλήγμα, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους. Με ένα χρόνο παραπάνω στην πλάτη του, δύσκολα θα μπορούσε να επανέλθει στα εξωπραγματικά στάνταρντς της Ισπανίας. Αυτό που θα λείψει είναι η εμπειρία στη διαχείριση του εαυτού του σε απαιτητικές καταστάσεις (όπως τα πλέι οφ) και ο σεβασμός που είχε στα αποδυτήρια.
Ο Βουγιούκας είναι σε θέση να προσφέρει ανάλογα νούμερα σε ό,τι αφορά τη στατιστική αποτύπωση, ίσως όχι όμως στα υπόλοιπα. Σαφώς έχει διαφορετικό στάτους και ειδικό βάρος. Επιπρόσθετα, αποκτήθηκε ο Όγκαστ που ήρθε να προσθέσει μούσκουλα κι έναν τύπο που να μπορεί να παίξει με φάτσα στο καλάθι. Και φυσικά ανανέωσε ο Γκιστ που… Που «Γκιστ… Γκιστ… Γκιστ… Γκιστ», όπως λέει και η ανακοίνωση. Που είναι «δικό μας παιδί», που μπορεί να βοηθήσει σε άμυνα και επίθεση ή να αναλάβει ειδικές αποστολές τύπου μαρκάρισμα Σπανούλη. Και μετά από όλα αυτά, προκύπτει το ερώτημα: Αν ήσουν ο Πασκουάλ τι θα διάλεγες; Να φέρεις έναν παιχταρά ψηλό και να αποκτήσεις έναν συμπληρωματικό κοντό ή το αντίθετο;
Οι μεγάλες αλήθειες
Οι ποιοτικοί ψηλοί που κάνουν τη διαφορά είναι δυσεύρετοι στην Ευρώπη. Ακόμη κι όταν κανένας τέτοιος προβάλλει πού και πού, είναι θέμα χρόνου να ενδιαφερθεί γι’ αυτόν το NBA. Η περίπτωση του Νίκολα Μιλουτίνοφ που αρχικά στο ΣΕΦ αντιμετωπιζόταν με… συμπάθεια (για να το πούμε κομψά) και τώρα συζητάει με τους Σπερς, είναι απολύτως χαρακτηριστική.
Αντίθετα και οι δύο όχθες του Ατλαντικού είναι πολύ πιο γεμάτες από παίκτες με τα χαρακτηριστικά που ψάχνει ο Παναθηναϊκός για την περιφέρειά του. Έτσι κι αλλιώς η εκούσια αποχώρηση του Μάικ Τζέιμς εξαφάνισε το δίλημμα για το αν έπρεπε να παραμείνει ή να αντικατασταθεί. Οι πράσινοι είναι υποχρεωμένοι να κινηθούν για γκαρντ που θα κάνει τη διαφορά. Το αν αυτό μπορεί να συμβεί με φαρμακερό και αξιόπιστο μακρινό σουτ ή με την ικανότητα του στο drive και στο ένας εναντίον ενός είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο Τσάβι Πασκουάλ.
Είναι θέμα μεγέθους
Το σίγουρο είναι πως υπάρχει πολύς χώρος για έναν «κοντό» που θα αλλάξει τις ισορροπίες. Και σε όρους ρόστερ (Καλάθης, Λεκαβίτσιους, Παππάς και ο εντός-εκτός Μποχωρίδης δεν είναι αρκετοί) και σε όρους μπάτζετ. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το τριφύλλι -καθαρά λογιστικά μιλώντας- έχει εξοικονομήσει από το συμβόλαιο του Τζέιμς, τη διαφορά στα χρήματα που θα πρόσφερε στον Μάντζαρη και τελικά έδωσε σε Λεκαβίτσιους, αλλά και την αντίστοιχη στα συμβόλαια Μπουρούση-Βουγιούκα. Με λίγα λόγια, όπως απέδειξε και η πρόταση σε Σλούκα, λεφτά υπάρχουν.
Παράλληλα, θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα ήθελε όσο τίποτα άλλο να προχωρήσει σε μια κίνηση που θα βοηθούσε την ομάδα αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί επικοινωνιακά. Θα επιβεβαίωνε δηλαδή πως παρά τα πολλά κουσούρια του, στο μυαλό πολλών οπαδών παραμένει ο ηγέτης. Ο άνθρωπος που έχει την τρέλα και τη διάθεση να κάνει ξανά το τριφύλλι πρωταθλητή Ευρώπης.
Περιμένοντας τον κοντό
Ο περιφερειακός που θα δώσει στην ομάδα όλα αυτά που δεν είχε πέρυσι (αξιοπιστία, ομαδικό πνεύμα, συνέπεια, σκορ) δεν θα έρθει φτηνά. Θα μιλάγαμε για θαύμα εάν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Επομένως, το να σπρωχτεί το πιο σοβαρό πακέτο για την απόκτηση ενός τέτοιου μοιάζει αναπόφευκτο συστατικό για επιτυχία. Αλλιώς τι; Να έρθει ένας… ακριβός Φελντέιν; Όχι βέβαια. Χρειάζεται ένας πολύ ανώτερος. Και κυρίως διαφορετικός μπασκετικός χαρακτήρας. Σε κάθε περίπτωση, ο Καταλανός δεν φαίνεται προπονητής που προτιμά Τζέιμς και αντί-Τζέιμς (όπως ο Λάνγκφορντ, ίσως), αλλά έναν πραγματικά ποιοτικό κοντό που να μπορεί να βοηθά σε περισσότερους τομείς και να μην γίνεται αυτοκαταστροφικός (και καταστροφή για την ομάδα) τις βραδιές που βραχυκυκλώνει. Κι αυτά, κύριοι, πληρώνονται. Και μάλιστα αδρά.
Ωστόσο, η μετατόπιση του κέντρου βάρους του μεταγραφικού σχεδιασμού από το ζωγραφιστό στην περιφέρεια δεν σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός (με δεδομένο πως μένει και ο Σίγκλετον) δεν χρειάζεται ακόμη ένα σέντερ. Σε μία τόσο μακρά κι επίπονη σεζόν, όπως μας δίδαξε η περυσινή Ευρωλίγκα, τα βαριά κορμιά τραβάνε μεγάλη καταπόνηση. Κι ένας συμπληρωματικός «χτιστός», με έφεση στο πικ εν ρολ, το χετζ άουτ και την εξασφάλιση του ριμπάουντ, είναι απαραίτητος. Και μπορεί να αποκτηθεί χωρίς να δαπανηθεί μια περιουσία, αφήνοντας χώρο στον «κοντό» που ίσως γίνει ο… ράφτης που θα ράψει το 7ο αστέρι στην πράσινη φανέλα.