Οι πληροφορίες από Βραζιλία και Ισπανία λένε πως ο Λουτσιάνο είναι μια χαρά παίκτης για τον Παναθηναϊκό. Αλλά για να το αποδείξει, χρειάζεται… στήριγμα από τον ποδοσφαιριστή που πρέπει να στηρίξει στην επίθεση της ομάδας. Με λίγα λόγια, από τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες του ποδοσφαιριστή που θα αποκτηθεί ως βασικός φορ θα κριθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και το κατά πόσο ο πρώην παίκτης της Κορίνθιανς στο τέλος της χρονιάς θεωρηθεί καλή μεταγραφή ή όχι.
Πριν από 40 μέρες, σε συνέντευξη που έδινε στον ΣΠΟΡ FM, ο Μαρίνος Ουζουνίδης μίλαγε για το πόσο καλά είχε δέσει ο Κλωναρίδης με τον Μπεργκ. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να πει πως ποδοσφαιρικά ο Σουηδός είχε βρει το άλλο του μισό στην επίθεση του τριφυλλιού. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα για όσα ακολούθησαν και οδήγησαν στους πράσινους στην ανάγκη να βρουν τους αντικαταστάτες τους.
Ο Λουτσιάνο είναι ο ένας, ο δεύτερος αναζητείται
Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου, ο Ουζουνίδης επέλεξε αυτό ακριβώς που έψαχνε. Δεν θα χρειαστεί, δηλαδή, να κάνει ό,τι είχε συμβεί με τον Κλωναρίδη. Να τον πάρει από τα άκρα και να τον μετατοπίσει δίπλα από το βασικό φορ της ομάδας του. Μια επιλογή που σε μεγάλο βαθμό «προδίδει» τις σκέψεις του για την επόμενη κίνηση που θα αφορά τον αντί-Μπεργκ. Όπως συνέβη και την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός αποχαιρετούσε τον mr goal της ομάδας (τότε ήταν ο Σισέ), ο διάδοχος έχει να ακούσει πολλά. Και γι’ αυτό είναι μάλλον βέβαιο πως δεν θα στραφεί σε λύση Τοτσέ. Όχι σε ό,τι αφορά την αγωνιστική αξία, αλλά τον τρόπο παιχνιδιού του. Δεν χρειάζονται καν μαντικές ικανότητες για να προβλέψει κανείς πως χρειάζεται ένας άνθρωπος που να μπορεί να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα με συνέπεια και να παίζει πολύ μέσα στο «κουτί».
Προφανώς κάθε προπονητής θα επιθυμούσε παίκτες που να μπορούν να κάνουν πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο, αλλά η περίπτωση του Παναθηναϊκού διαφέρει. Οι πράσινοι έχασαν σχεδόν όλους τους ανθρώπους που διατηρούσαν επαφή με το γκολ. Τον Μπεργκ, τον Λέτο, τον Κλωναρίδη και τον Εμποκού. Και με δεδομένο το γεγονός ότι οι υπάρχοντες χαφ (Βιγιαφάνες, Ζέκα, Κουρμπέλης) δεν έχουν το γκολ στο ρεπερτόριό τους, οι επιλογές περιορίζονται. Όπως περιορισμένο άλλωστε είναι και το μπάτζετ.
Με το 4-4-1-1 ζεις, με το 4-4-1-1 πεθαίνεις
Τον Μαρίνο Ουζουνίδης τον ακολουθούν ορισμένες σταθερές κατά τη διάρκεια της προπονητικής του καριέρας. Κανείς δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει δογματικό ή κολλημένο, αλλά σίγουρα μπορεί να διακρίνει στοιχεία που επαναλαμβάνονται με συνέπεια στις ομάδες στις οποίες δούλεψε. Ένα τέτοιο είναι η σημασία που δίνει στη φυσική κατάσταση. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που άγγιξε όταν διαδέχτηκε τον Στραματσόνι. Πριν καν αποφασίσει τι θα κάνει με τα καράβια ξένων που άδειασε στην ομάδα ο Ιταλός. Το physical game, η πίεση, το πρέσινγκ χωρίς την μπάλα και η ταχύτητα είναι σκηνές από… ταινίες προσεχώς που θα δούμε την επόμενη σεζόν στα ματς του τριφυλλιού. Αν σε αυτό προσθέσεις την κατά ένα χρόνο πιο δεμένη (και ενισχυμένη με την προσθήκη Κολοβέτσιου) αμυντική γραμμή, συμπεραίνεις πως έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο που θα είναι δύσκολο υπό νορμάλ συνθήκες να δεχτεί γκολ.
Εφόσον το πλάνο λειτουργήσει όπως σχεδιάζεται, δεν θα είναι εύκολο για τις περισσότερες ομάδες να δημιουργούν πολλές επικίνδυνες στιγμές μπροστά στην εστία του Βλαχοδήμου, ο οποίος καλείται με τη σειρά του να δείξει πρόοδο και να φανεί ακόμη πιο καθοριστικός στις περιπτώσεις που η τετράδα μπροστά του ή τα χαφ δεν αποσοβήσουν κάθε κίνδυνο. Σε γενικές γραμμές, όμως, θεωρητικά αυτή η επτάδα (τερματοφύλακας, 4 αμυντικοί και οι 2 κεντρικοί μέσοι) είναι μια σταθερά και κατά κάποιο τρόπο θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ομάδα. Στο 4-4-1-1 (ή 4-4-2 αν προτιμάτε), το οποίο επίσης είναι σήμα κατατεθέν του Ουζουνίδη, οι υπόλοιποι είναι οι άνθρωποι που καλούνται να σκοράρουν.
Το μεγάλο δίλημμα
Φτάνοντας στο… τέρμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ο Παναθηναϊκός καλείται να διαλέξει όχι τόσο το πρόσωπο, όσο το είδος του φορ που θα του χαρίσει νίκες. Συνδυάζοντας τα παραπάνω (αγωνιστική φιλοσοφία, τακτική και σύστημα, αποχωρήσεις παικτών και χαρακτηριστικά των αντικαταστατών τους) μπορεί κανείς να εξάγει ένα συμπέρασμα. Με τον κίνδυνο βέβαια να καταπιεί τα λόγια του. Περισσότερο κι από έναν παίκτη ομάδας, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, οι πράσινοι χρειάζονται απεγνωσμένα έναν σκόρερ. Κάποιον που θα μπορεί να κάνει συμπαθητικά τα υπόλοιπα, θα σπάει μπάλες και θα ανοίγει διαδρόμους, αλλά κυρίως με εκτελεστική δεινότητα τόσο ανεπτυγμένη που να επισκιάζει όλα τα άλλα.
Εφόσον -όπως όλα δείχνουν- αποκτηθεί ο Λουτσιάνο, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος για να μην «καεί» ένας παίκτης που μοιάζει να είναι καλύτερος εκείνου που αντικαθιστά. Δηλαδή του Κλωναρίδη, μιλώντας πάντα σε… ιστορική (με βάση το βιογραφικό τους) και θεωρητική βάση. Εάν θεωρήσουμε από δύσκολο έως απίθανο το να γίνει το ίδιο με τον αντικαταστάτη του Σουηδού, ο στράικερ της μιας επαφής μοιάζει μονόδρομος. Ένας παίκτης δηλαδή που ίσως να μην είναι -καθαρά ποδοσφαιρικά- να μην είναι εφάμιλλος του Μπεργκ, αλλά θα μπορεί να βλέπει συχνά το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ. Ένας ποδοσφαιριστής που θα γίνεται… μάγκας από τον Λουτσιάνο και τη δυνατότητά του να ανακατεύει τις αντίπαλες άμυνες και μ’ αυτόν τον τρόπο θα κάνει και ο ίδιος μάγκα τον Βραζιλιάνο και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του.