Είναι πασιφανές και αυταπόδεικτο- δε χρειάζεται να έχεις τελειώσει την ανώτατη σχολή κατασκόπων ή να είσαι το ελληνικό αντίστοιχο του Ηρακλή Πουαρό για να το καταλάβεις: εδώ και μια διετία τα κορυφαία ονόματα της Ευρώπης μόνο… devotion δε δείχνουν στην Ευρωλίγκα και κουνάνε μαντήλι χρώματος λευκού προκειμένου να πάνε στο ΝΒΑ.
Τα παραδείγματα- δυστυχώς για τους αμετανόητους λάτρεις του μπάσκετ στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού- τείνουν να γίνουν απειράριθμα. Μόνο την τελευταία διετία η Euroleague έχει χάσει τους Σέρχι Ροντρίγκεθ (Σίξερς), Μάλκομ Ντιλέινι (Χοκς), Τόμας Σατοράνσκι (Ούιζαρντς), Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (Κινγκς), Έκπε Ούντο (Τζαζ) και Μίλος Τεόντοσιτς (Κλίπερς).
Ειδικά φέτος το πράγμα… παράγινε, καθώς έφυγαν από τα μέρη μας ο κορυφαίος πλέι μέικερ- ο Μιλος-, ο καλύτερος ψηλός (ο Ούντο) και το πιο σπουδαίο 2-3άρι (Μπογκντάνοβιτς).
Τι «φταίει», όμως, και οι μπασκετμπολίστες (Ευρωπαίοι και μη) εδώ και μια διετία αποφασίζουν να διασκευάσουν το «Οι κότες το ’σκασαν» με τους ίδιους ως πρωταγωνιστές στον ρόλο της ανδρικής κότας, η οποία φεύγει για να πάει στο ΝΒΑ;
Η απάντηση μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολη…
Είναι πολλά τα λεφτά (και φτάνουν μέχρι τον) Άρη
Όταν το “Show me the money” γίνεται πορτοκαλί πραγματικότητα: μετά το αστρονομικό συμβόλαιο που υπέγραψε το ΝΒΑ πίσω στο 2014 με το ESPN και το “Turner Sports” έναντι 24 δισεκατομμυρίων για 9 χρόνια, το salary cap των ομάδων- υπό τον φόβο ενός νέου lock out- εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα. Τα 70 εκατομμύρια δολάρια της σεζόν 2014-2015 έχουν πάει, πλέον, στα 107 για την ερχόμενη σεζόν.
Έτσι, φτάσαμε σε ανυπέρβλητες υπερβολές του στυλ «Χάρντεν» (228 εκατ. για 4 χρόνια με τους Ρόκετς)- οι οποίες υπερβολές, όμως, «βοηθάνε» και παίκτες της Ευρωλίγκας. Ο Σέρχι Ροντρίγκεθ στη Ρεάλ έπαιρνε περίπου 2.2 εκατομμύρια τον χρόνο, ενώ στους ανεκδιήγητους, πέρυσι, Σίξερς βρήκε συμβόλαιο της τάξης των 8 εκατομμυρίων/ σεζόν.
Η Ευρωλίγκα, λοιπόν, εκεί που ο νικητής του τροπαίου παίρνει ως χρηματική επιβράβευση ένα πλαστό δεκάευρω, ένα ταψί τυρόπιτα και μια πορτοκαλάδα, τα ποσά που «παίζουν», πλέον, στο ΝΒΑ είναι απλησίαστα. Ακόμα και οι πιο εύρωστες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου (ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Ρεάλ) έχουν για οικονομικό τους ταβάνι τα 3 με 3.5 εκατομμύρια ευρώ για τα μεγάλα τους αστέρια.
Κάπως έτσι, γίνεται ολοένα και πιο πολύ της μόδας το… Euroleave.
Ω τι κόσμος, μπαμπά
Λέμε: «Εκπληκτική δουλειά», «Τρομερή διοργάνωση», «Το νέο σύστημα είναι καταπληκτικό», «Έχουν γίνει άλματα προόδου στον τομέα του marketing», «Ασύλληπτος συναγωνισμός», «Μπασκετάρα» και διάφορα τέτοια επικολυρικά. Και, οι ξεδιάντροποι, μιλάμε για την Ευρωλίγκα.
Ποια είναι η αντίδραση του ΝΒΑ σε όλ’ αυτά; Ένα παρατεταμένο νευρικό γέλιο, το οποίο ακολουθείται από έναν καγχασμό, για να κλείσει το όλο σκηνικό με μια κρίση ανεξέλεγκτων δακρύων.
Γιατί, βλέπετε, ακόμα κι αν ευλογήσουμε τα γένια μας περισσότερο κι από έναν αρχιμανδρίτη, οι δύο διοργανώσεις είναι η μέρα με τη νύχτα- όπου «μέρα» η Αμερική και «νύχτα»- και όχι, μάλιστα, «άγια»- η Ευρώπη.
Αν αφήσουμε στην άκρη τα οπαδικά μας γυαλιά που μας τυφλώνουν, θα δούμε το προφανές: το ΝΒΑ είναι τόσους πολλούς αιώνες μπροστά σε οργανωτικό επίπεδο, που για να το δούμε εμείς της Ευρωλίγκας χρειάζεται να πάμε στο αστεροσκοπείο και να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό.
Την είδατε κι εσείς εκείνη τη φωτεινή τελίτσα στο βάθος, σωστά;
Καλώς ήλθατε στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ…
Δε θα πέσουμε και τόσο χαμηλά, έχουμε κι ένα επίπεδο
Μπορεί ν’ ακούγεται βάναυσο στα ευρωπαϊκά αυτιά μας, όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια: το- αμιγώς αγωνιστικό- επίπεδο της Euroleague είναι, εν συγκρίσει με το Αμερικάνικο, πολύ χαμηλό.
Δυστυχώς, οι καλύτεροι του κόσμου παίζουν σε άλλη Ήπειρο: ναι μεν στην Ευρωλίγκα μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τον Ντε Κολό, τον Ναβάρο, τον Σπανούλη, τον Καλάθη, τον Γιουλ και πολλούς σούπερ σταρ ακόμα, όμως στο ΝΒΑ σε καθημερινή βάση κοντράρεσαι με τον Λεμπρόν, τον Ντουράντ, τον Κάρι, τον Κρις Πολ, τον Αντετοκούνμπο και περίπου ακόμα 2 ντουζίνες υπερπαίκτες. Ακόμα κι αν νομίζει κανείς πως η μπάλα του μπάσκετ είναι τετράγωνου σχήματος κι έχει ροζ χρώμα με πουά βούλες, μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.
Αν έχεις, επομένως, φιλοδοξίες ως παίκτης και θέλεις να τα βάλεις με τους καλύτερους, τότε το ΝΒΑ αποτελεί μονόδρομο. Ναι, ναι: ακόμα κι αυτό το ΝΒΑ που εσχάτως από άποψη ποιότητας των ομάδων του βρίσκεται στο αγωνιστικό του ναδίρ.
Πού αλλού, όμως, στον μπασκετικό κόσμο το ναδίρ μοιάζει τόσο πολύ με το ζενίθ;
Γίνεσαι καλύτερος (μπασκετ)άνθρωπος
Ας είμαστε ειλικρινείς: μπορεί να τρέφουμε σχεδόν απτές αυταπάτες πως η ψαλίδα μας από τους Αμερικάνους έχει κλείσει, όμως αυτό είναι μια εθελούσια αυταπάτη μεγαλύτερη κι απ’ το ότι το στήθος της Πάμελα Άντερσον είναι φυσικό.
Ελάχιστοι Ευρωπαίοι έχουν κυριαρχήσει στο ΝΒΑ (Νοβίτσκι, Γκασόλ, Πάρκερ και σκάρτη μισή χούφτα ακόμη), με το πρόσφατο παράδειγμα του Σέρχι να επιβεβαιώνει περίτρανα τον ισχυρισμό: από σούπερ σταρ στην Ρεάλ κι ένας από τους top 5 παίκτες της Ευρωλίγκας πρόπερσι, σε μετρίως μέτριο παγκίτη των Σίξερς (που δύσκολα θα βρεις το logo τους δίπλα στο λήμμα «υπερομάδα» στο λεξικό) με 7.8 πόντους και 5.1 ασίστ κατά μέσο όρο.
Τότε, αφού είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι δε θ’ αλλάξουνε τον ρου της σύγχρονης ιστορίας του ΝΒΑ, για ποιο λόγο να θέλουν όλοι να πάνε εκεί; Τα λεφτά είναι μία παράμετρος, αλλά ίσως όχι η κυριότερη. Η κορυφαία λίγκα του κόσμου, ακόμα κι αν δεν παίζεις πολύ, θα σε αλλάξει σαν παίκτη 100%.
Θυμηθείτε τον Βασίλη Σπανούλη: το 2006-2007 έκανε ενδελεχείς έρευνες για το ποια είναι η καλύτερη θέση στον πάγκο των Ρόκετς και παρκέ πατούσε μόνο κατόπιν προεδρικής διαταγής. Όμως, όταν γύρισε στην Ευρώπη ήταν πολύ πιο εκρηκτικός, με καλύτερη διείσδυση, πιο «σίγουρα» πατήματα, και πιο σταθερό σουτ.
Γιατί, ξέρετε, αυτό κάνει το ΝΒΑ: σε βελτιώνει σε κάθε τομέα του παιχνιδιού.
Πώς να μην love this game, μετά;