Όταν πριν από λίγα χρόνια διαβάζαμε ότι η Παρί Σεν Ζερμέν είναι διατεθειμένη να δώσει 150 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του Λίονελ Μέσι, νιώθαμε ένα… δέος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά των διοικούντων της Μπαρτσελόνα, μαζί και την αγωνία για το αν έπρεπε ή όχι να συνεναίσουν στο mega deal.
Τώρα τα χρήματα αυτά δεν αρκούν ούτε για το δεξί πόδι του Αργεντινού (για το αριστερό ούτε λόγος), καθώς τα νούμερα έχουν ξεφύγει τόσο, ώστε σε κάποιες περιπτώσεις να προκαλούν θυμηδία και σε άλλες γέλια μέχρι δακρύων.
Η είσοδος των βασιλικών οικογενειών του Αμπού Ντάμπι (Μάντσεστερ Σίτι) και της Ντόχα (Παρί Σεν Ζερμέν) στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως η εκτόξευση του brand name της Πρέμιερ Λιγκ συνθέτουν αυτό που μοιάζει σήμερα ως καθαρή τρέλα.
Τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τα εν γένει εμπορικά έσοδα των αγγλικών ομάδων είναι τέτοια που συνήθισαν πλέον να μην λογαριάζουν το χρήμα όταν θέλουν έναν παίκτη. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι ο τελικός των πλέι-οφ ανάμεσα στη Χάντερσφιλντ και τη Ρέντινγκ αποκλήθηκε ως το ματς των 290 εκατ. λιρών (325 εκατ. ευρώ) – αυτό είναι το ποσό-έπαθλο από την άνοδο και μόνο στην Πρέμιερ Λιγκ.
Η καταβολή αυτού που ονομάζουμε υπεραξία αποτελεί πια καθεστηκύια τάξη, με τους Άγγλους να οδηγούν τα μεταγραφικά νούμερα σε… αστρονομικές διαστάσεις. Μόδα είναι και θα περάσει, δεν είναι δυνατόν να μη σκάσει σαν μια ασφυκτιούσα, κοτσονάτη φούσκα όλο αυτό το παρά φύσιν φαινόμενο.
Ιδίως αν οι αγγλικές ομάδες συνεχίσουν να αποτελούν – και αυτό είναι το πλέον απίθανο – τους καρπαζοεισπράκτορες, κυρίως των Ισπανών, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από τις τελευταίες 11 διοργανώσεις οι Νησιώτες έχουν κατακτήσει μόνο δύο (η μια τη βραδιά που ο Θεός κοιμήθηκε όταν η Τσέλσι ταξίδεψε στο Μόναχο), όσες δηλαδή και το… Μιλάνο.
Όταν το 2001 η Ρεάλ πλήρωνε 73,5 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του Ζινεντίν Ζιντάν δημιουργούσε νέο μεταγραφικό ρεκόρ όλων των εποχών. Αν μη τι άλλο fair ποσό για τον τότε καλύτερο παίκτη του κόσμου (με την άδεια του Ρονάλντο I…) και έναν εκ των κορυφαίων έως και σήμερα, έστω και αν το ποσό προκάλεσε αίσθηση. Τώρα ο Ζιζού δεν είναι καν στην πρώτη δεκάδα! Τον έχουν προσπεράσει ακόμα και παίκτες που αν έπαιζαν μαζί του θα τους είχε για να του φέρνουν το μπουρνούζι όταν βγαίνει από το ντουζ.
Οι μισοί περίπου εξ’ αυτών είναι τόσο υπερτιμημένοι, που σε μια υποθετική λίστα με τις value μεταγραφές όλων των εποχών, πιθανόν να ξεχώριζαν στον… πάτο.
Ναι, τα μεγέθη και η διαφημιστική διαχείριση προφανώς έχουν αλλάξει, οι πωλήσεις t-shirts αποτελούν τη ναυαρχίδα της εμπορικής εκμετάλλευσης των σταρ, ωστόσο κάποια στιγμή νομοτελειακά θα μπει φρένο στον παραλογισμό.
Νεϊμάρ – 222 εκατ. ευρώ
Παικταράς, ναι, καμία αμφιβολία. Αλλά η Μπάρτσα πάει να πάρει πρωτάθλημα αήττητη χωρίς αυτόν και είναι πρακτικά στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ η Παρί δεν έφτασε καν στους «8». Οκ., είχε την ατυχία να πέσει ως πρώτη ομίλου πάνω στη Ρεάλ, αλλά για αυτά τα παιχνίδια τον απέκτησαν οι Παριζιάνοι.
Στο «Μπερναμπέου» απέτυχε να κάνει τη διαφορά και στον επαναληπτικό ήταν στην εξέδρα. Προτού βάλεις το χέρι στην τσέπη για να βγάλεις 222 εκατ. ευρώ πρέπει να σκεφτείς ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι τραυματισμοί.
Για να υλοποιηθεί το πιο παλαβό deal όλων των εποχών, σε οποιοδήποτε σπορ, οι Καταριανοί κατέβαλαν κοντά 70 εκατ. ευρώ για… κάθε γκολ και ασίστ του Νεϊμάρ στο τελευταίο επτάλεπτο της ιστορικής ρεβάνς ανάμεσα στην Μπάρτσα και την Παρί (6-1). Διότι, σε ότι αφορά την τελευταία σεζόν του Βραζιλιάνου στο «Καμπ Νόου», δεν έχουμε πολλά ακόμα να θυμόμαστε από τον mister 222 εκατ. ευρώ.
Κιλιάν Εμπαπέ – 180 εκατ. ευρώ
Σύμφωνοι, τα αθλητικά προσόντα του είναι δυσεύρετα και σε συνδυασμό με την τεχνική του, δεν αποκλείεται να επαληθεύσει το χαρακτηρισμό του «next best thing». Όντας επιπλέον σε μια ηλικία που δικαιολογημένα τον καθιστά πανάκριβο (το Δεκέμβρη έκλεισε τα 19).
Ακόμα και έτσι όμως μιλάμε για 180 εκατ. ευρώ. Λιγότερα δηλαδή απ’ όσα στοίχισαν μαζί στη Ρεάλ οι Ρονάλντο και Ζιντάν! Ο Κιλιάν Εμπαπέ είχε παίξει μπάλα μόνο στο Πριγκιπάτο, εκεί όπου πιο σκληροπυρηνικός οπαδός στις εξέδρες του «Λουί ΙΙ» θεωρείται αυτός που τρώει τα πατατάκια του με ρίγανη.
Για να πιάσουν τόπο αυτές οι δαπάνες της Παρί, θα πρέπει να νικήσει τους μεγάλους της Ευρώπης. Στα δυο ματς με τη Ρεάλ ο πιτσιρικάς Γάλλος ήταν απλή αναφορά στα φύλλα αγώνα, όπως περίπου συνέβη πέρσι στους ημιτελικούς της Μονακό με τη Γιουβέντους. Ασφαλώς έχει μεγάλα περιθώρια να μάθει και να ωριμάσει, αλλά όταν μιλάμε για τη δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών, περιμένεις και «κοντόθωρα» οφέλη.
Πολ Πογκμπά – 105 εκατ. ευρώ
Τι να πρωτοπούμε για τον οδοστρωτήρα από τη Γουινέα, τον παίκτη που βοήθησε τα μέγιστα πέρσι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να τερματίσει 6η στην Πρέμιερ Λιγκ και να της κάνει πλάκα η Σεβίλλη φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Πέρα από την πλάκα, για αμυντικός χαφ το κατέχει καλά το τόπι, αλλά είναι και τόσο υπερτιμημένος, που το ποσό της μεταγραφής του ξεπέρασε αθροιστικά αυτά των Φρανκ Ράικαρντ (Μίλαν / 1988), Πάβελ Νέντβεντ (Γιουβέντους / 2001) και Πατρίκ Βιεϊρά (Γιουβέντους / 2005). Ναι, καλά διαβάσετε, αθροιστικά.
Άνχελ Ντι Μαρία – 75 εκατ. ευρώ
Εχεί αναδειχτεί πολλάκις ως μία από τις μεγαλύτερες μεταγραφικές «γκάφες», αλλά όσο και να το αναφέρεις δεν το… χορταίνεις. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πλήρωσε 75 εκατ. ευρώ το 2014 για τον Άνχελ Ντι Μαρία. Κι όμως, έχασε μόλις 12 εκατ. ευρώ σε ένα χρόνο, διότι η Παρί, σε ρόλο καλού Σαμαρείτη, τον πήρε το 2015 με 63 εκατ.
Στις τέσσερις μεταγραφές του έως σήμερα ο τύπος έχει στοιχίσει συνολικά 179 εκατ. ευρώ. Στις πέντε της καριέρας του, ο Ρονάλντο, το «φαινόμενο» κόστισε 100 εκατ. ευρώ. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Αλβαρο Μοράτα – 65 έως 79 εκατ.
Ο Άλβαρο Μοράτα είναι ακριβότερος από τον Ζινεντίν Ζιντάν. Πάμε μια επανάληψη: στους παπύρους της ποδοσφαιρικής ιστορίας έχει γραφτεί πια ότι η μεταγραφή του Άλβαρο Μοράτα στην Τσέλσι ξεπερνάει σε αξία αυτή του Ζινεντίν Ζιντάν στη Ρεάλ. Γιατί; Γιατί έτσι το θέλησαν ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς και ο Αντόνιο Κόντε. Και με τις ευλογίες του ίδιου του Ζιζού, ο 24χρονος Ισπανός φορ εστάλη με σατέν κορδέλα στο Λονδίνο.
Η Τσέλσι έδωσε 65 εκατ. ευρώ cash και η Ρεάλ έχει λαμβάνειν άλλα 14, συναρτήσει επίτευξης στόχων (ομαδικών και ατομικών του Μοράτα). Ο οποίος Μοράτα είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ένας εξαιρετικός παίκτης, αλλά σε ένα πιο «τίμιο» ποδόσφαιρο -χωρίς Άραβες και ολιγάρχες- θα αρκούσαν τα μισά από αυτά τα χρήματα για να αλλάξει επαγγελματική στέγη.
Μάντσεστερ Σίτι – 240 εκατ. ευρώ
Θα μπορούσαμε να βάλουμε στην 6η θέση έναν εκ των Φελίπε Κουτίνιο (150 εκατ. ευρώ) ή Χάμες Ροντρίγκες (75 εκατ. ευρώ). Ή ακόμα… χειρότερα τους Άντονι Μαρσιάλ και Όσκαρ, που κόστισαν σε Γιουνάιτεντ και την κινέζικη SIPG αντίστοιχα από 60 εκατ. ευρώ.
Για την τελευταία θέση όμως επιλέξαμε ομάδα και όχι παίκτη, καθώς ενσαρκώνει την πιο αλόγιστη σπατάλη που έχουν δει τα μάτια μας μέσα σε ένα καλοκαίρι.
Η Μάντσεστερ Σίτι εκταμίευσε το καλοκαίρι 240 εκατ. ευρώ, χωρίς να αποκτήσει ούτε έναν σταρ πρώτης γραμμής! Έδωσε εξωφρενικά ποσά στη Μονακό για τον αριστερό μπακ Μεντί (57,5 εκατ. ευρώ) και τον δεξιό χαφ Μπερνάρντο Σίλβα (50 εκατ.), ομοίως και στην Τότεναμ για τον δεξιό μπακ Γουόκερ (51 εκατ.).
Το καλύτερο είναι όμως ότι πλήρωσε 30 εκατ. ευρώ στη Ρεάλ για να πάρει τον -άφαντο στη Μαδρίτη- Ντανίλο, που προορίζει για αναπληρωματικό δεξιό μπακ! Κατέστησε παράλληλα τον Έντερσον της Μπενφίκα ως τον ακριβότερο γκολκίπερ όλων των εποχών (40 εκατ. ευρώ), ενώ έδωσε άλλη μια ντουζίνα μύρια για τον 19χρονο κεντρικό χαφ της Βάσκο Ντα Γκάμα Ντάγκλας Λουίς.
Αν χρειάζεστε να ξεφορτωθείτε τίποτα, με αντάλλαγμα ρευστό, κάντε πρώτα μια κρούση στον Πεπ Γκουαρδιόλα. Ποτέ δεν ξέρετε…