Κάθε μεγάλη απώλεια δημιουργεί ένα κενό και παράλληλα την ανάγκη αυτό να καλυφθεί. Συμβαίνει παντού. Ακόμη και στο ποδόσφαιρο. Είναι γνωστή η ιστορική ρήση για τους… αναντικατάστατους. Τα… νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους, είχε πει κάποτε ο Σαρλ Ντε Γκωλ, εκφράζοντας όχι μια άποψη απαξίωσης για εκείνο που χάνεται, αλλά κυρίως το ότι πάντα υπάρχει επόμενη μέρα την οποία κανείς οφείλει να αντιμετωπίσει δίχως μοιρολατρία.
Προφανώς ο Γάλλος στρατιωτικός και μετέπειτα πολιτικός δεν είχε ούτε τον Παναθηναϊκό ούτε τον Μάρκους Μπεργκ στο μυαλό του όταν τα έλεγε αυτά. Είχε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει από εκείνα του Μαρίνου Ουζουνίδη μετά την αποχώρηση του Σουηδού. Ωστόσο ο Εβρίτης τεχνικός μοιάζει να ακολουθεί το παράδειγμά του στον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να καλύψει το κενό του.
Για αρχή, καλό είναι όροι τύπου «αντί-Μπεργκ» να μπουν στην άκρη. Ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει επιθετικό. Κάποιον που ίσως φορέσει τη φανέλα με το 9 και σε κάθε περίπτωση θα αποτελέσει τη βασική λύση της ομάδας στη θέση του φορ. Το «αντι-Μπεργκ» από μόνο του προσθέτει μια έξτρα πίεση την οποία δεν χρειάζεται κανείς. Είτε αυτός τελικά είναι ο Πούκι είτε οποιοσδήποτε άλλος, το πιθανότερο είναι πως δεν θα μπορέσει να συγκριθεί μαζί του.
Θα πετύχει όσα ο Μπεργκ;
Ο Μπεργκ υπήρξε σπουδαίο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό. Πράγμα που μαρτυρούν τόσο τα στατιστικά του, όσο και η σχέση του με τον κόσμο. Τουλάχιστον πριν αυτή διαταραχτεί λόγω του ξαφνικού «διαζυγίου». Με την επιλογή του Πούκι, το τριφύλλι αποφασίζει μια υπέρβαση. Το να ψάξει τον αντικαταστάτη του από το υψηλότερο δυνατό ράφι, σε σχέση πάντα με τα χρήματα που διαθέτει. Και σε αυτό το ράφι, με αυτά τα λεφτά, Μπεργκ δεν βρίσκεις. Βρίσκεις όμως έναν παίκτη χωρίς ιστορικό σοβαρών τραυματισμών, σε πολύ καλή ποδοσφαιρική ηλικία, με γεμάτες χρονιές και -για τα μέτρα της Μπρόντμπι, στάτους ανάλογο του Μπεργκ. Ο Ουζουνίδης επιλέγει έναν ποδοσφαιριστή με ορισμένα χαρακτηριστικά αρκετά όμοια του προκατόχου του, αλλά και αρκετές διαφορές. Σαφώς το ερώτημα στο μυαλό των οπαδών είναι αν θα καταφέρει να πετύχει όσα πέτυχε ο Μπεργκ. Αυτή όμως είναι μια λανθασμένη προσέγγιση.
Το θέμα είναι να πετύχει η ομάδα
Το βασικό για τον Παναθηναϊκό (κι έτσι θα έπρεπε να είναι και για τους οπαδούς του) δεν είναι αν ο Πούκι (ή ο όποιος Πούκι) αποδειχθεί καλύτερος του Μπεργκ. Το πόσα γκολ θα πετύχει ή η στατιστική σύγκριση των δύο και η ανάδειξη του ενός ή του άλλου ως νικητή. Το πραγματικό ερώτημα είναι το αν θα καταφέρει ο Παναθηναϊκός να γίνει καλύτερη ομάδα. Το αν αυτό επιτευχθεί με τον Φινλανδό να πετυχαίνει 10 ή 20 γκολ δεν ενδιαφέρει τον Ουζουνίδη, αλλά μόνο τους λάτρεις των στατιστικών και προφανώς τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.
Τι κερδίζει και τι χάνει
Με την αποχώρηση του Μπεργκ είναι σχεδόν βέβαιο πως οι πράσινοι χάνουν σε δύναμη μέσα στην περιοχή, κεφαλιές σε στημένες φάσεις, ατομική άνεση στο σκοράρισμα, τσαμπουκά και μια ηγετική φυσιογνωμία. Για να βρει ξανά αυτό το πακέτο θα χρειαζόταν να δαπανήσει κατ’ ελάχιστο ένα ποσό κοντά στα 10 εκατομμύρια ευρώ (σχεδόν δεκαπλάσιο του ποσού που μπορεί να δώσει ακόμη και κάνοντας υπέρβαση). Όση θα ήταν υπό νορμάλ συνθήκες και η κανονική χρηματιστηριακή αξία του Σουηδού. Ενδεικτικό κι αυτό της προόδου του στην Ελλάδα και του πόσο ωφελήθηκε και ο ίδιος από αυτή τη σχέση…
Ο Πούκι μοιάζει, αλλά δεν είναι Μπεργκ. Πιο ήσυχος χαρακτήρας, λιγότερο εκδηλωτικός και παθιασμένος, ο Φινλανδός έρχεται να υπηρετήσει το νέο μοντέλο ομάδας που φαίνεται πως προσπαθεί να χτίσει ο σύλλογος. Καλός με την μπάλα στα πόδια, με αίσθηση του γηπέδου και πολύ πιο ομαδικός, ο Τεέμου προσδίδει επιπλέον ταχύτητα σε μια, έτσι κι αλλιώς ένα κλικ πιο γρήγορη σε σχέση με την περσινή, ομάδα. Εφόσον οι συζητήσεις με τη διοίκηση της Μπρόντμπι έχουν αίσια έκβαση και τέλος, ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει σε μια προσθήκη που χάνει σε ατομική σύγκριση με τον Σουηδό, αλλά ίσως ταιριάξει πιο καλά στο καινούριο πλάνο. Ένα πλάνο στο οποίο χωρούν (από ανάγκη και φιλότιμο) όσοι θέλουν να φορέσουν την πράσινη φανέλα. Όσοι συνεχίζουν να την θεωρούν ελκυστική. Και όσοι μπορούν να την βοηθήσουν να αλλάξει επίπεδο.
Το πραγματικό διακύβευμα
Το δίλημμα που είχε να αντιμετωπίσει η τεχνική ηγεσία του τριφυλλιού φέτος ήταν συγκεκριμένο. Είτε θα επέλεγε έναν επιθετικό killer, με φονικό ένστικτο του γκολ, είτε κάποιον που θα έκανε αξιοπρεπώς όλες τις δουλειές μέσα στο γήπεδο. Επιλέχτηκε η δεύτερη λύση. Αν δεν είναι ο Πούκι, θα είναι κάποιος σαν κι αυτόν. Στα 27 του ετοιμάζεται να αφήσει την Μπρόντμπι. Λένε πως αν ήταν top επιπέδου παίκτης, πιθανότερος προορισμός θα ήταν γι’ αυτόν η γειτονική Ολλανδία ή ακόμη περισσότερο η Γερμανία. Η χώρα από το πρωτάθλημα της οποίας έφυγε ως τελειωμένος -περίπου στην ίδια ηλικία- το 2013 ο Μπεργκ.
Στο τέλος της σεζόν το διακύβευμα δεν θα είναι αν ο «αντι-Μπεργκ» θα πετύχει τα ίδια ή περισσότερα γκολ από όσα πέρυσι ο Σουηδός, αλλά αν ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να πετύχει πιο πολλά σε Ελλάδα και Ευρώπη σε σχέση με την περασμένη χρονιά. Ανεξάρτητα με το αν ο Πούκι ή ο κάθε Πούκι ξεπεράσει τον προκάτοχό του, το θέμα είναι να ξεπεράσει η ομάδα τα δικά της περσινά, χαμηλά στάνταρντς. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη και με 5 γκολ του Φινλανδού, αρκεί αυτά τα τέρματα να έρθουν από κάποιον άλλο. Ο Παναθηναϊκός ίσως δεν χρειάζεται άλλον έναν επιθετικό με τον οποίο θα αποκτήσει σχέση εξάρτησης (στο δρόμο που χάραξαν Σισέ και Μπεργκ), αλλά κάποιον που θα του επιτρέψει να αποκαταστήσει τη δική του σχέση με τους τίτλους.
Ο Μπεργκ ήταν αναντικατάστατος. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει.