Άλλοι θέλουν να ντύνονται με δερμάτινα ρούχα τα οποία αφήνουν εκτεθειμένο το σημείο του ανδρισμού τους και ζητούν από γυναίκες- επίσης ντυμένες με δερμάτινα (προφανώς για λόγους ομοιομορφίας: μπορεί να χρειαστεί να παρευρεθούν εκτάκτως σ’ ένα γκαλά, μην πάνε όπως να ’ναι)- να τους πατούν με τα τακούνια της μπότας τους στις ρώγες τους, ενόσω τρώνε ρώγες (σταφυλιού).
Μερικοί, για έναν ανεξήγητο λόγο, γουστάρουν να τρώνε πρασόρυζο, ενώ υπάρχουν άλλοι που τη βρίσκουν ρίχνοντας στο στήθος τους καυτό λάδι (αν και αυτό είναι «εμπειρία ζωής», που λένε, γιατί το κάνεις μία φορά και τέλος).
Το βίτσιο ενός μπασκετικού, λοιπόν, είναι να βλέπει τα ντέρμπι του καλύτερου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στον κόσμο: της Superleague. Και, φυσικά, χθες δεν έχασε την ευκαιρία να δει την κόρη των μαχών (μητέρα είναι το Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός): Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ στο «Καραϊσκάκης» με έπαθλο την ανάδειξη σε βασιλιά της γαλανόλευκης ζούγκλας.
Ε και που λέτε…
Αρχίζει το «ματς»
Οι δύο ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και οι φίλαθλοι στις εξέδρες (με το κάπα κεφαλαίο) αναλαμβάνουν δουλειά: δυο γλυκές κουβέντες για τη μητέρα του 3, μια αναφορά στις σεξουαλικές προτιμήσεις του πατέρα του 16, ένα ευγενές «πείραγμα» για την αδερφή του 87 και φινάλε με όλο το σόι- τόσο του ιδίου, όσο και της κοπέλας του- του 33.
Εδώ είναι Ελλάδα- τι μας περάσατε, τίποτε φλώρους να μπαίνει ο αντίπαλος στον αγωνιστικό χώρο και να χειροκροτούμε; Και ναι, εννοείται αυτά γίνονται σε κάθε γήπεδο. Οι άλλοι τι είναι, δηλαδή; Λιγότερο μάγκες από μας;
Πάμε ν’ ανάψουμε καπνογόνα τώρα, γιατί έχουμε φέρει και γύρω στα 9 κοντέινερ οπότε αν δε βιαστούμε, ίσως και να χάσουμε στο νήμα τον προσδιορισμό ως «υπέροχου λαού».
Αρχίζει το ματς
Σέντρα στο παιχνίδι. Με το σφύριγμα του διαιτητή ορισμένοι στην καφετέρια ξεσπούν σε χειροκροτήματα, ο άλλος ουρλιάζει με ημίτρελο ύφος «Επιτέλους! 6 μήνες το περίμενα αυτό το ματς!», κάποιος βάζει τα κλάματα και αλαλάζει κάτι που θα μπορούσε να είναι εξίσου «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ» και «ΠΑΟΚΑΡΑ», άρα μάλλον είναι φανατικός, ένας τρίτος αποκαλεί τον κολλητό του «μουνάκι» κι εν συνεχεία- επειδή προφανώς μιλάει σε μουνάκι ο άνθρωπος- του λέει «θα σας γαμήσουμε».
Βέβαια για να δει κανείς τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο χρειάζεται να είναι ο Cyclops από τους X-MEN, καθώς η ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα έχει μετατρέψει τον αγωνιστικό χώρο σε σκηνή από την «Ομίχλη» του Τζον Κάρπεντερ και το μόνο που φαίνεται είναι κάτι κινούμενες σκιές.
Στο 6΄ ο Βαρέλα ανοίγει το σκορ από κοντά. 0-1 ο ΠΑΟΚ. Αυτό ήταν- ούτε στο τρίποντο του Μπάνε στο 96-99 επί του Άρη τέτοιος ενθουσιασμός.
Αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι αν εκείνος ο πιτσιρικάς στη γωνία θα ζήσει μέχρι τέλους για να δει τι θα γίνει στο ματς, καθώς το μικρό του στήθος μοιάζει αδύνατον να «φυλακίσει» μέσα του τη χαρά που νιώθει (η οποία εκδηλώνεται με παρατεταμένα κωλοδάχτυλα προς πάσα κατεύθυνση).
Το γλυκό μου. Ο φίλαθλος του μέλλοντος. Δίπλα του ο πατέρας του καμαρώνει και του χαϊδεύει το κεφάλι.
Εύγε.
Συνεχίζεται το ματς
Η ατμόσφαιρα έχει καθαρίσει κάπως και στο 25΄ ο Βαρέλα χρήζεται και πάλι σκόρερ, μόνο που αυτή τη φορά στέλνει την μπάλα στα λάθος δίχτυα- αυτά της ομάδας του: 1-1 ισοφαρίζει ο Ολυμπιακός.
Οι ερυθρόλευκοι φαν στρέφονται προς την πλευρά των ασπρόμαυρων (στην καφετέρια πάντα, στο γήπεδο δεν έχει τέτοια- μαστιζόμαστε από υπογεννητικότητα, δεν είμαστε για να σκοτώνονται 30.000 άτομα κάθε Κυριακή) και τους φωνάζουν «Γενετήσιο μόριο! Γενετήσιο μόριο! Γενετήσιο μόριο».
Εντάξει, όχι ακριβώς έτσι (λένε ξανά και ξανά μια παραλλαγή της λέξης «λούτσα»), όμως το νόημα δεν αλλάζει.
Από κει και πέρα, στα επόμενα 20 λεπτά, ο ρυθμός αρχίζει να φλερτάρει με τα τάρταρα και, αίφνης, το τι γίνεται στον κόσμο του Facebook και του Instagram αρχίζει να φαίνεται απείρως πιο ενδιαφέρον από το ντέρμπι.
Λόγω βαρεμάρας, κάνεις like ακόμα και στον Ηλία (τον συμμαθητή σου για ένα εξάωρο στη δευτέρα δημοτικού) που ανέβασε μια φωτογραφία από τη σελίδα “Η απιστία δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση”: «Ήσουν η καρδιά της καρδιάς μου, αλλά μου μάτωσες την καρδιά», είναι το βαθυστόχαστο σχόλιο.
Like ρε μπαγάσα- τι είπες τώρα;
Διακόπτεται το ματς
Κι επειδή τέτοιο υπερθέαμα δεν είναι και για χόρταση, στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου αρχίζει το σόου «Δια-κόψτε τις μαλακίες»: νέα καπνογόνα, διακοπή από τον διαιτητή, λίγο από μπαλίτσα μετά (αν κατάλαβες καλά με τα νυσταγμένα μάτια σου, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος), φωνές, φυσικά, για το «κοράκι» που αντί για άρχοντας του αγώνα είναι επαίτης, διακοπή και πάλι, έπειτα, επειδή η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, νέα διακοπή- εν ολίγοις, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε.
Ανάμεσα στο χορό των διακοπών ο Μιλιβόγεβιτς βάζει ένα γκολ με κεφαλιά, 2-1 ο Ολυμπιακός (παραφροσύνη στην καφετέρια, ήχοι που παραπέμπουν ευθέως σε μια προγενέστερη φάση του ανθρώπινου είδους, διαπληκτισμοί μεταξύ homo erectus και homo sapiens), έπειτα ο ΠΑΟΚ φεύγει για τ’ αποδυτήρια, γυρνάει από τ’ αποδυτήρια, λήξη του ματς.
Αναφορές περί του πως αρέσκεται να ερωτοτροπεί στο χορτάρι ο Πειραιάς, αντεγκλήσεις, ραντεβού στην Τούμπα, τελειωμένα είναι τα ψωμιά σας, σας γλεντάμε, εμείς σας γλεντάμε, γλεντάμε εν γένει, τέλος στο γλέντι.
Κρακ.
Τα σπίρτα που είχες βάλει στα μάτια προκειμένου να μείνουν ανοιχτά σπάνε και ξυπνάς.
Όχι, δεν ήταν εφιάλτης: όντως είδες το παιχνίδι.
Post-Game: αμ πως(τ)
Κάνεις το λάθος να πεις σε κάποιον διπλανό σου «Τι καθόμαστε και σφαζόμαστε για την Supeleague; Το επίπεδο είναι τρία πατώματα κάτω από το πάτωμα, ε;» κι έπειτα μειδιάς.
Αυτός σου λέει ότι ήταν ματσάρα, ό,τι καλύτερο έχει παιχτεί εδώ και καιρό (φαντάσου, δηλαδή, πώς είναι τα χειρότερα…), και καλό θα ήταν να κόψεις λάσπη πριν σε κόψουν κομματάκια.
Σιγά- σιγά και διακριτικά απομακρύνεσαι, τη στιγμή που στην τηλεόραση βλέπεις να γίνεται χαμός και στην συνέντευξη τύπου.
Όταν έχεις φτάσει σε απόσταση ασφαλείας, ρίχνεις μια τελευταία ματιά την καφετέρια: κάποιος με κόκκινο κασκόλ έχει αρπαχτεί μ’ έναν με μαύρο κασκόλ και γύρω τους το αιμοδιψές κοινό περιμένει να δει αυτό για το οποίο πλήρωσε.
Πιο πίσω, στην οθόνη, τα highlights του αγώνα.
Στο μυαλό σου έρχονται οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου.
«Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα…»