Η είσοδος του Νίκου Γκάλη στο «Basketball Hall Of Fame» δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Για πολλούς άλλωστε, ο Γκάλης είναι συνώνυμο του μπασκετικού Θεού. Στις καρδιές και στα μυαλά άπειρων Ελλήνων μπασκετόφιλων, ο Γκάλης ήταν στο προσωπικό-συλλογικό τους Hall Of Fame.
Αποκαταστάθηκε άραγε η τάξη με αυτή την τιμητική διάκριση; Ας είμαστε ειλικρινείς: από την στιγμή που αυτή η μαγική παικτούρα δεν έπαιξε στο NBA, η τάξη δεν μπορεί να αποκατασταθεί ποτέ. Τον Γκάλη θα τον ακολουθεί πάντα αυτή η αδικία. Το πιθανότερο είναι πως η καριέρα του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θα έμενε ιστορική.
Με αφορμή αυτή την αναμφισβήτητη «αδικία», θυμόμαστε άλλους τέσσερις Έλληνες μπασκετμπολίστες που θα μπορούσαν αλλά δεν έκαναν ποτέ καριέρα στο NBA:
Νίκος Γκάλης
Η προφανής επιλογή, ο άνθρωπος επ’ αφορμή του οποίου γίνεται αυτό το θέμα. Πριν έρθει στην Ελλάδα έβγαζε μάτια στο NCAA όπου και είχε βγει τρίτος σκόρερ στην τελευταία του σεζόν σ’ ολόκληρο το πρωτάθλημα.
Βρέθηκε, πολύ λογικά, στο στόχαστρο των Celtics αλλά την μεγάλη απόφαση να τον εντάξουν στο δυναμικό τους δεν την πήραν ποτέ και ο σπουδαίος Νικ ήρθε για να μείνει για πάντα στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο θρυλικός Ρεντ Άουερμπαχ, ο προπονητής που πήρε εννιά πρωταθλήματα με τους Celtics την δεκαετία του ’50 και του ’60, θα έλεγε πως το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του ηταν ότι δεν πήρε στην ομάδα του τον Γκάλη…
Φάνης Χριστοδούλου
Από τους πιο υποτιμημένους Έλληνες μπασκετμπολίστες, ο θρυλικός Φάνης Χριστοδούλου αναφέρεται πάντα τέταρτος στην ομάδα του ’87 (μετά τους Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα), αλλά αυτό μοιάζει επιλογή του.
Αν ο Χριστοδούλου το επεδίωκε, θα μπορούσε εύκολα να συγκρίνεται με τον Γκάλη. Δεν ήθελε όμως. Τεράστιο ταλέντο, all around παίκτης αλλά πολύ μακριά από την κουλτούρα του αθλητή, ο Φάνης προτιμούσε να πίνει, να καπνίζει, να αράζει με το φραπέ στο χέρι με την παρέα του στη Νέα Σμύρνη και όχι να δουλεύει για να βελτιωθεί.
Μονίμως στο στόχαστρο των Atlanta Hawks, το μεγαλύτερο όνομα στην ιστορία του μπασκετικού Πανιωνίου δεν ασχολήθηκε ποτέ με το να βελτιωθεί στο ελάχιστο προκειμένου να κάνει τελικά τους Hawks να τον αποκτήσουν.
Υπό μια έννοια, μαγκιά του.
Δημήτρης Διαμαντίδης
Από τους καλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες της τελευταίας 20ετίας, διαχρονικός ηγέτης του Παναθηναϊκού που σάρωσε τα πάντα στην Ελλάδα και πρωταγωνιστούσε διαρκώς στην Ευρώπη, κάτοχος τριών Euroleague, ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν έκανε ποτέ το μεγάλο βήμα- αν και είναι φανερό πως μπορούσε πανεύκολα να το κάνει: τρομακτική αντίληψη παιχνιδιού, εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, χέρια που… σου έκρυβαν τον ήλιο, ο 3D διατράνωνε πως δεν θα μπορούσε να παίξει στην από κει πλευρά του Ατλαντικού, όμως όλοι ξέρουμε πως αυτό είναι ψέμα.
Αν πήγαινε, τ’ Αμερικανάκια ακόμα και σήμερα θα παραμιλούσαν…
Θοδωρής Παπαλουκάς
Ήταν για χρόνια ο καλύτερος πλέι μέικερ της Ευρώπης. Το μυαλωμένο του παιχνίδι τον έκανε να ξεχωρίζει από κάθε παίκτη της θέσης του (και όχι μόνο). Αν ο Παπαλουκάς διέσχιζε τον Ατλαντικό είναι δεδομένο πως πολλές άμυνες του NBA θα τον αντιλαμβανόντουσαν σαν ένα κινητό εφιάλτη.
Φάνηκε κάτι τέτοιο, άλλωστε, και σε εκείνο το μυθικό 101-95 της Ελλάδας κόντρα στις ΗΠΑ το μακρινό 2006. Φάνηκε πως του πάει να αντιμετωπίζει άμυνες στο στυλ του NBA. Να το πούμε λαϊκά: πλάκα θα τους έκανε ο Θοδωρής αν πήγαινε στο NBA.
Ίσως αυτό να μην ισχύει για κάθε περίοδο της καριέρας του αλλά το διάστημα που ήταν στα φόρτε του, δηλαδή από το 2005 μέχρι το 2009, θα τους άφηνε ξανά και ξανά με το στόμα ανοιχτό.
Σοφοκλής Σχορτσιανίτης
Δεν είναι τυχαίο ότι τον αποκάλεσαν «Baby Shaq». Ο τύπος είχε όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή στο NBA, όμως αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα: ξέχασε να «μεγαλώσει» σε πνευματικό επίπεδο.
Η μπασκετική ωριμότητα δεν ήρθε ποτέ και έκανε τους πάντες ν’ απορούν που ενώ είχε όλα τα προσόντα ποτέ δεν τα εκμεταλλεύτηκε. Δείτε, αν θέλετε, και πάλι το ματς στην Σαϊτάμα, εκεί που ισοπεδώνει τον Ντουάιτ Χάουαρντ, αλλά και το φιλικό του Ολυμπιακού με τους Cavaliers και τις μονομαχίες του με τον θρυλικό Σακίλ.
Ναι, ο Σοφοκλής ήταν γεννημένος για το NBA. Απλά δεν τον ενδιέφερε.
Τουλάχιστον όχι όσο έπρεπε.