Αν στην καριέρα ενός αθλητή έρχεται πάντα κάποια στιγμή που θα κρίνει τη μετάβαση του από «παιδί» σε «άνδρα», αυτή για τον Μάρκο Λιβάγια ήρθε πιθανότατα το βράδυ της Κυριακής. Ήρθε και δεν πέρασε. Το κυριότερο: μοιάζει να πέτυχε, κι όχι να έτυχε.
Ηλικιακά ο Κροάτης μπορεί να μην ανταποκρίνεται στο χαρακτηρισμό «παιδαρέλι», αλλά κακά τα ψέματα, αν το βιογραφικό του δεν είχε επιβαρυνθεί με τον όρο «ποδοσφαιρική ανωριμότητα» δεν θα είχε καταλήξει στην ΑΕΚ.
Γυρολόγος στα 24, με την ικανότητα μεν να γίνει ο σταρ της μιας νύχτας, όπως τότε που οδήγησε με δύο γκολ τη Λας Πάλμας σε διπλό επί της Ατλέτικο (2-3), αλλά και την αδυναμία χαρακτήρα που διακρίνει όσους βάζουν τρικλοποδιές στην καριέρα τους.
Ένας παίκτης που το 2008 εκπροσώπησε για πρώτη φορά την Κροατία (με την u15) και κάθε επόμενη χρονιά ανέβαινε ένα σκαλί –συνολικά εφτά- φτάνοντας στην u21 το 2013, δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη περίπτωση. Αντίστοιχα όμως, ρίχνοντας το νόμισμα από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να είναι τέτοια ένας σέντερ φορ που ολοκλήρωσε με 12 κίτρινες κάρτες το περσινό πρωτάθλημα Ισπανίας.
Η πορεία του Λιβάγια στις μικρές ομάδες της Εθνικής Κροατίας και το μετέωρο βήμα του προς την Ανδρών (στην οποία δεν έχει κάνει ακόμα ντεμπούτο) συνοψίζουν ουσιαστικά το story της καριέρας του. Ραγδαία εξελισσόμενος έως το 2014. Στάσιμος έκτοτε. Για να παίξεις με τους άνδρες πρέπει να «ενηλικιωθείς». Δεν το έκανε ούτε πέρσι, που όφειλε να φανεί «επιμελής» στο πιο ποιοτικό πρωτάθλημα του κόσμου.
«Δεν σας ακούω τώρα», ήταν το νεύμα που έκανε στους οπαδούς της Βαλένθια μετά από γκολ του στο «Μεστάγια». Στα τελευταία 5 ματς της σεζόν δε, έμεινε στην εξέδρα, τιμωρημένος από την ισπανική ομοσπονδία, για σκληρό μαρκάρισμα σε παίκτη της Αλαβές και σπρώξιμο στο διαιτητή μετά την αποβολή του. Είχε μπει ως αλλαγή στο 83’ και στο 86’ είδε απευθείας κόκκινη. Too much για έναν 24χρονο που δεν είχε αποδείξει σχεδόν τίποτα σε top επίπεδο.
Έτσι κάπως το είδε και η Λας Πάλμας, παίρνοντας το καλοκαίρι την απόφαση να τον παραχωρήσει δανεικό. Με την ελπίδα είτε να επιστρέψει με τα μυαλά στο κεφάλι, είτε να πάρει τα 2 εκατ. ευρώ που ζητάει. Αν ο ηγετικός βρυχηθμός του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό αποτελεί δείγμα για αυτό που θα ακολουθήσει, είναι βέβαιο ότι θα συμβεί το δεύτερο…
Ήταν η βραδιά που ο Κροάτης «ενηλικιώθηκε». Όχι, δεν μπήκε στο ματς για να «χαζέψει» τους αμυντικούς του Ολυμπιακού. Ούτε για να κάνει το κομμάτι ή τη λεζάντα του. Μπήκε για να θέσει το «εγώ» στην υπηρεσία της ομάδας, όπως δεν το έχει ίσως ξανακάνει. Να δώσει και να φάει «ξύλο», να τραβήξει πάνω του την άμυνα, να βελτιώσει την επιθετική λειτουργία, να φωνάξει, να κατευθύνει, να σκυλιάσει. Και εν τέλει να αποτελέσει τον X Factor της ανατροπής, με το σλάλομ και την ασίστ στις καθυστερήσεις.
Ο Μάρκο Λιβάγια έχει τα τεχνικά χαρακτηριστικά παικταρά, το ξέρουν όλοι. Το ήξεραν στην Ιντερ όταν τον έβαλαν να παίξει -τον έβαλε ο Στραματσόνι- στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 18 ετών. Το ξέρουν στην Αταλάντα, όπου έκανε 31 συμμετοχές τη σεζόν 2013-14, το ξέρουν και στη Ρούμπιν Καζάν, που έδωσαν 6 εκατ. ευρώ για να τον πάρουν από το Μπέργκαμο.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς έως το βράδυ της Κυριακής είναι ότι μπορεί να επωμιστεί το ρόλο του ηγέτη. Σε διαφορετική μάλιστα θέση απ’ αυτή του σέντερ φορ. Ίσως αυτό να είναι το τακτικό «κλειδί» για την αγωνιστική εξέλιξη του. Το ψυχολογικό αποτελεί μάλλον «εύρημα» του Μανόλο Χιμένεθ. Και με το δείκτη αυτοπεποίθησης του Κροάτη να έχει σημειώσει πια limit up, ίσως και να είναι το «κλειδί» για την επιστροφή της ΑΕΚ στο θρόνο του ελληνικού ποδοσφαίρου ύστερα από 24 ολόκληρα χρόνια.