Υπήρξε μια εποχή που στα μπιλιαρδιάδικα των γειτονιών…
Ή μάλλον όχι. Ας το ξεκινήσουμε διαφορετικά:
Υπήρξε μια εποχή που στις γειτονιές υπήρχαν κάτι μαγαζιά που λεγόντουσαν «μπιλιαρδιάδικα». Στα μπιλιαρδιάδικα της εκάστοτε γειτονιάς, ανάμεσα σε καμιά δεκαριά τραπέζια μπιλιάρδου και τα ηλεκτρονικά όπου παίζαμε pacman και διάφορα άλλα τέτοια ιδιοφυή παιχνίδια, υπήρχε και ένα άλλο, το οποίο ήταν πραγματικό φετίχ.
Μιλάμε, προφανώς, για το ποδοσφαιράκι.
Φυσικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι καταλαβαίνει ο καθένας όταν ακούει αυτή τη λέξη. Άλλωστε, με τα χρόνια, όλοι όσοι ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές αλλά δεν τα κατάφερναν (όλοι όσοι ήμασταν ελαφρώς… άμπαλοι στα πόδια, δηλαδή) έβρισκαν και από ένα πιο εξελιγμένο υποκατάσταστο.
Αρχικά το Fifa, στη συνέχεια το Pro, μετέπειτα το Football Manager. Ας το ξεκαθαρίσουμε: τίποτα από όλα αυτά δεν συνιστά το ποδοσφαιράκι.
Το σωστό το ποδοσφαιράκι, το τίμιο και το μερακλίδικο είναι το ξύλινο. Αυτό που στέκεσαι όρθιος και ελέγχεις χειροκίνητα την ομάδα σου. Αυτό που ο άγραφος κανόνας του λέει πως για να μετράει το γκολ πρέπει να το βάλει ο σέντερ φορ σου και όχι να στείλεις τη μπάλα γκολ από μακρινό σουτ είτε της άμυνας είτε του κέντρου.
Το σωστό το ποδοσφαιράκι δεν είναι το κυριλίκι του καναπέ που κάθεσαι και παίζεις μπλιμπλίκια, αλλά θυμίζει πιο πολύ σκηνικό από καζίνο: καπνίλα, όρθιοι τύποι από κάθε μεριά που ωρύονται, χέρια που σηκώνουν ολόκληρο το τραπέζι όρθιο είτε από την ένταση του ματς είτε από νεύρα και «περίεργοι» που κάθονται γύρω από το παιχνίδι και το παρακολουθούν στο όρθιο.
Το κοιτάς και νομίζεις ότι είναι ένα απλό παιχνιδάκι, αλλά δεν θα μπορούσες να πέφτεις περισσότερο έξω. Αν στο Pro και σε όλα αυτά τα τεχνολογικά θαύματα πρέπει να πατάς απλά κουμπάκια, το ξύλινο ποδοσφαιράκι είναι πολλά παραπάνω. Απαιτεί τεχνική στον καρπό- αν δεν το έχεις πρέπει να εξασκήσεις την τεχνική σου.
Το ποδοσφαιράκι είναι ένα άθλημα που παίζεται με τα χέρια. Οι αντίπαλοι είναι κανονικοί. Κοιτιούνται στα μάτια όπως ο Πατσίνο και ο Ντε Νίρο στο Heat και ο Νίκολας Κέιτζ με τον Τζον Τραβόλτα στο Face Off. Δεν βλέπουν την τηλεόραση οι αντίπαλοι, κοιτάνε ο ένας τον άλλο.
Και επειδή το ποδοσφαιράκι είναι διαχρονική αξία, αν το ψάξεις όλο και κάπου θα το βρεις. Όλο και σε κάποιο μαγαζί θα στέκεται και θα περιμένει δύο αντιπάλους να του δώσουν ζωή. Άσε κατά μέρους τα Pro και πιάσε στα χέρια σου το αληθινό ποδοσφαιράκι.
Το ξύλινο.