Από παιδιά μάθαμε πως η απόλυτη (πρόσεχε τι θα γράψεις…), τέλος πάντων, ο απόλυτος οργασμός στο μπάσκετ είναι το κάρφωμα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως αν θέλεις να καρφώσεις κι είσαι κάτω από κάνα δύο μέτρα, το μέλλον σου δεν είναι στο μπάσκετ, αλλά στις οικοδομές. Κάνεις καριέρα καλουπατζή και καρφώνεις όλη μέρα κάτω απ΄τον ήλιο. Μην το απορρίπτεις το σενάριο. Και τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο οικοδόμο τον έλεγαν και δείτε πού έφτασε. Ας μην μιλήσουμε για την περίπτωση του Αργύρη Καμπούρη που συνδύασε το μπετόν αρμέ με το παρκέ και κάρφωνε τα πάντα. Αυτός, όμως, ήταν τίμιος γίγαντας. Κι επειδή εσύ μπορείς να είσαι τίγκα τίμιος, αλλά γίγαντας δεν θα γίνεις ποτέ εάν η ταυτότητά σου γράφει ανάστημα 1.70, καλό είναι να διερευνήσεις άλλους τρόπους επίτευξης οργασμών όταν μαζευτείτε με τους άλλους κατσαπλιάδες και νομίζετε ότι συγκροτείτε την ντριμ τιμ του ’92.
Να ταπώσεις το σίχαμα που το παίζει Μάικλ Τζόρνταν
Ο τύπος είναι ένα κινούμενο κλισέ. Φοράει παπουτσικό Nike για το οποίο μπορεί να σου πει περισσότερες ιστορίες κι από ανθυπασπιστή στον στρατό. «Είναι το τάδε μοντέλο, το επετειακό. Που το έβγαλαν με αφορμή τη 2η φορά που επέστρεψε στα courts. Το φοράω πάντα Τρίτες ή Σάββατα. Είχα βάλει 48 πόντους την περασμένη βδομάδα στα γηπεδάκια στα ξύλινα στην Καισαριανή», λέει και συνήθως συνοδεύεται από ουρά-ορντινάτσα φίλο του που επιβεβαιώνει, αλλά η αξιοπιστία του είναι χειρότερη κι από σκύλου που αρνείται τα πάντα δίπλα σε ξεπουπουλιασμένο καναπέ. Κορδέλα «Just do it», σορτσάκι North Carolina και κάλτσες από πανέρι συνοδεύουν το ανσάμπλ. Νιώθει σαν τον Τζόρνταν, βγάζει γλώσσα σαν τον Τζόρνταν και ο καργιολ ο άτιμος, παίζει σαν τον Τζόρνταν…
Δίνει πάσα μόνο στον εαυτό του, ντριπλάρει ασταμάτητα, κάνει ντράιβ, αποφεύγει τους άλλους δύο, σηκώνεται μπροστά σου, περνάει από πάνω σου σαν την Πατουλίδου τα εμπόδια, αλλάζει χέρι στον αέρα και –ω ρε πστ θα καρφώσει;- αφήνει την μπάλα με αυτοκρατορικό λέι απ στο καλάθι. Και το κάνει συνέχεια. Μέχρι εκείνη τη μία φορά που μπροστά από τα μάτια σου περνάει σχεδόν όλη η ζωή σου. Λοκάρεις την κίνησή του, ενώ το μυαλό σου δεν σταματάει να φωνάζει ¡No pasarán! Και, επιτέλους, από μια σύμπτωση πιο σπάνια κι από συναστρία του Ποσειδώνα με τον Άρη, το χέρι του τη στιγμή που πάει να σκοράρει ευθυγραμμίζεται με το δικό σου τη στιγμή που το σηκώνεις επειδή σε έπιασε φαγούρα στη μασχάλη.
Το αποτέλεσμα μεταφράζεται από την ομήγυρη σε «ταπίδι» και αφού ριπλέι δεν υπάρχει για να διαπιστωθεί η έκταση του φάρδους σου, κρεμάς τα Zita Hellas σου όσο είσαι μπροστά και βάζεις τέλος στην καριέρα σου.
Να κάνεις φάουλ για ντισκαλιφιέ στο σίχαμα που ζητάει συνεχώς φάουλ
Η πολιτική ορθότητα και οι αξίες που εμφύσησε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός επιβάλλει την καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Μέχρι να παίξουν μπασκετάκι σε ανοιχτό γηπεδάκι κι να παίξουν overplay το σίχαμα που ζητάει συνεχώς φάουλ. Ζητάει φάουλ όταν του κάνεις φάουλ. Ζητάει φάουλ όταν δεν του κάνεις φάουλ, αλλά έχεις βρει μόνο μπάλα. Ζητάει φάουλ όταν σκέφτεσαι συνέχεια «μην του κάνεις φάουλ, μην του κάνεις φάουλ» και τον αφήνεις να περάσει πιο εύκολα κι από μέλος του κινήματος «Δεν πληρώνω» στα διόδια, πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάει φάουλ όταν κάνει μόνος του προπονητικά σουτάκια κι εσύ δένεις τα κορδόνια σου. Κι όχι μόνο τα ζητάει, αλλά τα παίρνει κιόλας. Κι εσύ, μοιραία, τα παίρνεις στο κρανίο.
Η βία, πλέον, είναι λύση. Και την επόμενη φορά που θα σε πλησιάσει θα ζητήσει φάουλ φυσικά, αλλά θα το κάνει 3-4 ωρίτσες μετά. Όταν ανακτήσει τις αισθήσεις του στα εφημερεύοντα εξωτερικά ιατρεία που θα τον στείλει το αλά Ζε Ελίας τάκλιν σου, κόντρα στη λογική του αθλήματος. Ε, μα το σίχαμα, τα ήθελε ο πισινός του.
Να το «στάξεις» ασάλιωτο μπροστά στα μούτρα του σιχάματος που σε μαρκάρει
Κάτι ψυχανεμίστηκες όταν ήσουν ο τελευταίος που διάλεξαν στην ομάδα. Θεώρησες σημάδι το ότι σταμάτησαν να σου δίνουν πάσα μετά τα πρώτα 17 σερί άστοχα σουτάκια που δειλά πήρες στο παιχνίδι. Όταν σε έστειλαν να πάρεις τσιγάρα κι αυτοί συνέχισαν να παίζουν, άρχισες να το παίρνεις χαμπάρι. Οι φόβοι σου σχεδόν επιβεβαιώθηκαν όταν 8 περιπτεράδες σου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. «Δεν βγαίνουν πια τσιγάρα αντινικότ 22 κασετίνα». Μάλλον ήθελαν να σε ξεφορτωθούν οι κερατάδες. Δεν φταις εσύ βέβαια επειδή είσαι λιγάκι ντεφορμέ την τελευταία δεκαετία. Είναι και ο τύπος που σε μαρκάρει και την έχει δει Διαμαντίδης που παραλαμβάνει το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της Ευρωλίγκας.
Στέκεις μόνος στη γωνία γιατί δεν σε παίζουν τα άλλα παιδάκια. Όταν τους κλείνουν τον διάδρομο, προτιμούν να την πετάξουν άουτ παρά να σου δώσουν την μπάλα. Είναι πιο safe επιλογή. Μέχρι να έρθει η ώρα που μιλάνε οι μεγάλοι παίκτες. Μέχρι την στιγμή που το τόπι ζυγίζει περισσότερο κι από τον Θεόδωρο Πάγκαλο στα καλά του. Ως εκείνο το χρονικό σημείο που από ένα καπρίτσιο της τύχης και 62 καραμπόλες, η μπάλα θα φτάσει στα χέρια σου και θα το «στάξεις» με την ίδια άνεση με την οποία ο Βασίλης ο Τσ(ι)άρτας σηκώνει ένα ποτήρι νερό. Αν, κατά τύχη, σου ‘χει ξεμείνει και κάποιο παλιό ζευγάρι Strike κιόλας, μην το σκέφτεσαι. Σήκω από τα 9 μέτρα να καρφώσεις.