Ένα παιχνίδι απ’ αυτά που δεν βγαίνουν ούτε με λοβοτομή από το μυαλό ενός οπαδού. Το εκπληκτικό 3-3 με τη Ρεάλ Μαδρίτης…
Στην επέτειο των 15 χρόνων από τη φοβερή ματσάρα με τους «γκαλάκτικος» δεν είναι μόνο τα γκολ που περνούν ακόμη μπροστά από τα μάτια των φίλων της «Ένωσης.
Η μπάλα που έστριψε στο φάουλ του Τσιάρτα (λίγο αφότου ο Ρομπέρτο Κάρλος του είχε πει, κατά δήλωσή του, «μην κάνεις καμιά μαλακία»). Το άλμα του Μαλαδένη στον Θεό για την κεφαλιά του 2-1. Η κλασική συνεργασία Τσιάρτα-Ντέμη και η ανάποδη κεφαλιά του «κοντού» για το τρίτο.
Εκείνο που επίσης θυμάται κάθε οπαδός της ΑΕΚ που παρακολούθησε το ματς από το γήπεδο ή την τηλεόραση ήταν το συναίσθημα που τα ακολούθησε (ειδικά το τρίτο). Αυτή η χαρά που είναι τόσο μεγάλη και απρόσμενη (δεν συμβαίνει συχνά να ρίχνεις τριάρα πριν το ημίχρονο σε Ζιντάν, Ραούλ, Φίγκο, Κασίγιας και Ρομπέρτο Κάρλος) που… δεν ξέρεις πώς να την πανηγυρίσεις!
Με αφορμή αυτό το συναίσθημα λοιπόν, ήρθε στο μυαλό το τριπάκι ποια μπορεί να είναι τα 5 γκολ της ΑΕΚ την τελευταία δεκαετία που έχουν γιορταστεί περισσότερο από τον κόσμο της. Και λαμβάνοντας υπόψη την… ιδιαιτερότητα των αγώνων με τον Ολυμπιακό, την απουσία αρκετών χρόνων από την Ευρώπη και το «μαύρο» διάλειμμα των μικρότερων κατηγοριών, η δύσκολη καταγραφή καταλήγει στα εξής:
-Του Νάτσο Σκόκο στο «Καραϊσκάκη» το 2010. Τι θα πει ήταν δυο και όχι ένα; Το πρώτο ήταν ασύλληπτη γκολάρα (με απευθείας τηλεκατευθυνόμενο βολέ) και το δεύτερο ήταν… παρανοϊκή εκτέλεση φάουλ που έφερε τούμπα το ματς. Διαλέξτε εσείς ποιο από τα δυο θα μετρήσετε (αν σας κάνει καρδιά να κόψετε κάποιο)…
-Του Μίτσελ στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο του 2011. Γκολ που έπεσε (κυριολεκτικά σχεδόν) από τον Θεό. Σε παιχνίδι όπου έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια και μαζί το τεράστιο προβάδισμα από το 0-2 του πρώτου αγώνα, η «γιόμα» του Ισπανού (και το λάθος του Καρνέζη) λυτρώνουν από το πουθενά την ΑΕΚ. Ένα γκολ «από το Μέγαρο Μουσικής», όπως μετέδιδε στο ραδιόφωνο ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μονολογώντας πάνω από 12 σερί φορές «δεν γίνονται αυτά»…
-Του Ιβάν Μπρέσεβιτς στο 1-0 επί του Αιγάλεω το 2014. Ξέρω, ξέρω. «Καλά, ολόκληρη ΑΕΚ, με τόσες επιτυχίες και τόσα σημαντικά γκολ και εσύ συμπεριλαμβάνεις ένα που έβαλε στη Γ’ Εθνική»; Ναι. Επειδή οι ΑΕΚτσήδες πρέπει να θυμούνται ΠΑΝΤΑ τι πέρασαν. Και ότι μαγκιά και πάθος σαν αυτά που έβγαλε εκείνο το απόγευμα (σε ένα γήπεδο στρούγκα, με χοντρά επεισόδια στις εξέδρες και άπειρο κλωτσίδι στο γήπεδο) κράτησαν όρθια την ομάδα τους στα δύσκολα.
https://www.youtube.com/watch?v=Ym0bEGwMTjU
-Του Χρήστου Αραβίδη στον προημιτελικό Κυπέλλου το 2015. Ήταν το πρώτο πραγματικά σημαντικό γκολ μετά την επιστροφή. Ή μάλλον πριν καν την επιστροφή. Με τους «ερυθρόλευκους» να την περιμένουν στο «Καραϊσκάκη» για να τη χλευάσουν ως ομάδα Β’ Εθνικής, η ΑΕΚ το πάγωσε. Γιατί το γκολ του «Άραβα» δεν έδωσε τελικά τη νίκη σε αυτό το ματς, ούτε την πρόκριση στο δεύτερο, αλλά ήταν το πρώτο πραγματικό μήνυμα του «ερχόμαστε». Και πανηγυρίστηκε τόσο πολύ, που ακούστηκε ακόμα και στα αυτιά του ανυποψίαστου… Μπογδάνου και των τηλεθεατών του.