Η δουλειά (αν δεν είσαι πολιτικός) δεν είναι ντροπή. «Δεν βαριέσαι, το μεροκάματο να βγαίνει», όπως θα μονολογούσε -με το χέρι να κρέμεται απαραιτήτως από το παράθυρο- βαριεστημένος ταξιτζής.
Που αν σε είχε πάρει κούρσα στο Σάο Πάουλο, δεν αποκλείεται να είχε (εκτός από κομπολόγα κρεμασμένη στον καθρέφτη) και μια γνώριμη φυσιογνωμία. Αυτή του Ρότζερ Γκερέιρο!
Η είδηση ότι ο πρώην άσος της ΑΕΚ αναγκάστηκε να αφήσει την μπάλα και να πιάσει το τιμόνι είναι απ’ αυτές που σου προκαλούν σούφρωμα των χειλιών και μίνι ανεβο-κατέβασμα του κεφαλιού για τρεις φορές. Το ύφος δηλαδή «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Ένα κλάμα εξάλλου, το γοερό που έριξε ο ίδιος ο Γκερέιρο όταν η ΑΕΚ υποβιβάστηκε το 2013, αποτέλεσε και μια από τις δυνατότερες εικόνες της μαύρης εκείνης βραδιάς.
Βέβαια οι κακεντρεχείς θα πουν ότι το έκανε επειδή συνειδητοποιούσε εκείνη την ώρα πως δεν θα πάρει φράγκο από τα (πολλά) χρεωστούμενα.
Ίσως να ήταν κι αυτό. Άλλωστε και στο δικό σας μαγουλάκι θα διαπιστωνόταν μια άλφα υγρασία αν καταλαβαίνατε ότι πρέπει να βάλετε… λιβάνι σε λεφτά που σας χρωστούσαν.
Πόσω μάλλον αν τους περασμένους μήνες δίνατε δανεικά σε συμπαίκτες για να ζήσουν, όπως έκανε ο Γκερέιρο εκείνη τη σεζόν.
Όσο τιμητικό κι αν ήταν όμως κάτι τέτοιο (ειδικά για ξένο παίκτη) και όσο συγκινητική κι αν ήταν η εικόνα του τη βραδιά του υποβιβασμού, η αγωνιστική του εικόνα έδινε πάντα λαβή για σχόλια. Διότι μπαλίτσα ήξερε. Από τεχνική ήταν άρχοντας.
Μόνο που έδινε την εντύπωση ότι έπαιζε εν στάσει. Ότι ο Βασίλης Τσ(ι)άρτας μπορούσε να του ταΐσει τη σκόνη του. Και ότι για να μετρηθούν οι επιδόσεις του σε σπριντ δεν χρειάζεται χρονόμετρο, αλλά… ημερολόγιο.
Έχοντας υπόψη λοιπόν το ιδιαίτερο στιλάκι του μέσα στο γήπεδο, είναι πειρασμός να μην σκεφτείς πώς θα λειτουργεί (πλέον) ως ταξιτζής. Και επειδή ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις, ορίστε μερικά πρόχειρα ερωτηματικά που δημιουργούνται…
-Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι -επιτέλους- βρέθηκε ένας ταξιτζής που δεν θα τρέχει;
-Υπάρχει πιθανότητα οι απαραίτητες (ταριφο)ιστορίες μόλις ο πελάτης κλείσει την πόρτα να μην ξεκινούν με το «εμένα που με βλέπεις, φιλαράκι, κάποτε έπαιζα στην ΑΕΚ»;
-Δεδομένου ότι το «πιστόλι» από την ΑΕΚ ήταν εκ των λόγων της οικονομικής του παρακμής, θα δεχόταν το δικό του ταξί να είναι κίτρινο;
-Θα σκεφτόταν (ως πρώην ποδοσφαιριστής ειδικά) να μιμηθεί τον Χάρρυ Κλυνν και να φλερτάρει γκομένακι με την αμίμητη ατάκα «κάνε σέντρα να πηδήξω»;
-Σε μέρες αναδουλειάς θα του έρθει ποτέ στο μυαλό το σύνθημα που άκουγε στα ελληνικά γήπεδο «δεν γεμίζετε ταξί ούτε με τον ταξιτζή»;
-Ακόμα και αν λέει ανέκδοτα με το ελληνικό ταριφο-στιλ «μανίτσα, να σου κάνω ένα μαγικό; Θα σε πηδήξω και… τσουπ, θα εξαφανιστώ», υπάρχει περίπτωση να είναι πιο κρυόκωλος από τον Σεφερλή στο «Ταξί» (ή μάλλον από τον Σεφερλή οπουδήποτε);
Θα μπορούσε να θυμηθεί την παλιά του τέχνη και να… σκοράρει ως πρωταγωνιστής σε επεισόδιο του «Fake Taxi»;
-Ποιος διαφωνεί ότι είναι πιθανότερο να έβαζε γκολ διασχίζοντας όλο το γήπεδο από το να ΜΗΝ κάνει την ερώτηση-must για κάθε ταρίφα «να τον πάρουμε αν είναι στον δρόμο μας»;
-Υπάρχει βραζιλιάνικη έκδοση του «Πήγαινε με όπου θέλεις, ταξιτζή» για να παίζει κάτι σωστό στο ραδιόφωνο (την ώρα που δεν θα ακούγεται ο ύμνος της ΑΕΚ);
-Πόσο σημαδιακό ήταν ότι θα καταλήξει σε αυτό το επάγγελμα, όταν την αλησμόνητη φορά που οι οπαδοί της ΑΕΚ έβαλαν τους παίκτες να πάνε στο γήπεδο με ταξί (εξαιτίας της εξάρας από τον Ολυμπιακό) ο μοναδικός σκόρερ του αγώνα εκείνης της μέρας με τον Ατρόμητο ήταν ΑΥΤΟΣ;;;;;
