Η στιγμή που η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα της ομάδας σου είναι οδυνηρή. Ειδικά αν το φάει σε ντέρμπι, πονάει παραπάνω.
Υπάρχουν όμως στιγμές -μετά το τεμάχιο που εισέπραξες- που μπορούν να σε διαολίσουν ακόμα περισσότερο.
Είναι οι στιγμές που ο αντίπαλος θα «κάτσει» πάνω στο σκορ. Και θα κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να σπαταλήσει τον χρόνο!
Βέβαια σε ανάποδη περίπτωση (όταν δηλαδή η δική σου ομάδα προηγείται) τα περισσότερα απ’ αυτά σου φαίνονται φυσιολογικά. Για να μην πω ότι τα ενθαρρύνεις κιόλας με κραυγές του τύπου «κάτσε λίγο κάτω, ρε μούσκαρε».
Όπως και να ‘χει όμως, η αλήθεια είναι μια: Το «ροκάνισμα» του χρόνου θέλει κι αυτό τη… μαστοριά του.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Σούλης Παπαδόπουλος είναι ο Μωυσής του «ταμπουριού» στην Ελλάδα. Αν ο θεός του (αντι)ποδοσφαίρου του παρέδιδε την πλάκα με τις Δέκα Εντολές των καθυστερήσεων, αυτή θα έγραφε τα εξής:
-Γιαλαντζί τραυματισμός/παραμύθι κράμπα. Μπορεί να προέλθει χωρίς καμία απολύτως επαφή. Ακόμα και άγγιγμα… ψυχής είναι αρκετό για να πέσεις κάτω σφαδάζοντας.
Προσοχή: Πρέπει απαραιτήτως να συνοδεύεται από σηκωμένο χέρι που καλεί το ιατρικό τιμ σε βοήθεια πριν καν βρεθείς στο χορτάρι. Εννοείται ότι ακολουθεί «ανάσταση» (και επίκληση στον διαιτητή να γυρίσεις) ΑΜΕΣΩΣ μόλις σε μεταφέρουν εκτός γραμμής.
-Δέσιμο κορδονιού. Αν δεν είναι λυμένο, κανένα πρόβλημα. Το λύνεις εσύ στα μουλωχτά. Κάθε κίνηση μέχρι τον κόμπο πρέπει να γίνεται τελετουργικά και με ρυθμό ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Τip αν είσαι γκολκίπερ: Προσποιείσαι ότι πας να τα δέσεις με τα γάντια και όταν διαπιστώσεις (υποτίθεται) ότι αυτό είναι αδύνατο, κερδίζεις έξτρα χρόνο με το να τα βγάλεις.
-Αργό βάδισμα σε αλλαγή. Η ταχύτητα οφείλει να είναι μικρότερη από συγγενή α’ βαθμού σε κηδεία. Η απόσταση μέχρι τη γραμμή του πλαγίου (ακόμα και αν είσαι δίπλα της) πρέπει να καλυφθεί βασανιστικά.
Βοηθάει προσποίηση ότι δήθεν κουτσαίνεις. Ενδιάμεσα μπορείς να χειροκροτήσεις τον υπέροχο κόσμο στην εξέδρα. Αν είσαι αρχηγός, σκόπιμα αγνοείς που βρίσκεται ο συμπαίκτης σου που θα πάρει το περιβραχιόνιο.
-Επανατοποθέτηση μπάλας. Ισχύει για κάθε σημείο του γηπέδου (εκτός του κόρνερ στην Τούμπα όπου κάθε καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία). Τη βάζεις σε ένα σημείο. Διαπιστώνεις ότι δεν σου άρεσε πολύ. Σκύβεις και τη μετακινείς.
Ούτε τώρα είναι όπως τη θέλεις. Σκάβεις με το παπούτσι και την αφήνεις -αφού έχει περάσει εν τω μεταξύ τουλάχιστον ένα λεπτό. Αν το φάουλ είναι για τον αντίπαλο, του δίνεις την μπάλα με ψηλοκρεμαστή τροχιά κατά την οποία περνάει απαραιτήτως πρώτα από τη στρατόσφαιρα.
-Μπάλες στο γήπεδο. Χρειάζεται συντονισμός και στοχευμένες κινήσεις. Ο γενικός αρχηγός από τον πάγκο και ο… αρχινταλαβερτζής στην εξέδρα πρέπει οπωσδήποτε να δώσουν κατευθύνσεις.
Η εκτόξευση (άλλης) μπάλας στον αγωνιστικό χώρο πρέπει να κάνει τη μέγιστη δυνατή ζημιά. Διότι στόχος δεν είναι μονάχα να φαγωθεί χρόνος μέχρι να τη βγάλουν έξω. Πρέπει να σταματήσει και υποσχόμενη επίθεση του αντιπάλου για να ισοφαρίσει.
-Δασκαλεμένα ball boys. Αν χρειαστεί, μπορούν να είναι και λίγο μεγαλύτερα ηλικιακά. Ας είναι παιδάκια που απλώς… έχουν μείνει σε κάποιες τάξεις. Όπως και να ‘χει, ο ζήλος τους πρέπει να είναι μειωμένος. Τα χέρια τους πρέπει να γλιστράνε (ακόμα και αν δεν βρέχει).
Σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης -όπως στην πρόσφατη προσπάθεια του Παναμά να κρατήσει το σκορ για να πάει Μουντιάλ- μπορούν να επιστρατευτούν και αναπληρωματικοί. Που θα… παίξουν χωρίς να έχουν μπει αλλαγή.
-Αλλαγή εκτελεστή σε στημένη φάση. Έχει προηγηθεί οπωσδήποτε η διαδικασία επανατοποθέτησης της μπάλας (βλέπε παραπάνω). Αφού έχει στηθεί το τείχος (σε περίπτωση φάουλ) ή έχουν πάρει θέση συμπαίκτες κι αντίπαλοι (σε περίπτωση κόρνερ) πλησιάζει ο μόνος παίκτης που δεν υπάρχει περίπτωση να εκτελέσει.
Μέχρι να αποφασίσει ότι θέλει να το παραχωρήσει σε άλλον ή να υλοποιηθεί (δήθεν) σχετική εντολή του κόουτς έχουμε σπάσει τα νεύρα των πάντων.
-Ντρίμπλες στο σημαιάκι. Καλό θα είναι να υπάρχει μια άλφα τεχνική κατάρτιση. Όχι τίποτα άλλο, για να πάρουμε το κόρνερ που θα εξασφαλίσει επιπλέον δευτερόλεπτα.
Κι αν δεν υπάρχει όμως, κανένα πρόβλημα. Και ο μεγαλύτερος «κατσαπλιάς» του κόσμου μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα ως τη γωνία.
Ακόμα και αν τη χάσει τελικά εκεί, προλαβαίνει να κάνει φάουλ που θα ανακόψει εκ νέου τον ρυθμό.
-Καθαρισμός αγωνιστικού χώρου από αντικείμενα. Ξαφνικά πρέπει να ξυπνήσει η νοικοκυρά μέσα σου. Να αναβιώσουν στο μυαλό σου όλα εκείνα τα παράπονα της μάνας σου ότι δεν μάζευες το δωμάτιο σου. Σε ακτίνα δυο μέτρων από το σημείο που θα εκτελέσεις φάουλ/κόρνερ/πλάγιο πρέπει να συγυρίσεις τα πάντα:
Από χαρτάκια και κορδέλες μέχρι αναπτήρες και σιφόνια. Σε περίπτωση επικίνδυνου αντικειμένου είναι απαραίτητη η επίδειξή του στον διαιτητή. Ακόμα και να μη σε λάβει υπόψη σου, η μανούρα από τους εκνευρισμένους αντίπαλους θα κερδίσει λίγα ακόμα δευτερόλεπτα.
-Χαμοκύλισμα τερματοφύλακα. Δεν έχει σημασία αν το σουτ ήταν «τζούφιο». Ας είναι και σέντρα προθέρμανσης. Ας είναι γέμισμα από την απέναντι περιοχή που έφτασε μετά βίας στη δική σου. Όταν είσαι γκολκίπερ, κάθε επαφή με την μπάλα από το 75’ και μετά ΑΠΑΙΤΕΙ μπλονζόν!
Παραμονή μερικά δευτερόλεπτα στο γρασίδι για να συνειδητοποιήσεις τι επέμβαση έκανες. Και απαραιτήτως ασπασμός στην μπάλα! Α, δεν ξεχνάμε ποτέ το παιχνίδι «μπλοκάρω-δεν μπλοκάρω» μέχρι να πλησιάσει αντίπαλος επιθετικός.
