Αν ρωτήσεις έναν φίλο του Παναθηναϊκού ποιους ηγέτες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) έχει δει στην άμυνά του τα τελευταία χρόνια, δεν θα ξέρει από πού να αρχίσει.
Θα σου πει για τον χαλκέντερο Ενακαρίρε για τον οποίο διάβαζε ότι θα άφηνε εποχή στο ελληνικό πρωτάθλημα αν δεν τραυματιζόταν, επειδή ήταν πραγματική σφαίρα. Θα σου πει για τον Σαριέγκι και τον Βύντρα που άκουγε ότι συνέθεταν ένα από τα κορυφαία αμυντικά δίδυμα στην ιστορία του «τριφυλλιού» επειδή ήταν λέει γρήγοροι και μπορούσαν να ανεβάζουν την άμυνα ψηλά.
Θα σου πει και για τον Νασίφ Μόρις (επαναλαμβάνω τον Νασίφ τον Μόρις) για τον οποίο διάβαζε ότι ήταν ο αντικαταστάτης του Ρενέ Χένρικσεν (και δεν έπεφτε φωτιά να τσουρουφλίσει όσους το έγραφαν). Του μεγάλου Δανού, που ήταν ο τελευταίος σπουδαίος κεντρικός αμυντικός που θυμούνται οι φίλοι του Παναθηναϊκού.
Ένας παίκτης που δεν σου γέμιζε το μάτι, αλλά που μπορούσε να καθαρίζει τα πάντα, γιατί είχε την ικανότητα να διαβάζει τη σκέψη του αντιπάλου και να είναι ένα κλικ μπροστά απ’ τη φάση. Ένας παίκτης που μπορούσε να κάνει δυναμικούς και άτεχνους αμυντικούς, όπως ο Κυργιάκος, ο Βόκολος και ο Γκούμας να μοιάζουν δίπλα του Μπεκενμπάουερ.
Ο Ρενέ Χένρικσεν που ακόμα και όταν ο Άγγελος Ανασταστιάδης τον ανέβαζε στα χαφ παίζοντας ως τρίτο αμυντικό χαφ, σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και δεκάδες αμυντικοί για να νιώσουν ξανά οι φίλοι της ομάδας ότι ξαναβρίσκουν έναν παίκτη, που τους εμπνέει τη σιγουριά του Χένρικσεν. Και αυτός ο παίκτης είναι ο Μολέντο.
Όχι, ο Βραζιλιάνος δεν έχει την παραμικρή σχέση στο παιχνίδι του με τον Χένρικσεν. Είναι πιο δυναμικός από τον Δανό, στηρίζεται περισσότερο στα σωματικά του προσόντα και λιγότερο στο μυαλό του, όμως έχει ένα κοινό με τον Ρενέ. Σου εμπνέει την ίδια σιγουριά και εμπιστοσύνη. Όταν βλέπεις την μπάλα στην περιοχή του Παναθηναϊκού και ξέρεις ότι είναι εκεί ο Μολέντο δεν κλείνεις τα μάτια και δεν σου βγαίνει ένα αυθόρμητο «ωχ» όπως τα προηγούμενα χρόνια (ή όπως στα ματς που στη θέση του παίζει ο Κουτρουμπής).
Ξέρεις, όπως ήξερες όταν έπαιζε και ο υπέροχος Χένρικσεν, ότι θα καθαρίσει τη φάση ο Superman του Παναθηναϊκού. Ακόμα και αν χρειαστεί να πηδήσει στο Θεό, ακόμα και αν χρειαστεί να κάνει τάκλιν-τσουλήθρα σαν εκείνα τα θρυλικά του Γιάννη Καλλιτζάκη (με το μαύρο καλτσόν του), θα δώσει τη λύση ως από μηχανής Θεός.
Και φάνηκε αυτό για άλλη μια φορά στο ντέρμπι των «αιωνίων». Ναι, ο Βιγιαφάνιες σκόραρε. Ναι, ο Βλαχοδήμος έκανε 2-3 σπουδαίες αποκρούσεις. Αν ρωτήσεις 100 φίλους του Παναθηναϊκού όμως ποιος ήταν ο MVP του «τριφυλλιού» οι 90 θα ψηφίσουν χωρίς δεύτερη σκέψη τον Μολέντο.
Τον παίκτη που όταν ήρθε στην Ελλάδα, ελάχιστοι πίστεψαν. Τον παίκτη που τις πρώτες αγωνιστικές στη Superleague είχε γίνει ανέκδοτο, καθώς η ευκολία με την οποία έπαιρνε κίτρινες κάρτες τον είχε κάνει πρώτο υποψήφιο για αποβολή σε κάθε ματς.
Αυτός ο παίκτης που δεν μας γέμιζε το μάτι ήταν τελικά παικταράς. Ο Ζέκα είχε το όνομα, αλλά ο Μολέντο τη χάρη του ηγέτη. Δεν χρειαζόταν κανένα περιβραχιόνιο για να το επιβεβαιώσει. Δεν χρειαζόταν να γίνει το όνομα του σύνθημα από την κερκίδα των φανατικών. Ο Μολέντο ήταν και είναι ο φυσικός ηγέτης του Παναθηναϊκού γιατί δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να γίνει.
Το καταλαβαίνει όποιος συμπαίκτης βρίσκεται δίπλα του. Το καταλαβαίνει όποιος αντίπαλος προσπαθήσει να τον κερδίσει. Ο Μολέντο είναι τόσο καθοριστικός στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού όσο ήταν και ο Μέλμπεργκ την εποχή που έπαιζε στον αιώνιο αντίπαλο, κάνοντας μάγκα τον Αβραάμ Παπαδόπουλο.
Ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων, δύσκολα θα μείνει ζωντανός ως το τέλος στη μάχη της διεκδίκησης του τίτλου. Ακόμα και αν με έναν μαγικό τρόπο λυθούν όλα τα οικονομικά του προβλήματα είναι βέβαιο ότι θα χάσει και άλλους βαθμούς εντός και εκτός Λεωφόρου γιατί ο τρόπος παιχνιδιού του Ουζουνίδη είναι εξαιρετικός για τα ντέρμπι, όπου θες πίεση, καλή άμυνα και ένα γκολ για να πάρεις το ματς, αλλά αναποτελεσματικός όταν θες να ανοίξεις κλειστές άμυνες.
Τότε δεν θες ακραίους όπως τον Λουντ και τον Βιγιαφάνιες (που είναι εξαιρετικοί, αλλά δεν είναι αυτή η θέση τους) αλλά παίκτες καλούς στο ένας εναντίον ενός. Και αυτή τη στιγμή στη σύνθεση του ο Παναθηναϊκός έχει μόνο δυο τέτοιους. Τον Μουνιέ και τον Καμπέθας (και οι δυο εκτός βασικών πλάνων του Ουζουνίδη).
Αν μιλάγαμε πριν 1-2 χρόνια η συζήτηση θα έμοιαζε αστεία. Ο Παναθηναϊκός δεν θα ‘χε την παραμικρή ελπίδα να διεκδικήσει το τρόπαιο και θα ήταν ήδη 10 βαθμούς πίσω απ’ τον Ολυμπιακό. Σε αυτό το πρωτάθλημα όμως, που όλοι έχουν (επιτέλους)… δικαίωμα και στη νίκη και στην γκέλα, όλα είναι πιθανά. Γιατί εκτός απ’ τον Παναθηναϊκό βαθμούς θα χάσουν και οι υπόλοιποι διεκδικητές του τίτλου.
Για να μείνει ζωντανός ως το τέλος όμως χρειάζεται ένα πράγμα, που αυτή τη στιγμή μοιάζει όνειρο απατηλό. Να μην γίνουν πωλήσεις βασικών παικτών για να βγει η χρονιά. Αν συμβεί το απευκταίο ο πρώτος που θα θυσιαστεί για το τριφύλλι θα είναι ο φυσικός του ηγέτης.